Η Αστυνομία εδώ και στους Βάσκους

Του Νίκου Κιάου

Φίλος Γερμανός, 70χρονος, ήρθε προ ημερών στην Αθήνα από διακοπές σε νησί του Αιγαίου. Και ρώτησε με απορία (και ανησυχία):

- Στρατός;

- Οχι, Αστυνομία, του απαντήσαμε.

Είδε σε διάφορα μέρη στους δρόμους, στο κέντρο της Αθήνας, αστυνομικούς των ΜΑΤ, Ειδικών Μονάδων κ.λπ. εξοπλισμένους με αυτόματα όπλα, πιστόλια, χειροβομβίδες και με τις ειδικές στολές (που καλύπτουν πόδια, γάμπες, χέρια), με κράνη και ασπίδες. Και έκανε τη λογική ερώτηση: «Στρατός;», υπονοώντας «προς τι;».

Δεκαμελής παρέα φίλων από την Αθήνα πήγαν μέσα στον Αύγουστο εκδρομή στη Χώρα των Βάσκων. Εκτός από τις ωραίες εντυπώσεις για τον κόσμο, τον λαό των Βάσκων, τις ομορφιές της χώρας τους, τα φαγητά, τα μνημεία για τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και ειδικώς για τους νεκρούς των δημοκρατικών, για τη γλώσσα τους, που δεν έχει καμιά σχέση με τα ισπανικά ή άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα, για την ιστορία τους, που έχει γραπτό βασκικό λόγο από τον 2ο π.Χ. αιώνα, γύρισαν με την απορία (και ταυτόχρονα εντύπωση) ότι δεν συνάντησαν πουθενά Αστυνομία, αστυνομικούς! Είδαν κάποιους της Δημοτικής Αστυνομίας, κάποιους τροχονόμους, αλλά πέραν τούτου τίποτα!

Η Χώρα των Βάσκων είναι γνωστή για τους αγώνες του λαού της, ή μερίδας του, για ανεξαρτησία κι ακόμη μεγαλύτερη αυτονομία. Είναι γνωστή η οργάνωση ΕΤΑ με αγώνες και συγκρούσεις με το επίσημο ισπανικό κράτος, με επιθέσεις και ενέργειες βομβιστικές, με νεκρούς κατά καιρούς. Και έχει αποκληθεί διεθνώς «τρομοκρατική» οργάνωση, που, με τα «δεδομένα» και τα «πρότυπα», όπως παρουσιάζονται τουλάχιστον στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα, βεβαίως), ίσως είναι η περιοχή με τη μεγαλύτερη τρομοκρατία στην Ευρώπη. Και όμως, στους δρόμους των πόλεων, όχι μόνο στη χώρα των Βάσκων αλλά και στις διπλανές περιφέρειες της Κανταβρίας και της Ναβάρας, δεν συναντάς ΜΑΤ, ομάδες «Ζ», ΔΙΑΣ κ.λπ.

Και η ζωή κυλά ήσυχη, χωρίς τρομοκρατία.

Πολύ περισσότερο που τη χώρα επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες, και ειδικά στο Σαν Σεμπαστιάν, όπου τη Μεγάλη Εβδομάδα (όπως τη λένε) πριν από της Παναγίας, στις 15 Αυγούστου, γίνονται κάθε μέρα εκδηλώσεις με τη συμμετοχή ίσως και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Πυροτεχνήματα κάθε βράδυ, τραγούδια και μουσική, βασκικά, ισπανικά, σε πλατείες, με χορούς από τον κόσμο, ένα τεράστιο πανηγύρι. Σ’ αυτό το πανηγύρι έχουν ξεχωριστή θέση τραγούδια των Βάσκων που απευθύνονται και στην «Γκουάρδα Σιβίλ» (πολιτοφυλακή). Και ο κόσμος χειροκροτεί ζεστά, που υμνούν τον επαναστατικό αγώνα τους για ανεξαρτησία. Κι όμως, πουθενά δεν συναντάς αστυνομικούς.

Σε πόλεις και χωριά είναι αναρτημένες σημαίες της χώρας τους, λευκές σημαίες με αποτυπωμένη τη Χώρα των Βάσκων και επάνω τους γραμμένα συνθήματα: «Οι φυλακισμένοι Βάσκοι και οι πολιτικοί πρόσφυγες να γυρίσουν στο σπίτι, στον τόπο τους!»

Κι ακόμα βλέπεις σημαίες-πανό με τη Χώρα των Βάσκων και δίπλα την Ισπανία και τη Γαλλία, που γράφουν: «Δεν είμαστε ούτε Ισπανία ούτε Γαλλία, είμαστε Βάσκοι». Φυσικά, όλα αυτά τα βλέπουν και οι ξένοι τουρίστες, αλλά δεν τρομάζουν κανέναν, ούτε κυνηγά η Αστυνομία κανέναν, ούτε κατεβαίνουν οι σημαίες και τα συνθήματα.

Στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», όταν έφευγαν, υπέστησαν τα «συνηθισμένα» αυστηρά μέτρα ελέγχου, όπου επιτρέπονται μόνο σφραγισμένα από τα καταστήματα νερά, τρόφιμα, μπουκαλάκια με αρώματα κ.λπ.

Στο αεροδρόμιο του Μπιλμπάο, κατά την επιστροφή, ελέγχθηκαν βεβαίως, αλλά και τα μπουκαλάκια με το νερό που είχαν από πριν ανοιχτά και τα σάντουιτς κι άλλα φαγώσιμα πέρασαν χωρίς να τους πουν τίποτα. Παντού ισχύουν οι ίδιοι κανόνες και τα ίδια μέτρα. Τι θέλουν να δείξουν στο αεροδρόμιο της Αθήνας με τον ξεχωριστό ζήλο; Ποιος τρομοκρατεί ποιον;

Ο μύθος, το παραμύθι της ασφάλειας που παρέχει η αυξημένη παρουσία της Αστυνομίας, αποκαλύπτεται απλώς με τη σύγκριση της κατάστασης στους δρόμους της χώρας των «τρομοκρατών» και της Ελλάδας. Γιατί δεν είναι μόνο η Αθήνα Ελλάδα. Σαράντα πέντε χιλιόμετρα από το κέντρο, στη Σαρωνίδα π.χ., συναντάς ομάδες ΔΙΑΣ. Τι κάνουν; Τι παριστάνουν; Βεβαίως, τους στέλνουν οι ανώτεροι, το υπουργείο, οι κυβερνήσεις. Αυτοί τι θέλουν να δείξουν; Και μην ξεχνούμε και τον εξοπλισμό αυτών των αστυνομικών δυνάμεων. Αφ’ ενός κοστίζει (πόσο άραγε;) και αφ’ ετέρου μετατρέπει τον αστυνομικό σε στρατιώτη εν ώρα μάχης, πολέμου. Και έτσι στρατιωτικοποιείται η Αστυνομία. Και τελικώς η Αθήνα (κι όχι μόνο αυτή) είναι αστυνομοκρατούμενη.

Η εφημερίδα των Συντακτών