Ποτέ δεν είχαμε έναν Κρόιφ σαν παράγοντα...

Του Κώστα Μαυρούντα

«Οι παίκτες που δεν είναι πραγματικοί ηγέτες, αλλά προσπαθούν να είναι, ρίχνουν φταίξιμο στους άλλους παίκτες όταν κάνουν λάθος. Οι πραγματικοί ηγέτες στο γήπεδο ξέρουν ήδη ότι οι παίκτες κάνουν λάθη» έλεγε ο Γιόχαν Κρόιφ.

Τα γεγονότα, οι πληροφορίες, ρέουν πια με τόσο γοργούς ρυθμούς που η "στερέωση" της ίδιας της πραγματικότητας "χάνει λάδια" σε χρόνο dt. Δεν είναι, μάλιστα, λίγες οι φορές που μέσα από φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα μπορείς να προβείς στις δέουσες συγκρίσεις, και χωρίς να τα κάνεις "αχταρμά" μέσα στο κεφάλι σου να βελτιώσεις ακόμα περισσότερο τη σκέψη σου. Ήταν μια δύσκολη μέρα εκείνη, καθώς η Lady Hope έμαθε την απώλεια του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ, αλλά και την εξέλιξη της μη διεξαγωγής της "συνάντησης κορυφής" του Σ. Κοντονή με τους ηγέτες του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ, του Παναθηναϊκού, και του ΠΑΟΚ... Άσχετα εντελώς ή δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος; Η Lady Hope επιχείρησε να ψηλαφίσει πιθανές "διασυνδέσεις"...

[... Έφυγε από τη ζωή ένας από τους ελάχιστους εκείνους που -άνετα και δίκαια...- συμμετέχουν στο κλειστό, και στενότατο, διαχρονικό "κλαμπ" των μεγαλύτερων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών. Αν αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι έχουν παίξει ποδόσφαιρο από τη στιγμή που ανακαλύφθηκε με τη σύγχρονη μορφή του και το πόσοι λίγοι αναφέρονται από τα ανθρώπινα στόματα όταν τίθεται το ερώτημα για τους κορυφαίους, καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολα είναι τα κριτήρια "εισαγωγής".

O ίδιος ο Κρόιφ με όσα πρόσφερε στο άθλημα από τα διάφορα πόστα από τα οποία το υπηρέτησε, ανήκει καταρχάς στον εαυτό του, στα προσόντα του, στις ιδέες του, στα οράματα του, στα σχέδια που προώθησε, στις αμέτρητες επιτυχίες. Στο γεγονός πως από τη δεκαετία του 1970 συνέδεσε το όνομα του με ορισμένα από τα σπουδαιότερα "project" του αθλήματος. Εθνική Ολλανδίας, Άγιαξ, Μπαρτσελόνα. Είτε σαν ποδοσφαιριστής, είτε σαν προπονητής, είτε ως τεχνικός διευθυντής, είτε ως πολύτιμος συμβουλάτορας. Τα έκανε όλα αυτά -όμως- με τέτοιο τρόπο που τον "ξεπέρασαν" και έγιναν κτήμα και ιδιοκτησία του ίδιου του αθλήματος. Και τώρα που τον "αέρινο" μετέφερε μακριά από τα εγκόσμια ο αέρας της φθαρτότητας του είδους, ήρθε να μείνει ως θύελλα που θα σαρώνει κάθε τι το μέτριο, το μεμπτό, και το αντιποδοσφαιρικό η ικανότητα του Γιόχαν Κρόιφ να προχωράει μπροστά τα πράγματα. Είτε με τη μπάλα στα πόδια, είτε με φόρμα, είτε με σακάκι...

Kαι εδώ, στη σύγχρονη νεοελληνική επαγγελματική πραγματικότητα εν έτει 2016; Να μη μπορεί καν να γίνει μια συνάντηση μεταξύ των "κεφαλών" για να διασφαλιστεί όσο το δυνατόν πιο πρόσφορο έδαφος για να επανέλθει στο προσκήνιο το ίδιο το άθλημα. Και ξεκίνησαν μετά οι αναζητήσεις για τα κίνητρα της κάθε στάσης, για το ποιος "κέρδισε", για το ποιος "έχασε", για το ποιος "μπουρλότιασε" τη συνάντηση, για τον Ντογιάκο, κοκ. Πόσο άχαρο κάτι τέτοιο, πόσο μεγάλη "λούμπα", την ώρα που αμέτρητος αριθμός ανθρώπων σε όλη τη γη "έβλεπε" τα πεπραγμένα του "ιπτάμενου Ολλανδού"... Γιατί, υπήρχε και η εναλλακτική του να πατήσεις στο you tube το όνομα κάποιου από τους παρευρισκόμενους στη συνάντηση που δεν έγινε ποτέ...]

Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπόρεσε όλα αυτά τα χρόνια να "βάλει" κάποιον Έλληνα ποδοσφαιριστή στο κλειστό "κλαμπ" των μεγαλύτερων παικτών όλων των εποχών. Παρότι δεν έλειψαν ποτέ οι σπουδαίοι, οι πολύ καλοί Έλληνες παίκτες που κέρδισαν την εκτίμηση και το σεβασμό του διεθνούς κοινού. Από πολύ παλιά κιόλας... Όμως, η Lady Hope, σκέφτηκε κάτι και δεν μπορούσε παρά να το συνδυάσει με μια πικρή γουλιά από έναν καφέ που είχε μόλις φτιάξει: μήπως τελικά το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν είχαμε έναν Κρόιφ σαν παράγοντα; Τότε μόνο θα μπορούσαν και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές να φτάσει ο καθένας στα όρια εξάντλησης των δυνατοτήτων τους...

Πηγή: efsyn.gr