ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Ο Λαφαζάνης και η Ζωή  Ο Βαρουφάκης και η Ζηνοβία Ω τι χαρούμενη Ζωηηηηή! Εκλογές 20 Σεπτεμβρίου και αν δεν προκύψει κυβέρνηση πότε οι καινούργιες μετά; Άντε, τώρα που το μάθαμε, μην το αφήσουμε το σπορ! Κάθε τρεις και μία στις κάλπες! Και σε κάθε εκλογές όλο και πιο αναποφάσιστοι. Διότι μας μπέρδεψαν πάλι. Και μας μπέρδεψαν διότι ούτε και αυτοί ξέρουν τι τους γίνεται. Ο Λαφαζάνης κόμμα, η Ζωή κόμμα, ο Βαρουφάκης κόμμα, δεν το λες διάσπαση αυτό, αυτό το λες κομμάτια και θρύψαλα. Η Ζωή κατεβαίνει μόνη της για να μπορεί να παρευρίσκεται η ίδια στις συναντήσεις και να μπορεί να την κάνει και απ’ τον Λαφαζάνη αργότερα ως συνιστώσα. Άμα μάθεις στη συνιστώσα, δύσκολα ξεμαθαίνεις. Δεν θα σου την συνιστώσα, όπως λέμε Έχουνε δίκιο που φωνάζουν οι Λαφαζανικοί ότι  ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί ότι δεν υπογράψει μνημόνια. Απόλυτα σωστό. Το θυμάμαι. Αλλά είχανε πει ότι θα πάμε στη δραχμή; Γιατί ούτε αυτό το θυμάμαι. Δηλαδή εγώ στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε μνημόνιο θυμάμαι αλλά ούτε κ...

της Νικόλ Λειβαδάρη Ο κύκλος της – κατά Σακελλαρίδη – συριζαϊκής μελαγχολίας κλείνει, η μάχη κατά της απογοήτευσης ξεκινά. Αυτός τουλάχιστον είναι ο βασικός στόχος του Αλέξη Τσίπρα από σήμερα έως την Κυριακή της 20ης Σεπτεμβρίου και αυτός είναι και ο μεγάλος αντίπαλός του: Οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι του Γενάρη που, είτε αναποφάσιστοι, είτε αποπροσανατολισμένοι, αποτελούν σε κάποιες δημοσκοπήσεις ακόμη και το εν δυνάμει «πρώτο κόμμα». Ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός επιχείρησε χθες, από το βήμα της πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, να δείξει ακριβώς αυτό το κάδρο και να δώσει το σύνθημα της «φυγής προς τα εμπρός». Υποστήριξε ότι η εικόνα «ενός κόμματος σε αποσύνθεση, που δεν μπορεί να δώσει τη μάχη» είναι, εν μέρει, προϊόν των media, ζήτησε να μπει «τέλος στη μελαγχολία» και «να πάμε στην αισιοδοξία» και έβαλε ξανά σε πρώτο πλάνο το δίλημμα της σύγκρουσης του «νέου» με το «παλιό και κατεστημένο». «Τώρα κλείνει ένας κύκλος», είπε, «κι ανοίγει αυτός της μάχης», καλώντας άπ...

του Τάσου Παππά Οσοι είχαν προβλέψει ότι το μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ θα δοκιμαστεί στην πράξη και θα απειληθεί η συνοχή του όταν κληθεί να αναλάβει ευθύνες διακυβέρνησης, επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά. Τα πολυσυλλεκτικά σχήματα λειτουργούν και αποδίδουν ως χώροι υποδοχής και έκφρασης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, αλλά κλονίζονται μόλις το πρόγραμμα που τους έδωσε τη νίκη έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα. Τα στελέχη που συγκροτούσαν την ηγετική ομάδα καλλιέργησαν αυταπάτες στους πολίτες, αλλά και στους εαυτούς τους -και γι' αυτό ήταν τόσο πειστικά. Νόμισαν ότι με μοναδικά όπλα την ετυμηγορία του λαού, το δίκιο και τη βούλησή τους θα καταφέρουν να ανατρέψουν τους δυσμενείς συσχετισμούς και θα προκαλέσουν στην Ευρώπη ένα μαζικό ρεύμα συμπαράστασης στην ελληνική υπόθεση. Οταν άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι ο εταίρος είναι εχθρός, και μάλιστα αδίστακτος, μοχθηρός και εκδικητικός, ότι η συμπάθεια στην Ευρώπη για την ελληνική κυβέρνηση δεν αρκούσε για να μεταβληθούν οι ισορροπίες και...

του Χρήστου Γιανναρά Ζ​​ούμε μάλλον τη δυσκολότερη και κρισιμότερη ιστορική συγκυρία που γνώρισε ο Ελληνισμός μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα δεδομένα που συγκροτούν τη δραματική συγκυρία είναι καινούργια, δεν έχουμε έμπειρη γνώση για να τα διαχειριστούμε. Είναι πόλεμος χωρίς να αλληλοσφάζονται στρατοί, να βομβαρδίζονται πόλεις, να καταλαμβάνονται εδάφη από «δυνάμεις κατοχής». Ομως το διακύβευμα είναι το ίδιο, όπως και στις ένοπλες συρράξεις: Η εθνική κυριαρχία, η κρατική ανεξαρτησία, η ελευθερία κοινωνικής αυτοδιαχείρισης. Τα όπλα έχουν αλλάξει, δεν είναι η αεροπορική και ναυτική υπεροπλία, τα πυραυλικά συστήματα, τα χημικά και πυρηνικά μέσα ολέθρου. Ομως η λογική της απανθρωπίας παραμένει ίδια: Αν στον πόλεμο που ξέραμε στόχος πάντοτε ήταν ο μέγιστος δυνατός αριθμός νεκρών, από τις μάχιμες δυνάμεις και τον άμαχο πληθυσμό, ώστε να καμφθεί το ηθικό του αντιπάλου και να παραδοθεί χωρίς όρους, στόχος σήμερα είναι ο μέγιστος δυνατός αριθμός λιμοκτονούντων, ανέργων, απελπισμέν...

του Στάθη Σ. Όταν αρχίζουν τα ψέματα και οι παραλογισμοί , η παρακμή έχει πλέον επέλθει και οι συνέπειές της είναι πια θέμα χρόνου να φανούν - βυθίζοντας τα πράγματα στην εντροπία τους, καθότι αυτό είναι η παρακμή. Εις ό,τι αφορά  την Αριστερά, θα είναι άχαρο (για όλους μας) το καθήκον της κριτικής μεταξύ πρώην συντρόφων, πλην όμως αναπόδραστο και αναγκαίο, «φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια».  Και ο κ. Παππάς,  φερ’ ειπείν, δεν λέει την αλήθεια όταν ισχυρίζεται ότι «η κυβέρνηση έπεσε εκ των έσω», εκτός και αν εννοεί ότι όντως «εκ των έσω» η κυβέρνηση άνοιξε την κερκόπορτα στο μνημόνιο και «μπήκαν στην πόλη» οι γκαουλάιτερ , στρογγυλοκάθισαν στα υπουργεία, και κρέμασε τον εαυτόν της η τρόικα δαμόκλεια σπάθη  πάνω απ’ το κεφάλι του κ. Τσίπρα στου Μαξίμου. Αριστερός πρωθυπουργός με  κεχαγιά  στο κεφάλι του εις ουδέν διαφέρει από δεξιόν πρωθυπουργό με  κεχαγιά  στο κεφάλι του. Συνεπώς  αυταπατάται ο κ. Τσίπρας, αν δεν εξαπατά ...

του Γεώργιου Εμ. Δημητράκη Δεν μας εκπλήσσει η συμπεριφορά του Βερολίνου απέναντι της Πατρίδας μας από την έναρξη της ελληνικής κρίσης χρέους το έτος 2008/09. Ούτε αυτό εκπλήσσει διάφορες κύκλους σε μερικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά και ακόμη και διάφορα ΜΜΕ της Ευρώπης. Διότι η εκβιαστική και απάνθρωπη συμπεριφορά του Βερολίνου απέναντι της Ελλάδος ήταν και είναι γνωστή όχι μόνον σε εποχές πριν την έναρξη της κρίσης, με την ανάμειξη των γερμανικών εταιρειών εις την πολιτική της χώρας μας. Αλλά τώρα γίνεται ευθέως λόγος και από τα ΜΜΕ της ίδιας  της Γερμανίας τα οποία αναφέρονται σε επιστημονικές εκθέσεις διαφόρων Επιστημονικών Οικονομικών Ιδρυμάτων της ίδιας χώρας. Όπως π.χ το γνωστότατο Επιστημονικό Ίδρυμα Οικονομικής Έρευνας του Χάλλε (Institut für Wirtschaftsforschung in Halle). Η είδηση προέρχεται από το Γαλλικό Πρακτορείο Τύπου Gence France-Presse (AFP)  και το Γερμανικό Πρακτορείο Τύπου Deutsche Presse Agentur (dpa), η οποία μεταδόθηκε από όλες τις γαλλικές και...

Κυκλοφορεί (ηλεκτρονικά) από σήμερα ο φθινοπωρινός ΚΑΤΟΙΚΟΣ, η καλή μηνιαία εφημερίδα του δήμου Αμπελοκήπων - Νέας Μενεμένης. Η ύλη του είναι (όπως πάντα) ποικίλη και πλούσια σε επιλεγμένα κείμενα εξαίρετων αρθρογράφων. Διαβάστε κείμενα των: pitsirikos Κώστας Γιαννακίδης Γιώργος Καρελιάς Νίκος Αραπάκης Γεώργιος Π. Μαλούχος Παντελής Μπουκάλας Γιώργος Ε. Γιακουμίδης Γιώργος Δελαστίκ Επίσης ξεφυλλίστε τον ΚΑΤΟΙΚΟ για να ενημερωθείτε για όλα τα τοπικά νέα και τις δράσεις των περιοχών της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Όλος ο ΚΑΤΟΙΚΟΣ διαθέσιμος με ένα κλικ εδώ:   ο φθινοπωρινός ΚΑΤΟΙΚΟΣ  

της  Αγγελικής Κοσμοπούλου Επιχειρηματίας στον χώρο της επικοινωνίας- Διδάκτωρ Κλασικής Αρχαιολογίας Συνηθίζουμε να λέμε πως «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Λέμε επίσης πως «ο λαός είναι ώριμος», «ο λαός ξέρει», «ο λαός έχει και μνήμη και κρίση».  Και, όταν κάποτε τα πράγματα στραβώνουν, υποστηρίζουμε -λίγο πιο χαμηλόφωνα- πως «ο λαός παραπλανήθηκε». Γυρίζοντας, ωστόσο, αρκετούς αιώνες πίσω, διαπιστώνουμε πως στην αρχαία Αθήνα, την κοιτίδα της δημοκρατίας, υπήρχαν και πρόβλεψη για τη θωράκιση από επιζήμιες αποφάσεις του «παραπλανημένου λαού» αλλά και τρόποι αποκατάστασης από τυχόν ζημίες. Η Αθήνα των κλασικών χρόνων γέννησε την πιο εξελιγμένη μορφή δημοκρατίας πριν τη σύγχρονη εποχή. Το 508 π.Χ. ο αθηναϊκός λαός ξεσηκώθηκε απέναντι σε έναν ακόμα πολιτικό αρχηγό που αποπειράθηκε να εγκαταστήσει τυραννία. Τον έδιωξε, μαζί με τα ξένα στρατεύματα που στήριζαν την προσπάθειά του, ενώ συνέλαβε και εκτέλεσε τους αριστοκράτες υποστηρικτές του. Ο αθηναϊκός λαός δε...

-Τι θα συνέβαινε εάν ο Τσίπρας δεν υπέγραφε στις 12 Ιουλίου και επέστρεφε με το «τρόπαιο» της ρήξης ; Θα είχαμε ένα  συμπαγές, δυναμικό και προεπαναστατικό κίνημα να προασπίσει και να διαχειριστεί τις συνέπειες της ρήξης ή μια πολιτική κατάσταση την οποία δεν θέλουμε καν να φανταστούμε; – Αν είχε σκοπό απο την αρχή να «πουλήσει» το παιχνίδι, γιατί καθυστέρησε 7 μήνες; – Αν ο στόχος του είναι να γίνει Παπαδήμος με τη λαϊκή νομιμοποίηση, συγκυβερνώντας με Ν.Δ. και Ποτάμι , γιατί προκήρυξε εκλογές  με το ρίσκο των απωλειών και δεν συνεχίζει να κυβερνά με τη συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση; -Ο  ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε για να ανατρέψει μέσα σε έξη μήνες τον καπιταλισμό και να προχωρήσει στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας; –  Αν το  ΟΧΙ  μεταφράζεται σε έξοδο από το ευρώ, τα εξίσου συντριπτικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις της περιόδου μέχρι την αποφράδα ημέρα, που εμφάνιζαν τους πολίτες να επιθυμούν συμφωνία πώς μεταφράζονται; – Το ΟΧΙ  έχει εν...

του Γεώργιου Π. Μαλούχου Στα τέλη του Μεσοπολέμου, το 1935 ο Ελιοτ έγραψε το αριστουργηματικό του θεατρικό έργο Φονικό στην Εκκλησία που στα ελληνικά το απέδωσε ο Γιώργος Σεφέρης. Το θέμα του έργου αφορά στην επιστροφή ενός «μεταμορφωμένου» αρχιεπισκόπου Μπέκετ στην Αγγλία αν και γνωρίζει ότι κινδυνεύει να τον σκοτώσουν, όπως και συνέβη στις 30 Δεκεμβρίου 1170 με ηθικό αυτουργό του φόνου τον Ερρίκο Β’ της Αγγλίας: τον παλιό του φίλο που μαζί είχαν κυβερνήσει τον τόπο μέχρι που ο Μπέκετ εξελέγη αρχιεπίσκοπος και, σα να τον έντυσε ένα θείο φως, μεταλλάχθηκε κι έγινε πολέμιος όλων όσων πριν ο ίδιος εφάρμοζε. Ο φόνος του από τέσσερις ιππότες μέσα στην εκκλησία, ήταν η απάντηση του καθεστώτος σε έναν άνθρωπο που ξεκίνησε ανεύθυνος, σχεδόν τσαρλατάνος και έγινε ως τέτοιος πρωθυπουργός. Όταν όμως ανέλαβε μεγάλο ιερατικό αξίωμά του, μεταμορφώθηκε από το βάρος της αληθινής ευθύνης και έγινε το αντίθετο του παλιού του εαυτού – γι αυτό και μόλις δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του ανακηρύχθη...

Του Κώστα Βαξεβάνη Είναι της μόδας η κριτική. Η Αριστερά, για κάποιο λόγο που θέλω να πιστεύω πως σχετίζεται με την ευαισθησία της, σε όλη την ιστορική της πορεία, αρέσκεται στην κριτική κυρίως όταν αυτή είναι λιγότερο απαραίτητη από τις αποφάσεις που πρέπει να πάρει. Έχει εφεύρει μάλιστα στο όνομα της διαλεκτικής, το τρομερό όπλο της αυτοκριτικής, κάτι σαν το καθαρτήριο του Δάντη προς το πιο ιδεολογικό. Κάνεις όσα λάθη θες, αρκεί να κάνεις μετά την αυτοκριτική σου για να οδηγηθείς στον Παράδεισο ως άσπιλος άγγελος της πολιτικής. Η Αριστερά, από αυτή των ημερών του Ζαχαριάδη έως του τη σύγχρονη του Τσίπρα, συνηθίζει να επιδίδεται στην κριτική (προφανώς όχι για μεταφυσικούς λόγους)  άκαιρα και βιαστικά. Την ώρα που υπάρχει ανάγκη αποφάσεων, η Αριστερά στοχοπροσηλώνεται στα λάθη της και εξορκίζει την ύπαρξη νέων. Μοιάζει με στάση έντονης ευθύνης, αλλά η λαθολογία την ώρα του πολέμου, συνήθως  χρησιμοποιείται για να μην χρεωθεί με λάθος αυτός που εκείνη την ώρα φροντίζει ...