Η αρετή των πειστικών και έμπρακτων προτάσεων
Συντάκτης:
Κώστας Μαρούντας
«Η αρετή είναι ανώτερη απ' τον πλούτο και χρησιμότερη απ' την υψηλή καταγωγή, γιατί όσα είναι αδύνατα για τους άλλους αυτή τα καθιστά δυνατά, κι όσα προκαλούν φόβο στους πολλούς τα υπομένει με θάρρος, και γιατί νομίζει ότι ο μεν δισταγμός είναι μομφή και κατάκριση, η δε εργατικότητα έπαινος»
Αριστοτέλης
Αριστοτέλης
Όσο κλισέ και αν μοιάζει μια τέτοια αναφορά, τα τεκταινόμενα του ελλαδικού χώρου μπορούν άνετα να αποτελέσουν πλουσιότατη πηγή έμπνευσης για κάθε είδους πνευματικό δημιουργό. Σχεδόν κανένας δεν κινδυνεύει να μείνει παραπονούμενος… Ιστορικοί, οικονομολόγοι, πολιτικοί αναλυτές, ανθρωπολόγοι, ψυχολόγοι. Δημοσιογράφοι, συγγραφείς δοκιμίων. Λογοτέχνες, ζωγράφοι, κινηματογραφιστές, θεατρικοί δημιουργοί. Άνθρωποι που φτιάχνουν λευκώματα. Δεν χρειάζεται να αραδιάσουμε περισσότερες κατηγορίες ανθρώπινης πνευματικής δημιουργικότητας, γιατί είναι περιττό να θυμίσουμε πως η ραθυμία μιας παγιωμένης κανονικότητας είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα από τις σκληρές και δύσκολες περιόδους κάθε ανθρώπινου κοινωνικού υπο-συνόλου.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αναπτύσσονται και οι κινητικότητες των πολιτικών κομμάτων, παλιών ή νέων.Στο συγκεκριμένο κείμενο θα ασχοληθούμε πιο εξειδικευμένα με τη ΛΑ.Ε. (Λαϊκή Ενότητα), ενώ σε επόμενο κείμενο θα καταπιαστούμε με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ΛΑ.Ε., λοιπόν, είναι ένα νεότευκτο εγχείρημα που ευαγγελίζεται μια πρόταση διαφορετικού κοινωνικού μετασχηματισμού (μέσα πάντως στο πεδίο της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής), αλλά που έγινε αντιληπτό ως ένα βιαστικό κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από τις δικές τους ομολογημένες ή μη παραδοχές, το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής αποτελεί ήττα, ένα ηχηρότατο καμπανάκι για τις επόμενες κινήσεις. Δεν έχει επέλθει κανένα οριστικό τέλμα, δεν μπορεί κανένας να κάνει λόγο για αμετάκλητη οπισθοχώρηση που θα σημάνει κάποια εκδοχή ολικής μελλοντικής αφάνειας. Όχι, τέτοιες εσχατολογικές ερμηνείες δεν ανήκουν στην πραγματικότητα, παρά μόνο χρησιμοποιούνται ως δήθεν επιχειρηματολογικής υφής αιτιάσεις από ανθρώπους που εναντιώνονται πολιτικά σε αυτό (ή αυτά...) που εκπροσωπεί το νέο κόμμα της εγχώριας Αριστεράς.
Η ΛΑ.Ε., αν παρακολουθήσει κάποιος τις εσωτερικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα αυτές τις ημέρες στο εσωτερικό της -ως η απαραίτητη και αναπόφευκτη αυτοκριτική για τη σημαντική και με πολλαπλές επιπτώσεις (λόγοι πρεστίζ, οικονομικών εσόδων, αλλά και άλλων πρακτικών δυσκολιών) αποτυχία εισόδου της στη Βουλή- μάλλον πλήρωσε περισσότερο την αδυναμία της να συγκροτήσει και να διακοινώσει μια ολοκληρωμένη (υπό την έννοια ότι θα παρείχε πειστικές απαντήσεις σε όλο το φάσμα των σχετικών αναζητήσεων) πρόταση. Το πιθανότερο είναι πως στις επερχόμενες εκλογές θα εισέλθει στη Βουλή, μόνο και μόνο γιατί είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσει το αυτοματοποιημένο σύνδρομο «στήριξης», που είχε επιτρέψει ξανά την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στον Συνασπισμό μετά την αντίστοιχη αποτυχία του στις εκλογές του 1993 -επί προεδρίας Μαρίας Δαμανάκη. Όμως, το θέμα είναι να μπορείς να πείσεις για την πολιτική σου πρόταση και όχι απλά να αποτελείς μια «άσφαιρη» αντιπολίτευση που απλά καρπώνεται τους παραπονιάρηδες από τις «υβριδιακές μεταλλάξεις του ΣΥΡΙΖΑ (που σπεύδει ταχέως να καταλάβει συγκεκριμένη θέση στο σύγχρονο πολιτικό φάσμα του ελλαδικού χώρου) ή που απλά συγκεντρώνεις «ψήφους συμπάθειας»…
Πριν καν διεκδικήσεις και κατακτήσεις την απήχηση ενός σημαντικού κομματιού του πληθυσμού (έτσι ώστε να μπορείς να επηρεάζεις την πολιτική ατζέντα ως νηφάλιος πόλος που αποσκοπείς -και το καταλαβαίνουν και άλλοι...- στην επίλυση προβλημάτων) οφείλεις να έχεις ολοκληρώσει τις εσωτερικές σου διεργασίες. Να έχεις αποσαφηνίσει πλήρως τι είσαι, τι θέλεις, και πώς μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου. Το δεδομένο αγωνιστικό παρελθόν των πιο προβεβλημένων σου στελεχών δεν αρκεί. Η απαίδευτη εμμονή στο να εξαπολύεις πυρά στους «συντρόφους του χτες», δεν κάνει κανένα γκελ στους ουδέτερους υποψήφιους υποστηρικτές σου, ίσως και να τους απωθεί ενστικτωδώς. Ειδικά όταν η χώρα λάμπει εδώ και πολύ καιρό υπό το φωτισμό του «άστρου Τσίπρα».
Χρειάζεται να ρίξεις το βάρος σου αλλού. Να έχεις επιστρατεύσει τα καλύτερα πολιτικά σου μυαλά στη συγγραφή ενός ευκρινούς προγράμματος που να έχει δια-ταξική αποδοχή (ακόμα και αν δεν σου αρέσει, πρέπει να σε αποδεχτούν και άλλες κοινωνικές τάξεις εκτός από τις προνομιακές σου...). Να πείθεις για τις διεθνείς συνεργασίες σου, για επωφελείς στηρίξεις σε δύσκολες στιγμές κάθε είδους (όχι μόνο σε χρηματοδοτικές ανάγκες…). Δεν ψηφίζουν μόνο συνεπείς αριστεροί, ούτε οργισμένοι και απογοητευμένοι από τη στροφή του μητρικού κόμματος. Ψηφίζουν και άνθρωποι καταρτισμένοι, που είναι σε θέση να κατανοήσουν τις σύγχρονες ανάγκες ενός κράτους και κατ΄επέκταση και μιας κοινωνίας, που επιθυμούν να εναρμονίσουν τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις με τον ουσιαστικό πρακτικισμό (σε ένα απαραίτητο είδος λείανσης που θα προωθεί τα πράγματα). Μα, θα ισχυριστεί κάποιος πως αυτά είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει το μνημόνιο που υπέγραψε. Μα, τελικά, δεν πρέπει να δούμε γιατί μπορεί στις μέρες μας ένα κόμμα να πείθει σε δυσθεώρητα ύψη σε σχέση με τη διαχρονική και παραδοσιακή του κοινωνική απήχηση; Δεν έχει σημασία αν ο ένας εφαρμόζει μνημόνιο και ο άλλος όχι, αν αυτός που αντιστρατεύεται το μνημόνιο δεν ακολουθεί πετυχημένες πεπατημένες που πείθουν. Μετά την ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ, ζητείται η ωρίμανση και της ΛΑ.Ε...
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αναπτύσσονται και οι κινητικότητες των πολιτικών κομμάτων, παλιών ή νέων.Στο συγκεκριμένο κείμενο θα ασχοληθούμε πιο εξειδικευμένα με τη ΛΑ.Ε. (Λαϊκή Ενότητα), ενώ σε επόμενο κείμενο θα καταπιαστούμε με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ΛΑ.Ε., λοιπόν, είναι ένα νεότευκτο εγχείρημα που ευαγγελίζεται μια πρόταση διαφορετικού κοινωνικού μετασχηματισμού (μέσα πάντως στο πεδίο της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής), αλλά που έγινε αντιληπτό ως ένα βιαστικό κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από τις δικές τους ομολογημένες ή μη παραδοχές, το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής αποτελεί ήττα, ένα ηχηρότατο καμπανάκι για τις επόμενες κινήσεις. Δεν έχει επέλθει κανένα οριστικό τέλμα, δεν μπορεί κανένας να κάνει λόγο για αμετάκλητη οπισθοχώρηση που θα σημάνει κάποια εκδοχή ολικής μελλοντικής αφάνειας. Όχι, τέτοιες εσχατολογικές ερμηνείες δεν ανήκουν στην πραγματικότητα, παρά μόνο χρησιμοποιούνται ως δήθεν επιχειρηματολογικής υφής αιτιάσεις από ανθρώπους που εναντιώνονται πολιτικά σε αυτό (ή αυτά...) που εκπροσωπεί το νέο κόμμα της εγχώριας Αριστεράς.
Η ΛΑ.Ε., αν παρακολουθήσει κάποιος τις εσωτερικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα αυτές τις ημέρες στο εσωτερικό της -ως η απαραίτητη και αναπόφευκτη αυτοκριτική για τη σημαντική και με πολλαπλές επιπτώσεις (λόγοι πρεστίζ, οικονομικών εσόδων, αλλά και άλλων πρακτικών δυσκολιών) αποτυχία εισόδου της στη Βουλή- μάλλον πλήρωσε περισσότερο την αδυναμία της να συγκροτήσει και να διακοινώσει μια ολοκληρωμένη (υπό την έννοια ότι θα παρείχε πειστικές απαντήσεις σε όλο το φάσμα των σχετικών αναζητήσεων) πρόταση. Το πιθανότερο είναι πως στις επερχόμενες εκλογές θα εισέλθει στη Βουλή, μόνο και μόνο γιατί είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσει το αυτοματοποιημένο σύνδρομο «στήριξης», που είχε επιτρέψει ξανά την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στον Συνασπισμό μετά την αντίστοιχη αποτυχία του στις εκλογές του 1993 -επί προεδρίας Μαρίας Δαμανάκη. Όμως, το θέμα είναι να μπορείς να πείσεις για την πολιτική σου πρόταση και όχι απλά να αποτελείς μια «άσφαιρη» αντιπολίτευση που απλά καρπώνεται τους παραπονιάρηδες από τις «υβριδιακές μεταλλάξεις του ΣΥΡΙΖΑ (που σπεύδει ταχέως να καταλάβει συγκεκριμένη θέση στο σύγχρονο πολιτικό φάσμα του ελλαδικού χώρου) ή που απλά συγκεντρώνεις «ψήφους συμπάθειας»…
Πριν καν διεκδικήσεις και κατακτήσεις την απήχηση ενός σημαντικού κομματιού του πληθυσμού (έτσι ώστε να μπορείς να επηρεάζεις την πολιτική ατζέντα ως νηφάλιος πόλος που αποσκοπείς -και το καταλαβαίνουν και άλλοι...- στην επίλυση προβλημάτων) οφείλεις να έχεις ολοκληρώσει τις εσωτερικές σου διεργασίες. Να έχεις αποσαφηνίσει πλήρως τι είσαι, τι θέλεις, και πώς μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου. Το δεδομένο αγωνιστικό παρελθόν των πιο προβεβλημένων σου στελεχών δεν αρκεί. Η απαίδευτη εμμονή στο να εξαπολύεις πυρά στους «συντρόφους του χτες», δεν κάνει κανένα γκελ στους ουδέτερους υποψήφιους υποστηρικτές σου, ίσως και να τους απωθεί ενστικτωδώς. Ειδικά όταν η χώρα λάμπει εδώ και πολύ καιρό υπό το φωτισμό του «άστρου Τσίπρα».
Χρειάζεται να ρίξεις το βάρος σου αλλού. Να έχεις επιστρατεύσει τα καλύτερα πολιτικά σου μυαλά στη συγγραφή ενός ευκρινούς προγράμματος που να έχει δια-ταξική αποδοχή (ακόμα και αν δεν σου αρέσει, πρέπει να σε αποδεχτούν και άλλες κοινωνικές τάξεις εκτός από τις προνομιακές σου...). Να πείθεις για τις διεθνείς συνεργασίες σου, για επωφελείς στηρίξεις σε δύσκολες στιγμές κάθε είδους (όχι μόνο σε χρηματοδοτικές ανάγκες…). Δεν ψηφίζουν μόνο συνεπείς αριστεροί, ούτε οργισμένοι και απογοητευμένοι από τη στροφή του μητρικού κόμματος. Ψηφίζουν και άνθρωποι καταρτισμένοι, που είναι σε θέση να κατανοήσουν τις σύγχρονες ανάγκες ενός κράτους και κατ΄επέκταση και μιας κοινωνίας, που επιθυμούν να εναρμονίσουν τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις με τον ουσιαστικό πρακτικισμό (σε ένα απαραίτητο είδος λείανσης που θα προωθεί τα πράγματα). Μα, θα ισχυριστεί κάποιος πως αυτά είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει το μνημόνιο που υπέγραψε. Μα, τελικά, δεν πρέπει να δούμε γιατί μπορεί στις μέρες μας ένα κόμμα να πείθει σε δυσθεώρητα ύψη σε σχέση με τη διαχρονική και παραδοσιακή του κοινωνική απήχηση; Δεν έχει σημασία αν ο ένας εφαρμόζει μνημόνιο και ο άλλος όχι, αν αυτός που αντιστρατεύεται το μνημόνιο δεν ακολουθεί πετυχημένες πεπατημένες που πείθουν. Μετά την ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ, ζητείται η ωρίμανση και της ΛΑ.Ε...
Τα capital controls, πχ, αποτελούν μια αποσταθεροποιητική σταθερά για τα μυαλά της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Πολύ εύλογα, και σωστά εν μέρει, σκέφτεται ο κάθε συνετός άνθρωπος -που έχει πλήθος υποχρεώσεων- πως αν οι δρόμοι της ρήξης στα προσπερματικά τους βήματα (περισσότερο σαν υποψία, παρά σαν επίσημη κυβερνητική δέσμευση) περιλαμβάνουν τέτοιες δυσκολίες, τότε τι θα γίνει αν γίνουν περισσότερα βήματα προς την κατεύθυνση της ρήξης; Και σε αυτά τα ουσιαστικά ερωτήματα τις απαντήσεις δεν θα τις βρει κανείς στα «δίκια της άρνησης», ούτε στα παλιά ιδεολογικά κιτάπια που ανακυκλώνονται μερικώς, ούτε καν στην «αρετή της διακηρυγμένης ρήξης» που ενισχύει ένα είδος εσωτερικού αγωνιστικού φρονήματος. Παρά μόνο στην αρετή των πειστικών και έμπρακτων προτάσεων. Η ΛΑ.Ε. θα έχει το χρόνο της να προετοιμαστεί. Το ζήτημα είναι πως -προς ώρας- δεν φαίνεται να δημιουργείται η προοπτική του να μπορεί να αλλάξει τη ρότα που διάλεξε η ελληνική κοινωνία μετά το σοκ της 13ης Ιούλη. Η ΛΑ.Ε. μπορεί στο μέλλον να κινηθεί ως δύναμη επηρεασμού των πραγμάτων ή θα περιοριστεί σε μια κοινοβουλευτική αριστερή φωνή που θα κρατάει τη σημαία της δικής της αξιοπρέπειας την ώρα που δίπλα της θα μαζεύονται τα «φλάμπουρα της επανάστασης»;
http://www.efsyn.gr/
Σχόλια