Η έρημη χώρα

Του Γιώργου Ε. Γιακουμίδη

Πριν δέκα χρόνια, το 2006 δηλαδή, η Ελλάδα κατείχε την 22η θέση μεταξύ των πλουσιότερων χωρών του ΟΗΕ. Ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών απαρτίζεται από 193 χώρες - μέλη. Δημιουργήθηκε δε, αμέσως μετά την λήξη του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, το 1945. Τότε, το 1945 ο κόσμος ήταν κατεστραμμένος, σε ερείπια. Ο πόλεμος είχε τελειώσει και όλοι επιζητούσαν την ειρήνη. Τα κυριότερα όργανα που συνθέτουν την λειτουργία του ΟΗΕ είναι η Γενική Συνέλευση (όπου συμμετέχουν όλα τα κράτη μέλη), το Συμβούλιο Ασφαλείας, το Συμβούλιο Κηδεμονίας, το Διεθνές Δικαστήριο και η Γραμματεία του ΟΗΕ. 

Η Ελλάδα έγινε μέλος του ΟΗΕ στις 29 Οκτωβρίου του 1945. Είναι δηλαδή από τα ιδρυτικά μέλη του Οργανισμού και ήταν από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Η τρικυμιώδης πολιτική και κοινωνική πορεία την χώρας μας μεταπολεμικά, δεν την εμπόδισες όμως, να αναρριχηθεί στην 22η θέση των πιο πλούσιων χωρών του κόσμου, το 2006, όπως προανέφερα. Το οικονομικό θαύμα της πατρίδας μας πραγματοποιήθηκε χωρίς να κατέχει πετρέλαιο και περιζήτητους φυσικούς πόρους. Εφόδια που βοήθησαν σημαντικά τις αραβικές χώρες να βελτιώσουν γρήγορα και δραστικά το βιοτικό τους επίπεδο.

Ύστερα από δέκα χρόνια, η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις και ανήκει στις φτωχότερες χώρες του ΟΗΕ. Είναι δε, πρωτοφανής η ταχύτητα της οικονομικής πτώσης της πατρίδας μας. Παρόμοια πτώση δεν έχει ξανασυμβεί σε χώρα της δύσης ούτε ύστερα από συντριπτική ήττα της χώρας σε πόλεμο! Με μία κουβέντα: θεωρείται αδύνατο να καταστραφεί οικονομικά μια δυτική χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέλος του ΟΗΕ, μέλος του ΟΟΣΑ και των υπόλοιπων σημαντικών Διεθνών Οργανισμών, χωρίς να μεσολαβήσει πόλεμος!

Έγινε κάποιος πόλεμος και υποστήκαμε ήττα συντριπτική;

Σε είκοσι, τριάντα χρόνια από σήμερα, ενδεχομένως θα μάθουμε τις αληθινές αιτίες και τους λόγους που συνετέλεσαν στην σημερινή πτώση, στην σημερινή καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας.  Τουλάχιστον όσοι θα βρισκόμαστε ακόμη εν ζωή. Η συντέλεια του κόσμου μας έχει ταυτότητα και ονοματεπώνυμο. Κι αυτό είναι βέβαιο. Όπως είναι βέβαιο πώς οι εκάστοτε κυβερνώντες μας είναι πιόνια στα χέρια εσωτερικών κι εξωτερικών δυνάμεων, μηδέ της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένης. Κι αυτό δεν είναι  ακόμη μια γραφική θεωρία συνωμοσίας. 

Ο κόσμος αλλάζει. Αλλάζει προς το χειρότερο. Και ίσως τα προφητικά βιβλία εμπνευσμένων συγγραφέων που έχουν ήδη περιγράψει την μελλοντική αγελαία κοινωνία των άβουλων ανθρωπάριων, που τρομοκράτησαν τα νιάτα μας, συντελείται ήδη. Η Ελλάδα είναι μια άλλη χώρα. Η Ελλάδα είναι μια έρημη χώρα, όπως την περιγράφει ο T.S. Elliot. Αναζητείστε και διαβάστε το συγκλονιστικό ποίημά του. Παρακάτω σας παραθέτω ένα απόσπασμα σε μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη.

Καλή αντάμωση αδέλφια...

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας 

Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας 

Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας

Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές. 

Ο χειμώνας μας ζέσταινε, σκεπάζοντας 

Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας 

Λίγη ζωή μ’ απόξερους βολβούς. 

Το καλοκαίρι μας ξάφνισε καθώς ήρθε πάνω απ’ το Σταρνμπέργκερζε

Με μια μπόρα· σταματήσαμε στις κολόνες, 

Και προχωρήσαμε στη λιακάδα, ως το Χόφγκαρτεν, 

Κι ήπιαμε καφέ, και κουβεντιάσαμε καμιάν ώρα. 

Bin gar keine Russin, stamm’ aus Litauen, echt deutsch. 

Και σαν ήμασταν παιδιά, μέναμε στου αρχιδούκα, 

Του ξαδέρφου μου, με πήρε με το έλκηθρο, 

Και τρόμαξα. Κι έλεγε, Μαρία, 

Μαρία, κρατήσου δυνατά. Και πήραμε τhν κατηφόρα. 

Εκεί νιώθεις ελευθερία, στa βουνά. 

Διαβάζω, σχεδόν όλη νύχτα, και πηγαίνω το χειμώνα στο νότο. 

Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν

Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιε του ανθρώπου, 

Να πεις ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο

Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιός, 

Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση, 

Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού. Μόνο

Έχει σκιά στον κόκκινο τούτο βράχο, 

(Έλα κάτω απ’ τον ίσκιο του κόκκινου βράχου), 

Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό

Κι από τον ίσκιο σου το πρωί που δρασκελάει ξοπίσω σου

Κι από τον ίσκιο σου το βράδυ που ορθώνεται να σ’ ανταμώσει

Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο. 

Frisch weht der Wind 

Der Heimat zu, 

Mein Irisch KindWo weilest du? 

«Μου χάρισες γυάκινθους πρώτη φορά πριν ένα χρόνο· 

Μ’ έλεγαν h γυακίνθινη κοπέλα». 

—Όμως όταν γυρίσαμε απ’ τον κήπο των Γυακίνθων, 

Ήταν αργά, γεμάτη η αγκάλη σου, και τα μαλλιά σου υγρά, δεν μπορούσα

Να μιλήσω, θολώσανε τα μάτια μου, δεν ήμουν 

Ζωντανός μήτε πεθαμένος, και δεν ήξερα τίποτε, 

Κοιτάζοντας στην καρδιά του φωτός, τη σιωπή. 

Oed’und leer das Meer. 

ΠΗΓΗ: εφημερίδα Ο ΚΑΤΟΙΚΟΣ