Μυρωδιά Στρασβούργου

του Κώστα Γιαννακίδη

Αν κοιτάξεις μέσα στα «πηγαδάκια» που στήνονται στην Ευρωβουλή, δεν θα  βρεις την Ελλάδα. Πριν από δύο χρόνια δεν έβρισκες τίποτα άλλο εκτός από την ελληνική κρίση. Τώρα πάει, τελείωσε ως θέμα συζήτησης με μεγάλη διασπορά. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό. Ναι, το ειδησεογραφικό ενδιαφέρον δεν βρίσκει δράμα για να προβάλλει και έχει καταπιεί αμάσητους κάποιους αριθμούς - ολόκληρο Bloomberg μας ενημέρωσε για το τέλος της κρίσης. Όμως για το πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Αφήστε στην άκρη την περιφέρεια. Αν ο Παπαδημούλης πει σε κανέναν από τη Βαλτική ότι στην Ελλάδα έχουμε «ανθρωπιστική κρίση», μπορεί να τον αρπάξει και από τον λαιμό. Κοιτάξτε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Εκεί, λοιπόν, κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος η αντιμετώπιση της Ελλάδας ως μία υπόθεση που, αν δεν είναι χαμένη, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Όχι πως ήταν εύκολο να πιάσεις κουβέντα περί Ελλάδας όταν όλη η θεσμική Ευρώπη συζητά το σχέδιο Γιούνκερ για την ανάπτυξη. Θα ήταν και ελαφρώς γελοίο. Ωστόσο το κλίμα είναι εκεί, στον αέρα των καφέ και των εστιατορίων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Η Ευρώπη, λοιπόν, βλέπει καθαρά, με την ευκρίνεια που χορηγεί η απόσταση, ότι στην Ελλάδα η πραγματικότητα καλείται να προσαρμοστεί στις ανάγκες του πολιτικού συστήματος. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Επίσης καταλαβαίνουν ότι στην Ελλάδα η πολιτική βούληση έχει αντικατασταθεί από το ένστικτο επιβίωσης των δύο της συγκυβέρνησης. Από την άλλη, αν δεχθούμε τις αφηγήσεις των Ελλήνων ευρωβουλευτών, οι εταίροι μας δεν κατανοούν γιατί η χώρα πρέπει σώνει και καλά να οδηγηθεί σε εκλογές για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Λογικό που δεν καταλαβαίνουν. Στις χώρες τους η συνεργασία είναι προοπτική, στη δική μας είναι ανάγκη.

Όχι ότι και η Ευρώπη παράγει πολιτική επιπέδου, εντάξει; «Το επίπεδο έχει πέσει και στην Ευρωβουλή, πλέον βλέπεις συμπεριφορές που παλαιότερα θα ήταν αδιανόητες» μου λέει άνθρωπος που παρακολουθεί χρόνια τα κοινοβουλευτικά. Ναι, δεν έχει άδικο. Οι φωνές και οι αντεγκλήσεις  στο ημικύκλιο ακούγονται πια με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα.

Και οι Έλληνες ευρωβουλευτές; Πώς τα πάει η πρώτη σύνθεση που γεννήθηκε με σταυρό; Δεν μπορώ, βέβαια, να έχω εικόνα για όλους, αλλά, να, σημείωσα την επιμονή και τη φιλοδοξία διάκρισης της Σπυράκη που βελτιώνει τα γαλλικά της και εξωθεί την υγεία της στα άκρα. Άκουσα τον Γραμματικάκη από τη μια να απογοητεύεται από τη λειτουργία των θεσμών και από την άλλη να γοητεύεται από τη συνεργασία 28 λαών, λέγοντάς μου ότι ξαναέπεσε στο βαρύ διάβασμα φακέλων και ιδεών. Ο Κύρκος αξιοποιεί την εμπειρία που απεκόμισε δουλεύοντας με τον Δανέλη και ο Κύρτσος, με υψηλή συγκρότηση στα οικονομικά, είναι ο πιο ομιλητικός στην επιτροπή οικονομικών. Η Καϊλή έχει στήσει ένα ενδιαφέρον δίκτυο με άλλους ευρωβουλευτές. Μου έκανε εντύπωση που είδα τον Γλέζο να είναι συνεπής και συνεχώς στα έδρανα, ενώ ο Παπαδημούλης, πιο έμπειρος όλων, παίζει πια «κεντρικά», γίνεται «ηχείο» πολιτικής γραμμής. Κανένας δεν διατηρεί επαφές με τους χρυσαυγίτες, αν και όλοι παραδέχονται ότι πρόκειται για ανθρώπους με αξιοπρεπή συμπεριφορά -καμία σχέση με τους άλλους στην Αθήνα, λένε. (Τους είδα να χειροκροτούν τον μαύρο γιατρό που πήρε το βραβείο Ζαχάρωφ. Δεν νομίζω ο Μιχαλολιάκος να το έκανε ποτέ). Πάντως σε συζήτηση για τα Σκόπια, ο κ. Επιτήδειος δεν άνοιξε το στόμα του... Ρώτησα να μάθω ποιος έχει το καλύτερο γραφείο. Δεν βρήκα άνθρωπο που να μην μου υπέδειξε τον Ζαγοράκη. Με όποιον και αν μίλησα, άκουσα ότι ο Ζαγοράκης έχει τους καλύτερους συνεργάτες. Τους διάλεξε ο ίδιος ή κάποιος άλλος; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να το αξιοποιήσει αυτό, επιτέλους.

http://www.protagon.gr/