Η Ελλάδα δεν ανήκει στην ελληνική κυβέρνηση

Των Gabriel Colletis* και Ιφιγένειας Καμτσίδου**

Είναι γνωστό ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν ενοχλείται ιδιαίτερα από τις καταδίκες που της επιβάλλονται. Τα τελευταία χρόνια, οι παραβάσεις του δικαίου στην Ελλάδα ήταν πολυάριθμες. Η ελληνική κυβέρνηση βρισκόταν συνεχώς μπροστά στα όρια που θέτει το δίκαιο στη δράση της, χωρίς ωστόσο να αλλάζει κατεύθυνση: περικοπές των συντάξεων που κρίθηκαν αντισυνταγματικές από το Ελεγκτικό Συνέδριο, νέες μορφές των συμβάσεων μαθητείας και κατώτατος μισθός για τους κάτω των 25 ετών που κρίθηκαν παράνομοι από το Συμβούλιο της Ευρώπης, κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, το οποίο η αρμόδια Επιτροπή του Συμβουλίου της Επικρατείας, του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου της χώρας, έκρινε ότι έπρεπε να ανασταλεί… Αξίζει επίσης να υπενθυμίσει κανείς ότι την τριετία 2009-12, η Ελλάδα καταδικάστηκε 11 φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τις συνθήκες κράτησης των μεταναστών.

Σήμερα, η κυβέρνηση επεκτείνει το έργο της και φιλοδοξεί, τούτη τη φορά με όρους νομιμότητας, να εκποιήσει άμεσα πλήθος ακτών σε δεκάδες νησιά (στη Νάξο, Ρόδο, Λευκάδα, Λήμνο και Κρήτη…). Για να το καταφέρει, μετέφερε πρώτα από όλα, κατά τον Νοέμβριο του 2013, την κυριότητα αυτών των ακτών στο ΤΑΙΠΕΔ. Προκειμένου δε να ολοκληρώσει τις καταστροφικές βλέψεις της, η κυβέρνηση πρότεινε τον Απρίλιο ένα νομοσχέδιο που σε μεγάλο βαθμό κατεδαφίζει την νομοθεσία για τους αιγιαλούς. Οι υφιστάμενοι περιορισμοί για τη μέγιστη έκταση της ακτής που μπορεί να παραχωρηθεί προς εκμετάλλευση (μπαρ, ομπρέλες, ξαπλώστρες) καταργούνται∙ παράλληλα η ζώνη που διασφαλίζει στο κοινό την ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα περιορίζεται από τα 50 στα 10 μέτρα.

Ενώ πριν από λίγα χρόνια οι υποδείξεις γνωστού γερμανικού περιοδικού, που πρότεινε στην Ελλάδα να πουλήσει τα νησιά της για να ξεπληρώσει το χρέος της, είχαν προξενήσει σκάνδαλο, σήμερα η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να κάνει πράξη τη συγκεκριμένη πρόταση.

Μπορεί κανείς να θλίβεται ή να διαφωνεί που το ελληνικό Δημόσιο εκποιεί κάποια σημαντικά στοιχεία της περιουσίας του, που πώλησε ή θα πωλήσει μετοχές που διατηρούσε ή διατηρεί σε επιχειρήσεις όπως η σιδηροδρομική εταιρεία ΤPAINOΣE ή ο ΟΤΕ, ο ιστορικός φορέας των τηλεπικοινωνιών. Μπορεί να διαφωνεί με αυτές τις μεταβιβάσεις, αλλά δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει σε νομικό επίπεδο.

Δεν συμβαίνει το ίδιο με τον αιγιαλό, τις ακτές, τα λιμάνια και τους αερολιμένες!

Αυτοί οι χώροι και αυτά τα αγαθά ανήκουν σε όλους τους Ελληνες. Αποτελούν τμήμα της κληρονομιάς τους και, σύμφωνα με μια ενδιαφέρουσα νομολογία, η κοινή χρήση τους αποτελεί έκφανση του δικαιώματος καθενός στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, δικαιώματος που προστατεύεται από το Σύνταγμα (άρθρο 5 παρ. 1). Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν μπορεί να πωλήσει, να ιδιωτικοποιήσει, ό,τι δεν της ανήκει, συγχέοντας τα δημόσια με τα κοινόχρηστα και κοινά τοις πάσι πράγματα.

Οσοι αποκτήσουν αυτές τις εκτάσεις και αυτά τα αγαθά θα πρέπει να έχουν συνείδηση ότι η απόκτησή τους μπορεί να αμφισβητηθεί από μια κυβέρνηση αλλαγής, η οποία θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα του Εθνους και όχι των ιδιωτών επιχειρηματιών, και θα καταγγείλει την παρανομία και την έλλειψη νομιμοποίησης των σχετικών πράξεων.

* Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης, συγγραφέας του βιβλίου «Εξω από την κρίση. Για μια χώρα που μας αξίζει!», Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα, 2014 ** Καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης

http://www.efsyn.gr/