Niko Ago: Je suis hypocrites

Του Niko Ago

Μετά τα δυο μακελειό στο Παρίσι – Ιανουάριος του ’15 στο περιοδικό Charlie Hebdo και Νοέμβριος του ίδιου έτους στο Θέατρο Μπάτακλαν και αλλού- και αυτό στις Βρυξέλλες στις 22 Μαρτίου του ’16, που οι τρομοκράτες αιματοκύλισαν την «καρδιά» της Ευρώπης, οι πάντες σπεύσαμε να συμπαρασταθούμε. Με κάθε δυνατό και συμβολικό τρόπο. Οι ηγέτες της Ευρώπης και όχι μόνο, έκαναν «αλυσίδα» μπροστά στο πλήθος και φώναξαν «Je Suis Charlie». Θυμάμαι δε πως ακόμα και ο Αντώνης Σαμαράς, είχε σπεύσει να συμπαρασταθεί στο Charlie Hebdo. Ασχέτως αν αμέσως μετά τις επιθέσεις, και λόγω της προεκλογικής περιόδου, δεν παρέλειψε να… εκμεταλλευτεί λιγάκι το αίμα που χύθηκε στα γραφεία του περιοδικού και «έδειξε» τους πρόσφυγες, ως υπαίτιους των επιθέσεων.

Από τον Σαμαρά, όμως, δεν μπορείς να περιμένεις κάτι καλύτερο. Αυτός είναι. Γνωστός είναι. Περιμένεις, ωστόσο, από άλλους, άλλα. Να δείξουν την ίδια ευαισθησία, σε παρόμοιες περιπτώσεις.

Και εντάξει, η σφαγή πάνω από 140 μαθητών σε σχολείο στο Πεσαβάρ του Πακιστάν, τον Δεκέμβρη του ’14, δεν μας αγγίζει και τόσο «αφού και μακριά είναι και συμβαίνει συχνά εκεί». Η μαζική δολοφονία φοιτητών, με 147 νεκρούς στο Πανεπιστήμιο της Γκαρίσα στη Κένυα – μόνο δυο μήνες μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo- και αυτή μας άφησε σχεδόν αδιάφορους, αφού, «ρε, αδελφέ η Κένυα είναι στην Αφρική». Η Κωνσταντινούπολη, όμως;

«Μια ανάσα» από την Ελλάδα. Αν κρατήσεις την αναπνοή στη Θεσσαλονίκη, μπορεί να ακούσεις τις εκρήξεις στο αεροδρόμιο «Αττατούρκ», που λέει ο λόγος. Κι, όμως, σιωπή.

Δεν… Je suis Instanbul. Δεν βάζουμε τουρκική σημαία – φτου, φτου, φτου- στη θέση της φωτογραφίας στα social media. Δεν βγάζουμε πρωτοσέλιδα με το Μπλe Τζαμί να δακρύζει, για παράδειγμα. Δεν φωτίζουμε καμιά Ακρόπολη με τα χρώματα της σημαίας της Τουρκίας. Ούτε τον Πύργο του Eiffel. Τίποτα. Κάτι μισόλογα. Κάτι «πω πω, πάλι επίθεση» και πάμε παρακάτω. Και μιλάμε για την Τουρκία, ε. Για την Κωνσταντινούπολη.  Όχι για Πεσαβάρ ή Γκαρίσα.

Ναι. Δεν φωνάζουμε Je suis Instanbul. Οι ζωές των Τούρκων που χάνονται, δεν είναι δα και ζωές Γάλλων, Βέλγων, Σουηδών, Γερμανών, Αμερικανών. Αλίμονο. Αλλά, όσο πιο μεγαλύτερη η σιωπή, τόσο πιο θορυβώδης η υποκρισία μας. Όλων μας. Των δημοσιογράφων, των πολιτικών, των απλών πολιτών της Ευρώπης. Je suis hypocrites.

http://www.altsantiri.gr/