Αθώοι του εγκλήματος, η τηλεόραση και ο υπολογιστής…

«Πώς ερμηνεύονται οι διαδοχικές δηλώσεις από Κρούγκμαν, Στίγκλιτς, Όπερμαν -ακόμα και από Μέρκελ, Σόιμπλε μέσα απ΄τα δόντια τους- για τους κινδύνους που εγκυμονεί για την παγκόσμια οικονομία ένα Grexit; Τονίζω: Τις συνέπειες φοβούνται. Το ντόμινο. Τις ισοτιμίες. Όχι το οικονομικό μέγεθος της χώρας μας αυτό καθεαυτό».

του Πέτρου Παπαβασιλείου

Πόσες φορές σας έχει έρθει να σπάσετε την τηλεόραση ή τον υπολογιστή με αυτά που ακούτε και διαβάζετε;

Προσπαθώ, τις τελευταίες μέρες, να επεξεργαστώ τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς, αλλά ομολογώ ότι δεν τα καταφέρνω. Να δεχθούμε τι, ως επίτευγμα της προηγούμενης κυβέρνησης; Ότι άρχισε να μειώνεται η ανεργία; Ότι έγιναν μεταρρυθμίσεις; Ότι εξορθολογίστηκε το σύστημα; Ότι ήρθε η ανάπτυξη; Ακόμα ηχεί στ΄αυτιά μου το προεκλογικό «γαλάζιο» τσιτάτο ότι «ένα τσακ βρισκόμαστε από τη στροφή για να περάσουμε στην ανάπτυξη…». Ποιο «τσακ», ρε παιδιά; Αφού οι ξένοι ήδη έχουν υπολογίσει τα δημοσιονομικά κενά για το 2016… Κατά τα άλλα,«θα βγαίναμε από το μνημόνιο». Εδώ που φτάσαμε, μόνο μία σοβαρή, αλλάανθρώπινη, συμφωνία μάς σώζει.

Καλές οι τεχνικές προσεγγίσεις του ελληνικού προβλήματος -με ορολογία που παραπέμπει σε ενθουσιώδη απόφοιτο Διοίκησης Επιχειρήσεων Κολλεγίου- αλλά όχι πειστικές. Η συνταγή της λιτότητας απέτυχε, τι κάνουμε τώρα; Α-ΠΕ-ΤΥ-ΧΕ. Με το ζόρι να πούμε ότι πέτυχε; Αφού η ζωή η ίδια έδειξε τα αποτελέσματα των μνημονιακών ρυθμίσεων. Όταν, στους δέκα Έλληνες, οι οκτώ έχουν σχεδόν καταστραφεί και μόνο οι δύο (αν είναι και τόσοι) λένε ότι η ζωή τους βελτιώθηκε, τότε κάτι δεν πήγε καλά, κάτι δε δούλεψε. 

Και ερχόμαστε, τώρα, στο κεφάλαιο «Τσίπρας»: τόσο κακό είναι να προσπαθεί κάποιος να μεταβάλει δυσβάσταχτους όρους; Ή να επιδιώκει να επιφέρει κάποιες αλλαγές, έστω και σε συμβολικό επίπεδο (τρόικα/ θεσμοί); Γιατί, άραγε, γίνεται τόσο αντιπαθής που θέλει να σώσει αυτά που δεν σώζονται; Πού ακριβώς βρίσκεται η ιδεοληψία; Στο ότι θέλει να αποφύγει τις ομαδικές απολύσεις ή στο ότι κρίνει πως η αποκατάσταση των κατώτατων μισθών (σε πρώτο ή σε δεύτερο χρόνο) θα έχει ευεργετικές συνέπειες για όλους; Τι άλλο πρέπει να συμβεί, δηλαδή, για να γίνει κατανοητό από τους οπαδούς της κ. Λυμπεράκη ότι αυτή η ιστορία ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ; Να φθάσει, μήπως, ο ΣΥΡΙΖΑ στο 56% ή η ΝΔ στο 12%;

Υποστηρίζουν πολλοί, ότι οι ξένοι δεν αλλάζουν ή ότι το πρόβλημα της Ελλάδας (για να απαντήσω και σε φίλο σχολιαστή) αντιστοιχεί στο 0,0001% των δυνατοτήτων των ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης. Τότε, προς τι τα δεκάδες (στην κυριολεξία) τηλεφωνήματα ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον αμερικανό ΥΠΟΙΚ, τη γερμανίδα Καγκελάριο και πολλούς άλλους; Ούτε ο Τσώρτσιλ να ήταν ο πρωθυπουργός… Πώς ερμηνεύονται οι διαδοχικές δηλώσεις από Κρούγκμαν, Στίγκλιτς, Όπερμαν -ακόμα και από  Μέρκελ, Σόιμπλε μέσα απ” τα δόντια τους- για τους κινδύνους που εγκυμονεί για την παγκόσμια οικονομία ένα Grexit; Τονίζω: Τις συνέπειες φοβούνται. Το ντόμινο. Τις ισοτιμίες. Όχι το οικονομικό μέγεθος της χώρας μας αυτό καθεαυτό…

Άλλοι, πάλι, λένε: αν πας σε μια τράπεζα και δανειστείς, η τράπεζα θα βάλει τους όρους, όχι εσύ. Λάθος. Αυτό έχει αλλάξει πια. Γιατί, αν χρωστάς, και πας σε μια τράπεζα και τους πεις «σου δίνω μετρητά αυτά που σου χρωστάω», μπορεί και να γλιτώσεις τα μισά! Αν οφείλετε, για ρωτήστε, έτσι από περιέργεια…

Σε κάθε περίπτωση, η κριτική είναι αναγκαία και απαραίτητη –για τις παλινωδίες, τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αβλεψίες. Όμως, άλλο είναι να ασκεί κανείς κριτική, και άλλο να κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα. Είτε είναι Αριστερός, είτε Δεξιός, είτε Ποταμίσιος, είτε Κίνημα ΓΑΠ (λέμε τώρα…).

Τελικά, δεν φταίνε σε τίποτα ούτε η τηλεόραση, ούτε ο υπολογιστής…

http://www.altsantiri.gr/