Αναζητώντας τα συνώνυμα της αλληλεγγύης
Ούτε πολιτικά νοητό είναι ούτε ηθικά θεμιτό, αλλά εντέλει ούτε και αποτελεσματικό, να τεμαχίζεται το προσφυγικό πρόβλημα σε τρία ή περισσότερα κομμάτια: βαλκανική οδός διέλευσης, ιταλική οδός, διέλευση διά του Καλαί κ.ο.κ. Ευρωπαϊκή Ενωση εξακολουθεί να αποκαλείται η συμμαχία των 27 χωρών, παρότι είναι οφθαλμοφανής η ηγεμόνευσή της από τη Γερμανία, αλλά και η ύπαρξη χωρών που εικάζουν ότι θα διευκολύνουν τα συμφέροντά τους αν δορυφοροποιηθούν οικειοθελώς πέριξ του γερμανικού κέντρου.
Μια σύνοδος για το προσφυγικό, λοιπόν, οργανωμένη από την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι εξαρχής κολοβή χωρίς τη συμμετοχή της Ιταλίας αλλά και της Γαλλίας, αν βέβαια ο κύριος στόχος της είναι η μέριμνα για τους πρόσφυγες και όχι η διαχείριση ή η εκτόνωση εσωτερικών πολιτικών προβλημάτων κάθε χώρας και των ηγετών της. Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε ότι τούτη τη στιγμή προέχει η αντιμετώπιση όσων προβλημάτων σχετίζονται με τη «βαλκανική οδό», είναι ακατανόητη η μη πρόσκληση της Τουρκίας, αμεσότατα και καθοριστικά συνδεόμενης με το βαλκανικό πέρασμα. Ακατανόητη και ταυτόχρονα απολύτως κατανοητή: Φαίνεται ότι για τη Γερμανία η προ ημερών επίσκεψη της κ. Μέρκελ στην Τουρκία δεν ήταν επίσκεψη της καγκελαρίου της αλλά της ηγεμονίδας της Ε.Ε. Οπότε περιττεύουν οι πολλές συζητήσεις με τη συμμετοχή και των υπόλοιπων εμπλεκομένων και κατεξοχήν ενδιαφερομένων.
Η θέση της Ελλάδας είναι εξαιρετικά λεπτή. Κάποιες στιγμές στην ιστορία το πλεονέκτημα να βρίσκεσαι στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων τρέπεται σε πρόβλημα. Την πραγματικότητα της χώρας μας τη συμβολίζει η φωτογραφία με το κοριτσάκι στη Λέσβο να χαρίζει την κούκλα του στο προσφυγόπουλο, που βρίσκεται στην πατρική αγκαλιά (στο χαμόγελο του γονιού αποτυπώνεται το βαθύ ευχαριστώ, αλλά και η εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που του δημιουργεί η κίνηση του κοριτσιού): Λόγω και της βαθιάς κρίσης, που απορρύθμισε τις υποδομές του κράτους πρόνοιας, η Ελλάδα μπορεί να προσφέρει περίπου όσα και το κοριτσάκι: την καλοσύνη της και ό,τι περισσότερο γίνεται από το υστέρημά της. Και μέχρι τώρα τα προσφέρει, χάρη και στη λαμπρή δουλειά των εθελοντών (Ελλήνων και ξένων). Χωρίς αυτό να σημαίνει, δυστυχώς, ότι λείπουν τα τομάρια που χρεώνουν εικοσάευρο τη φόρτιση του κινητού ή πενηντάευρο ένα κομμάτι πλαστικό για τη βροχή.
Δυστυχώς επίσης, η συνδρομή που παρέχει στη χώρα μας η Ε.Ε. παραμένει πολύ μικρή, και σε πολλά απλώς λεκτική. Γίνεται μάλιστα όλο και πιο καθαρό πως η επιβάρυνση της Ελλάδας δεν αποτελεί για ορισμένους εταίρους της σοβαρό λόγο ώστε να αποφασίσουν να χαλαρώσουν κάπως τον ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο, αλλά μια ευκαιρία για να γίνουν ακόμα πιο φορτικοί εις βάρος της. Χρησιμοποιούν λοιπόν το προσφυγικό σαν επιπλέον μοχλό πίεσης, προκειμένου να επιβάλουν όλο και πιο εξουθενωτικά μέτρα. Καιροσκοπισμός; Κυνισμός; Ωμότητα; Οποιον όρο κι αν διαλέξουμε, κανένας τους δεν είναι συνώνυμο της αλληλεγγύης – σε κανένα λεξικό.
Σχόλια