«Ισορροπία του Nash» και η ετοιμόρροπη Δημοκρατία

Του Niko Ago

Ομολογώ πως πολύ σπάνια, δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία, φορά, έχω νιώσει τόσο θυμό. A! Θυμήθηκα. Ήταν τότε που ακροδεξιές ορδές, ναζί βουλευτές, περιθωριακοί παραθρησκευτικοί «λειτουργοί», μια μάζα, κάτω από κραυγές, σβάστικες και λάβαρα, διέκοψαν την παράσταση «Corpus Christi», απείλησαν τους ηθοποιούς, θέλησαν να τους λιντσάρουν.

Τότε, ήταν «βλασφημία». Τώρα, η «Ισσοροπία του Nash», διακόπτεται επειδή στην παράσταση, διαβάζεται και απόσπασμα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού. Και, εκείνοι που φώναξαν δυνατά «Je suis Charlie», εννοείται πως δεν μπορούν να δεχθούν τέτοια «προσβολή». Η ελευθερία του Τύπου ισχύει αλλά, όχι και «μέσα στο σπίτι μας».

Η χώρα που δίδαξε στον κόσμο όλο, τι θα πει Θέατρο, κυριολεκτικά, δεν μπορεί να δεχθεί να παιχτεί ένα θεατρικό έργο, που μήνυμα έχει, όπως το Εθνικό Θέατρο το ίδιο ανέφερε, πως καμία ιδέα δεν δικαιούται να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή, και «διδάσκει» στα πέρατα της γης, τι θα πει σκοταδισμός.

Το έτος 2016, πέρα από βασικές Ελευθερίες και ελευθερία του Τύπου, στην Ελλάδα μετρά η επιθυμία μιας χούφτας ακροδεξιών, με την αμέριστη συμπαράσταση «Ευρωπαίων» και «φιλελευθέρων».

Εκμεταλλεύτηκαν τόσο πολύ τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, που αν γινόταν, θα σηκωνόταν να τους φτύσει στα μούτρα. Ο ίδιος, που δολοφονήθηκε από τρομοκράτες, ήταν Δημοκράτης κι όχι σκοταδιστής.

Στις ΗΠΑ, και σε όλο τον κόσμο, έχουν παιχτεί ταινίες, θεατρικά έργα κι έχουν εκδοθεί βιβλία με τη ζωή και τα «κατορθώματα» του Αλ Καπόνε. Ουδείς σκέφτηκε να τα διακόψει.

Η παράσταση του Εθνικού, όπως έγραψε στην ανακοίνωση το Θέατρο, «δέχτηκε τη σκληρή και απολύτως δογματική κριτική ανθρώπων που, ως επί το πλείστον, δεν την έχουν παρακολουθήσει». Ουδεμία έκπληξη. Η ηγεμονία της ακροδεξιάς βίας, λεκτικής ή σωματικής, έχει γίνει πια θεσμός στην Ελλάδα. Ανεξάρτητα αν τυπικά κυβερνά (και) η Αριστερά. Άσχετα με τι «Ευρωπαϊκό κοστούμι» εμφανίζεται η βία. Η χώρα που ανέχεται να κυκλοφορεί εφημερίδα, η οποία καλεί σε επέμβαση του στρατού και δείχνει με κρεμάλες τον πρωθυπουργό και υπουργούς της, δεν αντέχει μια θεατρική παράσταση που διαβάζονται μερικές αράδες από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού.

Μια Δημοκρατία που φοβάται τον ίσκιο της, μια κοινωνία που στρουθοκαμηλίζει. Μια ετοιμόρροπη Δημοκρατία, σε μια χώρα που η ελευθερία του Τύπου, βρίσκεται πιο κάτω από σχεδόν όλες τις χώρες της Αφρικής. Όνειδος.

http://www.altsantiri.gr/