Από την Κατοχή του '40, στην οικονομική κατοχή του 2015

γράφει ο Κώστας Καίσαρης


28η Οκτωβρίου 1940. Πόλεμος. 12 Οκτωβρίου 1944, η απελευθέρωση της Αθήνας. Στη συνέχεια, τα Δεκεμβριανά. Πώς η μνήμη γίνεται ιστορία. Η γενιά η δικιά μου είναι από τις τελευταίες που έχει ακούσει για πόλεμο. Για Κατοχή. Για εμφύλιο. Ο πατέρας μου, ο Θύμιος, ήταν γεννηθείς το 1910. Είχε να μου λέει ιστορίες. Καθώς μάλιστα είχε κάνει στην Κατοχή και φυλακή, από μια απεργία στο εργοστάσιο όπου δούλευε: «Τρίτη, Πέμπτη μακαρόνια, φάτε μάγκες, βγάλτε χρόνια».
Ιστορίες και για τα Δεκεμβριανά. Τις μάχες σε Καλλιθέα και Πετράλωνα. Η μητέρα μου, η Παναγιώτα, γεννηθείσα το 1924, είχε να μου λέει για τα Δεκεμβριανά. Οταν έξω από το σπίτι μας στα Πετράλωνα, οι Ελασίτες είχαν σφάξει μπροστά στα μάτια της δυο Χίτες! Να είσαι είκοσι χρονών δηλαδή, σε μια εποχή όπου δεν είχε διαδοθεί ο κινηματογράφος, και να βλέπεις να σφάζουνε δύο ανθρώπους. Μία με το μαχαίρι στην καρωτίδα και πάρτον κάτω.
Το Θησείο, λόγω Γρίβα, ήταν το άντρο των Χιτών, ενώ στα Πετράλωνα κυριαρχούσε ο ΕΛΑΣ. Ο θείος ο Μήτσος, που κάθε βράδυ λίγο μετά τις 12 πήγαινε με τα πόδια στην Ψαραγορά για δουλειά, έπεσε μια φορά σε μπλόκο Γερμανών. Στις παλάμες είχε σημάδια από κόκκινη μπογιά. Γλίτωσε στο τσακ την εκτέλεση. Επειδή βρέθηκε κάποιος να επιβεβαιώσει ότι η κόκκινη μπογιά ήταν επειδή έβαφε τα τελάρα κι όχι επειδή έγραφε συνθήματα.
Στη γειτονιά, στα Πετράλωνα, υπήρχαν μέχρι και τη δεκαετία του '60 συνθήματα σε τοίχους από τη Κατοχή. Με κόκκινα ξεθωριασμένα γράμματα κι από κάτω ΕΑΜ. Οπως σημάδια από σφαίρες, από τα Δεκεμβριανά. Ο θείος ο Μήτσος ήταν που μου έλεγε ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο πατέρας του Αντρέα και παππούς του Γιωργάκη) είναι παπατζής: «Στην απελευθέρωση μίλαγε στην πλατεία Συντάγματος. Κάποια στιγμή λέει "πιστεύομεν στη δημοκρατία". Ο κόσμος αρχίζει από κάτω να φωνάζει "λαοκρατία, λαοκρατία". Κι ο Παπανδρέου (φωτό) το γυρίζει αμέσως και λέει: "Πιστεύομεν και εις τη λαοκρατία". Από τότε ήτανε που βγήκε το σύνθημα: "Παπανδρέου, παπατζή, Ράλλης έγινες κι εσύ" (αναφερόμενοι στον Κατοχικό Πρωθυπουργό Ράλλη, που είχε ιδρύσει τα Τάγματα Ασφάλειας, τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποίησε και ο Παπανδρέου)».
Ο παππούς, ο Αντώνης, είχε περάσει ένα βαρύ εγκεφαλικό. «Συμφόρεση» το λέγανε τότε. Ο ΕΛΑΣ κάνει παρέλαση στα Ανω Πετράλωνα, στην Τριών Ιεραρχών. Ο παππούς σχολιάζει: «Αυτό το ξυπόλητο τάγμα θέλει να κυβερνήσει την Ελλάδα»; Λόγο στον λόγο γίνεται φασαρία, συλλαμβάνεται από την ΟΠΛΑ. Για να σε εκτελέσουνε εκείνη την εποχή, είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά, δεν ήθελε και πολύ.
Το μαθαίνει ο θείος ο Μήτσος, τρέχει, βρίσκει κάποιον γνωστό: «Ο άνθρωπος δεν είναι καλά. Δεν ξέρει τι λέει». Ο παππούς Αντώνης, που ήταν παρών και άκουγε κι είχε άγνοια κινδύνου, βάζει τις φωνές: «Εγώ δεν είμαι καλά»; Οπότε διεπιστώθη ότι όντως δεν ήταν καλά και αφέθη ελεύθερος. Πολλές ιστορίες από την Κατοχή και την πείνα. Το ψωμί με το δελτίο, τα πληθωριστικά λεφτά, που με ένα εκατομμύριο έπαιρνες ένα κουτί τσιγάρα. Για τους μαυραγορίτες που φωνάζανε «αγάντα, Ρόμελ». Τον κόσμο που πέθαινε στους δρόμους από την πείνα.
Και το κάρο της Δημαρχίας να κουβαλάει τα πτώματα. Για τις σειρήνες που ειδοποιούσαν για τους βομβαρδισμούς, προκειμένου να κρυφτεί ο κόσμος στα καταφύγια. Για όσους έχουν γεννηθεί συν πλην γύρω στο 1950, τα παιδικά τους χρόνια συνοδεύονται από ανάλογες ιστορίες. Που είχαν να λένε οι γονείς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Ιστορίες που αντικαθιστούσαν την τηλεόραση, που δεν υπήρχε εκείνα τα χρόνια. Αυτή η γενιά είναι από τις τελευταίες που έχει ακούσει να της μιλάνε για πόλεμο, για Κατοχή και για πείνα, για τον εμφύλιο στην Αθήνα, στα Δεκεμβριανά το 1944. Και αναφέρονταν μάλιστα σε γεγονότα που είχαν συμβεί σχετικά πρόσφατα.
Πριν δέκα, δεκαπέντε χρόνια. Από την 28η Οκτωβρίου 1940 έχουν περάσει τρία τέταρτα του αιώνα. Εβδομήντα πέντε χρόνια. Από τότε η Ελλάδα έχει περάσει τα πάντα: Πόλεμο, Κατοχή, εμφύλιο, δικτατορία. Για να καταλήξει σήμερα στα Μνημόνια και στην οικονομική Κατοχή. Ποιος είναι ο τελευταίος ήρωας που έχει βγάλει αυτή η χώρα; Ο Μανώλης Γλέζος, όταν μαζί με τον Σάντα κατεβάσανε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Ανώνυμοι ήρωες υπήρξαν πολλοί. Που έδωσαν τις ζωές τους. Οπως κάποιοι επί χούντας. Και δεν μιλάμε για τους Ανδρουλάκηδες και τις Δαμανάκηδες.
Σ' αυτά τα 75 χρόνια που πέρασαν ποια είναι η επόμενη ανάλογη πράξη ηρωισμού που να έχει μείνει σαν σημείο αναφοράς; Ποιος είναι ο επόμενος μετά τον Μανώλη Γλέζο; Ψάχνοντας, βρίσκουμε τον Αλέξανδρο Παναγούλη. Για δεύτερον, δυσκολεύεσαι. Αυτά.
Πρώτα θα κλείσει στις 15 Νοεμβρίου την υπόθεση της κάρτας υγείας ο Ανδρεάδης κι ύστερα της εγκληματικής οργάνωσης
-Observer
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει ανάγκη από ψήφους
Η Ελλάδα υποτίθεται ότι ανήκει στην Ευρώπη. Υποτίθεται. Δεν πρόκειται για καμιά τριτοκοσμική χώρα. Στην οποία κυριαρχεί ο φονταμενταλισμός κι έχουνε τον πρώτο λόγο οι Χομεϊνί. Ανεβαίνει, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη για την εορτή του Αγίου Δημητρίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο «έμεινα Παυλόπουλος», που φέρει μάλιστα και την ιδιότητα του καθηγητού. Πάει στη λειτουργία σαν καλός Χριστιανός και στη συνέχεια βγάζει λόγο και αναφέρεται στον Αγιο Δημήτριο.
«Του οποίου η σκέπη προστατεύει διαχρονικώς την ελληνικότητα της Μακεδονίας και ιδίως έναντι των Σλάβων». Να τα έλεγε αυτά ο μητροπολίτης Ανθιμος, κανένα πρόβλημα. Η δουλειά του είναι. Να τα έλεγε κανένας εθνικόφρονας υπερπατριώτης, σαν τον Καρατζαφέρη του Τελεσίτι και τον Πάνο Καμμένο της Σοφοκλέους, επίσης κανένα πρόβλημα.
Οπως επίσης, η ρητορική αυτή θα ταίριαζε γάντι στον εθνικιστή της Χρυσής Αυγής, Μιχαλολιάκο. Τι δουλειά έχει μια θρησκευτική εορτή, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή, με ένα εθνικό θέμα; Κι αυτό το εθνικό θέμα θα λυθεί με δηλώσεις του πρώτου πολίτη της χώρας, στα σκαλοπάτια της εκκλησίας; Κι όχι στους διεθνείς οργανισμούς; Κι εν πάση περιπτώσει, για ποιον λόγο όλα αυτά; Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει ανάγκη από ψήφους. Κατά συνέπεια, δεν έχει και κανέναν λόγο να μιλάει σαν Παναγιώτης Ψωμιάδης.
Ομάδα στον πλανήτη που να έχει αλλάξει πέντε δεξιά μπακ σε δώδεκα παιχνίδια δεν υπάρχει
ΚΑΘΕ τόσο διαβάζεις στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού για σύσκεψη κορυφής. Ειδικότερα ύστερα από ήττες. Οτι θα μαζευτούνε Αλαφούζος, Βόκολος, Φύσσας, Σαραβάκος, Αναστασίου, για να κάνουν εκτίμηση της κατάστασης. Τίποτα το περίεργο. Παντού, όπου υπάρχει ποδόσφαιρο στον πλανήτη, το ίδιο γίνεται. Επί του πρακτέου, λοιπόν, έχω να διατυπώσω μια απορία. Για μπάλα μιλάμε.
Ολα γίνονται: Να πέσεις στην κέντα με τον Εσιέν. Να μπαίνει ο Νοέμβριος και να μη σου έχει παίξει ακόμα η δεύτερη ακριβοπληρωμένη σου μεταγραφή: Ο Σάντσεθ. Κι επειδή, ό,τι και να πεις του Τάκη Φύσσα, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, αν ήμουνα Γιάννης Αλαφούζος, θα έκανα στον Γιάννη Αναστασίου (φωτό) μία ερώτηση: Για κάτι πολύ χειρότερο. Δώδεκα ματς έχει δώσει μέχρι τώρα η ομάδα. Κι έχουνε παίξει πέντε δεξιά μπακ!
Ο Τριανταφυλλόπουλος, ο Μπούρμπος, ο Βέμερ, ο Ζέκα και εσχάτως ο Μαρινάκης. Κι επειδή όλα αυτά είναι από μνήμης, μπορεί να έχει παίξει και κανένας άλλος που να μου διαφεύγει. Στα ρεπορτάζ ωστόσο έχει αναφερθεί ο προβληματισμός να δοκιμαστεί σ' αυτήν τη θέση ο Σάντσεθ! Που την έχει παίξει πριν από την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.
Αν είσαι, λοιπόν, Αλαφούζος, αυτήν την ερώτηση κάνεις: «Πώς γίνεται, κύριε Αναστασίου, να έχουν χρησιμοποιηθεί πέντε διαφορετικοί ποδοσφαιριστές στη θέση του δεξιού μπακ»; Για να δεις τι απάντηση θα πάρεις. Ομάδα στον πλανήτη, πάντως, που να έχει αλλάξει πέντε δεξιά μπακ σε δώδεκα παιχνίδια δεν υπάρχει. Ούτε στο Τοπικό Κυκλάδων. Ούτε η Μύκονος ούτε η Ανω Μερά. Μόνο στον Παναθηναϊκό του Γιάννη Αναστασίου γίνονται αυτά.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Σωστή είναι η εντύπωση που έχω, ότι αυτός ο Φίλης έχει εξελιχθεί σε Βενιζέλο του ΣΥΡΙΖΑ, ή κάνω λάθος;
[ "Goal" ]