Η (αυτο)καταστροφή της Καρχηδόνας…

του Άρη Τόλιου

Δύο 24ωρα πριν την υπογραφή (Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου) στην πρώτη απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να συνθηκολογήσει με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, διαβάσαμε ένα άρθρο του διάσημου νομπελίστα οικονομολόγου Πολ Κρούγκμαν υπό τον τίτλο: «Η Αθήνα πρέπει να καταστραφεί». Παρομοίαζε την εμμονή του Ρωμαίου Κάτωνα για την ισοπέδωση της Καρχηδόνας με αυτή κάποιων Ευρωπαίων για την Ελλάδα. Τον ίδιο, πάνω-κάτω, καιρό στις πιο έγκυρες εφημερίδες του κόσμου (κυρίως αμερικάνικες) είδε το φως της δημοσιότητας σενάριο σύμφωνα με το οποίο το Βερολίνο εξετάζει τη «θυσία» της Ελλάδας για να σωθεί η Ισπανία. Να τιμωρηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μην εκτοξευθούν οι Podemos. Μάλιστα, ο Μαριάνο Ραχόι προειδοποιούσε τις Βρυξέλλες ότι αν υποχωρούσαν στην ακατάσχετη φλυαρία του Γιάν(ν)η τούς είχε «πεσκέσι» περίπου 1,3 τρισ. δολάρια (τόσο είναι το ισπανικό χρέος) να το συζητήσουν με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας. Δηλαδή, αποχαιρέτα το ευρώ.

To είπε καλύτερα προ ημερών ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κώστας Χρυσόγονος. «Η μεγάλη ατυχία μας είναι ότι προηγήθηκαν εκλογές στην Ελλάδα, από αυτές της Ισπανίας». Για να είμαστε ακριβείς, τις προκάλεσε εκβιαστικά ο σημερινός πρωθυπουργός με την πεποίθηση (ή ψευδαίσθηση) ότι ήταν έτοιμος και ώριμος να διαχειριστεί την ελληνική χρεοκοπία.
Δεδομένου ότι πολλά κυβερνητικά στελέχη σήμερα εκτοξεύουν απειλές για «ρήξη με τους δανειστές» αναρωτιέται κανείς αν στο Μέγαρο Μαξίμου εκπονούν στρατηγική αποτιμώντας με ψυχραιμία τα πραγματικά δεδομένα ή, απλώς, έχουμε να κάνουμε με απεγνωσμένα αντανακλαστικά πολιτικής αυτοάμυνας, που οδηγεί τη χώρα στη μεγαλύτερη (ίσως μοιραία) κρίση με την Ευρώπη. Μήπως, δηλαδή, απλώς και χωρίς σχέδιο διαφυγής «ξυνόμαστε στην γκλίτσα»…

Η προϊστορία πάντως δεν πείθει για το πρώτο. Η σύντομη κυβερνητική διαδρομή είναι στρωμένη απειρίες και ολέθρια λάθη με κορυφαίο ότι η Ελλάδα βρίσκεται εκτός των προστατευτικών τειχών του σχεδίου επαναγοράς ομολόγων. Τραγικό επίσης και διαρκές λάθος η συνεργασία με το ακροδεξιό μπουλούκι των ΑΝΕΛ, που προέκυψε μάλιστα αβασάνιστα ως, περίπου, φυσική κατάληξη. Ίσως δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει πόσο βαρύ φορτίο προστέθηκε στην ελληνική κρίση με την ιστορική αυτή απρέπεια της Αριστεράς και μάλιστα τη στιγμή της μεγάλης ευρωπαϊκής (και δημοκρατικής) αγωνίας για τη Μαρί Λεπέν στη Γαλλία και την απειλή της ακροδεξιάς γενικότερα. Η ολέθρια σκυταλοδρομία συνεχίστηκε με τις επιλογές της νέας κυβέρνησης. Από τον κουραστικά φλύαρο και ασαφή Γιάνη Βαρουφάκη μέχρι τον -μονολιθικά βέβαιο ότι πάμε για πόλεμο με τους καπιταλιστές- Παναγιώτη Λαφαζάνη, συγκροτήθηκε η ελληνική εμπροσθοφυλακή για… συνεννοήσεις. Κόντρα ρόλος, δηλαδή.

Ακολούθησε η σύγκρουση με το Βερολίνο, οι απειλές για τους τζιχαντιστές και το κατοχικό δάνειο, τα πλακάτ της Μέρκελ με χιτλερικό μουστάκι και μερικές χιλιάδες στις πλατείες να φαντασιώνονται ότι η αποκοτιά του Γλέζου το 1944 είναι στρατηγική της χώρας το 2015. Κάποιοι βέβαια θα πουν ότι μόνο με μάχες κερδίζονται δικαιώματα. Ναι, αλλά είναι διαφορετική η σύγκρουση με σχέδιο, που υπολογίζει όλα τα δεδομένα του «μετώπου» και με οξυδερκείς κινήσεις διεκδικεί καλύτερη θέση και άλλο να προβάλεις ένα και μόνο ατού. Την απόγνωσή σου. ΑΝΕΛ και αντιγερμανική υστερία μας οδήγησαν με απίστευτα ταχείς ρυθμούς στην απομόνωση. Σπαταλούσαμε χρόνο και χάναμε τον έναν φίλο μετά τον άλλο. Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται να προκύψει σύγχρονος Γερμανός Κάτων για να φωνάζει «Η Αθήνα πρέπει να καταστραφεί»… Καταστρεφόμαστε και μόνοι μας, με αποφασιστικότητα και ενθουσιασμό… Ακόμη και αν προκύψει η καλύτερη εκδοχή σήμερα, μια συμφωνία δηλαδή με τους εταίρους, τα συγκεκριμένα κυβερνητικά στελέχη θα κληθούν να τρέξουν μεταρρυθμίσεις και να πάρουν επώδυνες αποφάσεις.
Εν κατακλείδι, το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό. Από την αρχή της κρίσης, αλλά πλέον με μεγαλύτερη ένταση. Προ ημερών ο Economist καλούσε τον Αλέξη Τσίπρα να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες («πέτα τους ΑΝΕΛ και τον Βαρουφάκη»), άλλοι ψιθυρίζουν ήδη την ανάγκη για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Και εθνικής αυτοσυντήρησης να είναι, ενδέχεται να αποτελεί μια κάποια λύση. 

Υ.Γ.: Η αγωγή του κ. Πάνου Καμμένου κατά του Ανδρέα Πετρουλάκη για το εξαιρετικό (βαθύτατα πολιτικό) άρθρο του, μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά. Ως συναγερμός αφύπνισης δηλαδή για την παρουσία των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση. Για τούτο είναι δημοκρατικό χρέος η αλληλεγγύη στον Αντρέα με εμπροσθοφυλακή την ίδια την Αριστερά… Μια πρώτη ένδειξη ότι τις δημοκρατικές τουλάχιστον ευαισθησίες της δεν τις στρογγυλοκάθισε ο συγκυβερνήτης...

http://www.protagon.gr/

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών