Κυβέρνηση ή κουρελού; Κόμμα με συνιστώσες και ρεύματα, μπορεί να υπάρχει – κυβέρνηση όχι.

του Γιώργου Λακόπουλου

Μιλάνε όλοι,ενίοτε και όλοι μαζί: Ο Τσίπρας, ο Καμμένος, ο Βαρουφάκης, ο Παπάς, ο Φλαμπουράρης, ο Στρατούλης, ο Λαφαζάνης, ο Σταθάκης, η Τόνια. Από δίπλα και η Ζωή που στήνει στα παλιά Ανάκτορα τη δική της κυβέρνηση.

Μιλάνε -«μαζί και ταυτοχρόνως» που θα έλεγε και ο Σαββόπουλος- για την ενδιάμεση συμφωνία στο Eurogroup, για το εύρος της, τον τρόπο υλοποίησης, τα λεφτά που δεν υπάρχουν για το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, τις σχέσεις με τους δανειστές και τον Σόϊμπλε που δεν μας χωνεύει.

Μόνο που δεν μιλάνε σαν ορχήστρα. Ο καθένας παίζει το βιολί του. Δεν βγαίνει καθαρός ήχος και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, τι καταλαβαίνει, τι θέλει και που το πάει αυτή η κυβέρνηση.

Ήδη έκλεισε τον πρώτο μήνα σε συνθήκες χειρότερες από την πρώτη ημέρα. Αναμενόμενο εφ' όσον στο οβάλ γραφείο του υπουργικού Συμβουλίου συναντώνται η Αριστερά με την πιο εθνικολαϊκή Δεξιά, χωρίς καν προγραμματική συμφωνία. Αλλά και ο Πρωθυπουργός, με υπουργούς που διαφωνούν πολιτικά μαζί του στα μεγάλα θέματα, αλλά έχουν την εμπιστοσύνη του – και γι αυτό είναι υπουργοί.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ταμείο των πρώτων τριάντα ημερών θα κατάλαβε δυο πράγματα.

- Στο εξωτερικό σπατάλησε πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο για να φτάσει εκεί, που θα μπορούσε να έχει πάει από την αρχή, παίρνοντας και κάτι - και χωρίς εν τω μεταξύ να μας κρεμάσουν στα μανταλάκια ανά την υφήλιο και να χαθούν έσοδα από το κρατικό ταμείο και καταθέσεις από τις τράπεζες.

Αυτό εντάξει, δείχνει να το 'πιασε και προσπαθεί να το διαχειριστεί.

Οι πρωθυπουργοί δεν διαπραγματεύονται με υπουργούς -τους δίνουν οδηγίες.

- Στο εσωτερικό σπατάλησε το ιμπέριουμ του αξιώματος του. Οι πρωθυπουργοί δεν διαπραγματεύονται με υπουργούς -τους δίνουν οδηγίες. Και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα που τη στηρίζει, εμφανίζεται η κυβέρνηση ως ενιαίο σώμα και με μια γραμμή, όχι ο Πρωθυπουργός με τη δική του και οι υπουργοί με τον χαβά τους. Όποιος δεν καλύπτεται από τον επικεφαλής του Υπουργικού Συμβουλίου, απλώς αποχωρεί. Και όσοι βουλευτές διαφωνούν, ας πάνε στη Βουλή να ρίξουν την κυβέρνηση- αντί να τη φθείρουν με ιδεολογικές σκιαμαχίες και καουμποϋλίκια.

Κόμμα με συνιστώσες και ρεύματα, μπορεί να υπάρχει – κυβέρνηση όχι.

Προτού γίνει η κυβέρνηση σαν παλιό φοιτητικό αμφιθέατρο, ο Πρωθυπουργός πρέπει να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, επιβάλλοντας τον κανόνα που ο Ανδρέας Παπανδρέου διατύπωσε με λίγες λέξεις: «Η Πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός». Κόμμα με συνιστώσες και ρεύματα, μπορεί να υπάρχει – κυβέρνηση όχι.

Αφού το έφερε η κουβέντα στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ: το 1981 όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία είχε κι αυτός ανάλογα προβλήματα, με την αντίθεση αρκετών στελεχών του στην τότε ΕΟΚ και την προεκλογική του υπόσχεση να της γυρίσει την πλάτη. Τα καθάρισε με μια φράση: «Το κόστος της εξόδου είναι μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής» - συν ορισμένες διαγραφές... Και τα σκυλιά δεμένα.

 Αυτό που βλέπουμε δεν είναι κυβέρνηση, είναι κουρελού 

Ακριβώς το ίδιο επιχείρημα μπορεί να ισχύσει και υπέρ του Τσίπρα για τις αδέσποτες που δέχεται για συμβιβαστικότητα και για όσους δεν θεωρούν και τόσο απαραίτητη τη συμμετοχή στην Ευρωζώνη. Να εξηγήσει ότι η σύγκρουση με την Ευρώπη, με τους δανειστές, με το ΔΝΤ και με τη Μέρκελ κοστίζει απείρως περισσότερο από τη συνεννόηση. Για όσους επιμένουν υπάρχουν και ψυχίατροι.

Αυτή η εξήγηση είναι αναγκαία για να σταματήσει η κυβερνητική πολυφωνία που περιγράφεται στην αρχή. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι κυβέρνηση, είναι κουρελού - ένας υπουργός μάλιστα είπε ότι ετοιμάζει και νομοσχέδιο-κουρελού.

Δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα όταν αυτός που πήρε την εντολή να την κυβερνήσει επιτρέπει στους δικούς του να διαμορφώνουν εικόνα «κάθε κορφή και φλάμπουρο, κάθε κλαρί και κλέφτης».    http://www.thetoc.gr/