Λίβερπουλ, ένα μεγάλο απωθημένο…
Το ποδόσφαιρο είναι όπως το μάθεις. Θυμάσαι πάντα πιο έντονα ό,τι είδες πρώτα, ό,τι σου τυπώθηκε στην μνήμη πιτσιρικάς.
Δεν είμαι Λίβερπουλ. Θα ήθελα, όμως, να ξαναδώ την Λίβερπουλ μεγάλη. Ίσως επειδή την δεκαετία του ’80, όταν δέθηκα με την μπάλα, αυτή ήταν η ομαδάρα της Ευρώπης. Άνφιλντ. Νταλγκλίς. Γκρέιαμ Σούνες. Σάμι Λι. Άλαν Χάνσεν. Ρέι Κένεντι. Φιλ Νιλ. Ρέι Κλέμενς…
Έτσι γέμιζαν οι εβδομάδες μας τότε, με πρωτάθλημα Αγγλίας και κύπελλο πρωταθλητριών, αυτοί ήταν μερικοί από τους μεγάλους μας ήρωες σαν πιτσιρικάδες. Ενδεκάδες, χαρτάκια Πανίνι, εικόνες ασπρόμαυρες…
Όλες οι μεγάλες ομάδες κατάφεραν να έχουν κάθε μια δεκαετία, κάθε πέντε χρόνια, κάθε δεκαπέντε τα καλά τους φεγγάρια. Να φτάνουν στην ακμή κι έπειτα να παίρνουν μια ανάσα.
Η Λίβερπουλ σήκωσε κούπα τσάμπιονς λιγκ το 2005, με μια ανατροπή σαν την σημερινή περίπου, αλλά μεγαλύτερης βαρύτητας, όμως δεν ήρθε για να μείνει. Και κακά τα ψέματα. Ακμή δίχως όχι πρωτάθλημα, αλλά πρωταθλήματα Αγγλίας, ακμή στιγμιαία έστω και με την βαρύτερη ευρωπαϊκή κούπα, δεν υπάρχει. Ή είσαι πρώτος παντού και για καιρό ή δεν είσαι. Δεν έρχονται και φεύγουν έτσι οι μεγάλοι.
… Έτσι, λοιπόν, χτίζονται οι αυτοκρατορίες από ομάδες σαν την Λίβερπουλ. Με τίτλους, όχι με τίτλο. Όπως έχει κάνει και η Ρεάλ, όπως έχει κάνει η Γιουνάιτεντ, όπως κάνει στην εποχή μας η Μπάρτσα, όπως έκανε κάποτε ο Άγιαξ, όπως έχει κάνει και η Γιουβέντους. Και ο ποδοσφαιρόφιλος, ανεξαρτήτως τι ομάδα υποστηρίζει, τον μεγάλο τον θέλει μεγάλο. Αποδέχεται την παρακμή του, αλλά θέλει και την επιστροφή. Είτε ως οπαδός, είτε ως αντίπαλος.
Είναι κάτι σαν απωθημένο, λοιπόν. Να ξαναδούμε μεγάλη την Λίβερπουλ. Αν ήμουν Λίβερπουλ, θα το ήθελα. Αν ήμουν Γιουνάιτεντ, θα το προσευχόμουν. Ποτέ καμία μάχη τίτλου δεν είναι ίδια με αυτή Γιουνάιτεντ – Λίβερπουλ. Το ίδιο θα ήθελα μια μεγάλη Λίβερπουλ και ως Ρεάλ, Μπάγερν, Μίλαν, Γιουβέντους, Μπάρτσα.
Για την Βραζιλία το έχω πάρει απόφαση. Εκείνη την γλύκα του 1982, στο μουντιάλ της Ισπανίας, δεν θα την ξαναγευτούμε σαν ποδοσφαιρόφιλοι από τους Βραζιλιάνους. Αλλάξανε οι εποχές. Και είπαμε, άλλωστε. Οι πρώτες μνήμες τυπώνονται, μ’ αυτές δενόμαστε πάντα πιο πολύ. Η δεκαετία του ’80 για μένα. Για άλλον του ’70 με τον Άγιαξ, του ’90, του ‘2000.
Η Λίβερπουλ, όμως, μπορεί. Είναι γραφτό της να επιστρέψει. Δεν ξέρω αν είναι μεσσίας ο Κλοπ, αλλά κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι ότι τον βλέπουν στο Άνφιλντ. Και ίσως αποδειχθεί ότι είναι. Τον δέχεται τον ρόλο, την ευθύνη που του έχουν αναθέσει. Και φαίνεται να γουστάρει, να μην αγχώνεται από το βάρος της φανέλας.
Ακόμα κι απόψε. Αντίπαλος με τον καθρέφτη του ήταν ο Κλοπ. Με την δικιά του Ντόρτμουντ. Με τον εαυτό του. Πρώτα έχασε την γη κάτω από τα πόδια του, μετά τον κέρδισε τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Θεϊκό ματς είδαμε απόψε. Ίσως γι’ αυτό και ο ενθουσιασμός. Ο ποδοσφαιρικός μου ενθουσιασμός, πέρα από φανέλες… Μύρισε μπάλα απόψε. Και αύρα Λίβερπουλ!
Υπόκλιση όχι μόνο στην Λίβερπουλ, αλλά και στην Ντόρτμουντ, με την ομάδα που έχει φτιάξει, με την μεγαλύτερη πληρότητα στο γήπεδό, τον κόσμο της, το εκτόπισμα και τα κυβικά της.
Θεϊκό ματς…
http://www.sportit.gr/
Σχόλια