Η βαριά σκιά της εκκλησίας...
Στα χρόνια της κρίσης των ταυτοτήτων - εκεί γύρω στο 2000, μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης τετραετίας του Σημίτη - παρουσίαζα μία πολιτική εκπομπή, στην τηλεόραση της ΝΕΤ. Το θέμα το είχα, η αναγραφή ή μη του θρησκεύματος στις ταυτότητες ήταν το απόλυτο τηλεοπτικό προϊόν εκείνης της εποχής, έλα όμως που έλειπαν οι "πελάτες"...
Για να ακριβολογώ, δεν έλειπαν οι "πελάτες", γενικά...Έλειπαν πολιτικά πρόσωπα πρόθυμα να αντιπαρατεθούν με την εκκλησία που είχε σηκώσει τότε το λάβαρο κατά της Πολιτείας, συνεπικουρούμενη από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και από τη σιγή των υπολοίπων.
Χωρίς ίχνος υπερβολής, αυτοί που τολμούσαν να πάνε κόντρα στο κλίμα του θρησκευτικού φανατισμού που "επιστημονικά" καλλιεργούσαν ο μακαριστός Χριστόδουλος και οι "σκληροί" ιεράρχες, δεν ξεπερνούσαν τα δάχτυλα των δύο χεριών... Δύο - τρεις κυβερνητικοί όλοι κι όλοι, θυμάμαι τον Χυτήρη, τον Σηφουνάκη και, φυσικά, τον υπουργό Δικαιοσύνης, τον Μιχάλη τον Σταθόπουλο, τον Μπίστη με τον Κουναλάκη, που στήριζαν τότε τον Σημίτη και το ΠΑΣΟΚ, τον Κουβέλη και τον Παπαδημούλη, μαζί με τον αξέχαστο Παπαγιαννάκη, από τον ενιαίο Συνασπισμό... Μετά...το χάος.
Δεξιά, ΠΑΣΟΚ και μια μερίδα της Αριστεράς την είχαν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια... Στην προοπτική της σύγκρουσης με την εκκλησία, τον αποτελεσματικότερο ψηφοσυλλεκτικό μηχανισμό, τα τηλέφωνα κατέβαιναν και οι δημοκρατικές ευαισθησίες πήγαιναν έναν υγιεινό περίπατο...
Από αυτή την άποψη, όσα συνέβησαν προ ημερών επ αφορμή της ψήφισης του Συμφώνου Συμβίωσης, συνιστούν αναμφίβολα πρόοδο... Η βαριά σκιά της εκκλησίας ήταν και πάλι επάνω από τα κόμματα και τους βουλευτές, αλλά αν εξαιρέσει κανείς την παρεκκλησιαστική πτέρυγα της Βουλής και όσους κρύφτηκαν κάτω από τα έδρανα για να μη μπουν στη μαύρη λίστα του παπά της ενορίας τους, ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την εκκλησία με την πολιτεία εμφανίζει, αν μη τι άλλο, ενδείξεις χαλάρωσης.
Για να είμαστε ειλικρινείς, στην εξέλιξη αυτή συνέβαλε και η ίδια η εκκλησία, αφού ο σημερινός προκαθήμενός της έχει βάλει σε όλο το εκκλησιαστικό σύστημα τη σφραγίδα της ψυχραιμίας και της σωφροσύνης που διακρίνει και τον ίδιο. Ο Αρχιεπίσκοπος και η Ιερά Σύνοδος διαφώνησαν με τη θεσμοθέτηση του Συμφώνου και δημοσιοποίησαν την απόλυτη αντίθεσή τους - δεν θα μπορούσαν ίσως να κάνουν και διαφορετικά από θρησκειολογική και δογματική άποψη - η αντίδρασή τους, ωστόσο, δεν ήταν ούτε έξαλλη ούτε απειλητική.
Προφανώς, Ταλιμπάν πάντοτε θα υπάρχουν, όπως συμβαίνει με την περίπτωση του φανατικού των Καλαβρύτων ή κάποιων άλλων μεμονωμένων "τζιχαντιστών", αλλά κι αυτοί, στο νέο περιβάλλον που φαίνεται να χαράζει, είναι χρήσιμοι: με το παράδειγμά τους δείχνουν τι ακριβώς δεν πρέπει να κάνει η εκκλησία. Και, ευτυχώς, πλέον δεν το κάνει.
*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.
http://news247.gr/
Σχόλια