Πως τα capital controls έκαναν ξανά τρελή μια μαμά;

Γράφει: Λία Λάππα

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την Παρασκευή το βράδυ όπου ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε τοδημοψήφισμα και το στομάχι μου είχε σφιχτεί σαν κόμπος.

Αντιλαμβανόμουνα ότι το αποτέλεσμα δεν θα ευχαριστούσε κανέναν και στο τέλος θα κάναμε ό,τι οφείλαμε στους δανειστές μας, αλλά ένοιωθα τη μπόρα να έρχεται..

Τις πενιχρές οικονομίες του σπιτιού της είχα εμπιστευτεί σε μια φίλη τραπεζικό όπου με διαβεβαίωνε ότι αν χρειαζόταν θα τα είχε δίπλα της τα χρήματα… εδώ γελάμε… και φυσικά ξαναγελάμε όταν πήρα την απάντηση μετά τα capital controls, ότι θα μπορούσα να βγάλω μια πιστωτική και να βγάζω 40 ευρώ την εβδομάδα…

Ήταν δυο εβδομάδες που πραγματικά με έκαναν τρελή, κρίσεις πανικού, αβεβαιότητα και ένα αίσθημα ότι, εγώ δεν πρόλαβα να βγάλω τα χρήματά μου όπως το έκαναν ΟΛΟΙ οι άλλοι..

Έχουν περάσει μήνες, ακόμη δεν έχω βγάλει τα χρήματα και προσπαθώ να σκέφτομαι αισιόδοξα, έγινε και η περιβόητη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και κάπως το πράγμα έφτιαξε.

Είναι πρωί Δευτέρας, η μικρή μου κόρη ετών τεσσάρων, έχει αρκετές μέρες να πάει σχολείο και εκφράζει μια φυσική άρνηση, όμως έχω την δέουσα υπομονή για να κυλήσει το πρωινό χωρίς να στενοχωρηθούμε και οι δυο.

Επιστρατεύω όλες μου τις δυνάμεις και τραγουδάω, της χορεύω, της κάνω θεατρικά, ώσπου το οργανωτικό πνεύμα της Αθηνάς μου λέει: μαμά έχουμε καιρό να πάμε για ψώνια, δεν πρέπει να πάρουμε τα λαχανικά μας;

Α! της απαντάω είναι τέλεια ιδέα και, μάλιστα, θα το κάνουμε πριν τον παιδικό.

Ο μανάβης της γειτονιάς ήταν, προς στιγμήν η σωτηρία μου, αλλά που να ‘ξερα ότι θα γίνει ο Γολγοθάςμου.

Κατεβαίνουμε και οι δυο από την πολυκατοικία και πάμε στο απέναντι μανάβικο.

Η Αθηνά με ύφος οικονόμου έβλεπε τα λαχανικά και διάλεγε ό,τι είχαμε πάρει και την προηγούμενη φορά.

Φτάνω στο ταμείο, του βγάζω του κάρτα και μου λέει: Δεν έχω μηχάνημα.

Οκ, απαντάω, θα έρθω σε λίγο, κράτα τα, να πάω τη μικρή στο σχολείο και να πάω σε τράπεζα για να βγάλω χρήματα.

Αφήνω την μικρή που είχε χαρεί με τα ψώνια της στο σχολείο, γυρίζω στο σπίτι παίρνω το αυτοκίνητο, και μετά από 20 λεπτά φτάνω σε μια τράπεζα, όπου παθαίνω το πρώτο σοκ.

Είχα υπερβεί το όριο ανάληψης, σκέφτομαι «έχω ακόμη μια, από όπου μπορώ να βγάλω χρήματα». Μπαίνω ξανά μέσα στο αυτοκίνητο και κατευθύνομαι προς το κέντρο της περιοχής που είναι η άλλη τράπεζα. Πάρκινγκ πουθενά, μπαίνω στο πάρκινκγ ενός σουπερ μάρκετ, όπου όμως μετά θα έπρεπε να αγοράσω προϊόντα γιατί υπήρχε barcode.

Τελοσπάντων, λέω, εν τωμεταξύ τρέχω γιατί η ώρα περνούσε και πάω έξω από την άλλη τράπεζα.

Έλα, όμως, που πρόσφατα μου είχαν κλέψει την τσάντα και δεν είχα ανανεώσει την κάρτα από τη συγκεκριμένη τράπεζα!!! Δεν πειράζει, λέω, θα περιμένω στην ουρά. Παίρνω χαρτάκι και περιμένω, ήδη είχε περάσει μια ολόκληρη ώρα, από τότε που ψώνισα τα πέντε μαρούλια και τα 3 αχλάδια στο μανάβη…

Υπομονετικά πάω στο ταμείο και βγάζω την ταυτότητα. Τι το ήθελα, είχα αλλάξει και ταυτότητα, ο κακός χαμός, η ταμίας δεν μπορούσε να μου δώσει χρήματα κάλεσε την προϊσταμένη και εκείνη με πήρε στο γραφείο για να μου αραδιάσει ένα σωρό γραφειοκρατικά που με τρέλαιναν.

Στο τέλος και καλή τη πίστη μου δίνει εκατό ευρώ, και τρέχω να πάω στο σούπερ μάρκετ να αγοράσω δυο πράγματα που θα βρω μπροστά μου για να πάρω το αυτοκίνητό μου από το πάρκινγκ.

Μετά από 2 ώρες βρίσκομαι μπροστά στο μανάβικο και του δίνω τα δέκα ευρώ που του χρωστούσα!!! Γίνεσαι τρελή ή δεν γίνεσαι!!

http://www.aixmi.gr/