Φράγκα ή ηθική;

γράφει το κορίτσι του διπλανού portal

Τι μου θύμισε η φάση με τον Κατρούγκαλο, ρε παίδες; Ήμουνα στη Γ' Γυμνασίου, μια ηλικία πολύ καθοριστική, όπως μου είπε ο ψυχαναλυτής μου. Τότε οριστικοποιείται η ηθική σπονδυλική στήλη του άνθρωπα (αν αποχτήσει, βεβαίως βεβαίως. Γιατί τόσο ασπόνδυλο που βλέπω γύρω μου, καταλήγω να πιστεύω ότι στη Γ' Γυμνασίου της ανθρωπότητας έπεσε βόμβα με στοχευμένα υπερπλουτισμένα φραγκόνια που εξαφάνισαν από μεγάλη μερίδα της ανθρωπότητας τα πολύτιμα αυτά οστά).

Εκείνη τη μακρινή εποχή, λοιπόν, ένα μεσημέρι στου Ψυχικού τα μέρη, έτρωγα τα κορνφλέικς μου στην κουζίνα της μεζονέτας (γιατί κανονικό φαγητό σπανίως έπαιζε. Η μάνατζερ δεν μαγείρευε γιατί ήταν γυναίκα καριέρας και η Σελίνα, η Φιλιππινέζα της, είχε οδηγίες να μαγειρεύει κάτι φύτρες μπαμπού χωρίς λίπη και έλαια για να μην παχύνουμε. Ο πατέρας μου βεβαίως έτρωγε έξω μπορς με τις Ρωσίδες αλλά δεν έφερνε σπίτι το λαμόγιο). Εκεί που τελείωνα τη μάσα, λοιπόν, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η μάνατζερ εν εξάλλω καταστάσει.

- Φταίω εγώ η ηλιθία που πήγα να στηρίξω το ΕΣΥ για 3 και 60. Και ιδού το ευχαριστώ! Με διασύρουν! Ποιον; Εμένα! Ποιος πίεσε τον Ανδρέα τον Παπανδρέου να στηρίξει τον Έλληνα ασθενή; Ε; Ποιος;
- Τι έγινε ρε μάμι; Σε ανάγκασαν να εξετάσεις κανέναν ασθενή και τα πήρες;
- Όχι καλέ. Εγώ είμαι διευθύντρια! Εξετάζουν οι διευθύντριες;
- Τι κάνουν οι διευθύντριες;
- Διευθύνουν.
- Σωστό. Λοιπόν;
- Αυτό το δεξιό κάθαρμα ο Φακελέας έβγαλε στη φόρα μια άσχετη ιστορία και ενέπλεξε εμένα και τον φίλο μου το φαρμακοεισαγωγέα τον Λέφτογλου.
- Τι ιστορία;
- Τίποτα παιδί μου. Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησα τη φιλία μου με τον Λέφτογλου για να βοηθήσω τους ασθενείς. Κοινωνικό έργο έκανα. Και οι δεξιούρες το στρέφουν εναντίον μου γιατί ποτέ δεν τον πόνεσαν αυτόν τον ρημαγμένο λαό.
- Ωχ. Λαό ακούω. Ανησυχώ. Τι έκανες μωρή μάνα;
- Εισηγήθηκα να μπει ένα καλό φάρμακο στο νοσοκομείο. Κατά σύμπτωση το φέρνει ο Λέφτογλου. Τι θέλανε δηλαδή; Να δίνουμε στο λαό τα μπαγιάτικα τα ελληνικά, σοσιαλιστές άνθρωποι;
- Και; Μη μου πεις ότι έχτισες με το αζημίωτο το ανθρώπινο πρόσωπο του σοσιαλισμού…
- Ε.. υπήρχε εκεί ένα νόμιμο ποσοστό… το οποίο ασχέτως με το πρόσωπό μου… θα δινόταν δηλαδή σε οποιονδήποτε εισηγείτο…
- Απλά έτυχε να το εισηγηθείς εσύ...
- Ακριβώς.
- ... και να είναι του κολλητού σου το φάρμακο!
- Δηλαδή είναι αδίκημα να 'χεις φίλο φαρμακοεισαγωγέα; Γιατρός είμαι. Με ποιον να κάνω παρέα; Με τον κυρ Μήτσο τον βαρκάρη;
- Δεν μιλάμε για την παρέα μανούλα. Για τα φράγκα που βγάζεις από την παρέα λέμε.
- Μα αν δεν στηρίξεις τον φίλο σου, ποιον θα στηρίξεις; Τελείως άφιλοι και ανήθικοι είναι πια αυτοί οι άνθρωποι; Δεν έχουν ανθρωπιά μέσα τους;

Σταμάτησα να τρώω και να μιλάω, ανέβηκα στο δωμάτιό μου και εγκαινίασα ένα ημερολόγιο. Ήταν σίγουρο πια. Ζούσα σε πολύ επικίνδυνο περιβάλλον, το ημερολόγιο θα με βοηθούσε να θυμάμαι τα βασικά. Έγραψα:

«Στηρίζω τον φίλο μου=του δίνω από τα δικά ΜΟΥ, όχι του κράτους. Επίσης δεν βγάζω ποσοστά από τη «στήριξη».

Στηρίζω τον λαό=δουλεύω γι' αυτόν, δεν τον δουλεύω».

Από τότε έγραφα μανιωδώς στο σημειωματάριό μου. Έτσι τα κατάφερα να μη ξεχάσω ό,τι ψήγματα ηθικής έχω. Ξέρω τι σκέφτεστε: εσύ κορίτσι μου είσαι της αριστεράς του Ψυχικού. Προφανώς δεν είχαν όλοι οι αριστεροί λεφτά να αγοράσουν σημειωματάρια…

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών