«Αυτό, κυρία μου, λέγεται μπίζνες» Η Χίλαρι, ο Τραμπ και η ωδή στον κυνισμό
Ξενύχτησα άγρια χθες, είχε φέξει για τα καλά όταν έπεσα για λίγες ώρες ύπνου, αλλά χαλάλι. Όταν ξύπνησα, ένιωθα καλύτερα. Διότι δεν μπορούσα να φανταστώ με τι καρδιά θα πάει να ψηφίσει τον Τραμπ όποιος παρακολούθησε το μεταμεσονύκτιο, για εμάς, debate.
Αντιλαμβάνομαι τα αντανακλαστικά όσων προσκυνούν το ακρωνύμιο «ABH» (Αnyone But Hilary), αλλά βλέπω ότι και αυτή χτυπάει σε τοίχο. Εχει και το «anyone» τα όριά του.
Προφανώς είναι προτιμότερο να έχει τη βαλίτσα με τα κόκκινα κουμπιά μία αντιπαθής και διάτρητη πολιτικάντισσα, παρά ένας ζάπλουτος ρατσιστής στρατόκαυλος ακροδεξιός. «ΑΒΤ»: Αnyone But Trump.
Οποιοσδήποτε άλλος από τον Τραμπ θα ήταν καλύτερος για τον πλανήτη. Ένα κέρινο ομοίωμα θα ήταν προτιμότερο από αυτόν τον επικίνδυνο άνθρωπο.
Αυτό, τουλάχιστον, κραυγάζει μέσα στο μυαλό μου η φωνή της κοινής λογικής. Αλλά εγώ δεν έζησα ποτέ στις ΗΠΑ ούτε γαλουχήθηκα με τις αρχές της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Αυτό που τείνουμε να ξεχνάμε, είναι ότι οι Αμερικανοί δεν ψηφίζουν για πλανητάρχη, αλλά για πρόεδρο του πορτοφολιού τους.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, τον πλανητάρχη θα τον εξέλεγε η λοιπή οικουμένη και όχι ο αμόρφωτος αγρότης από το Τενεσί ή ο οπισθοδρομικός γελαδάρης από τη Μοντάνα ή η θεούσα μορμόνα από τη Γιούτα.
Όσο κι αν η υφήλιος έχει χάσει τη μπάλα, δεν θα ψήφιζε ποτέ κάποιον (Μπους) που ξεκινάει πολέμους επειδή του το είπε στον ύπνο του ο Θεός. Κι αν έκανε μία φορά το λάθος, οπωσδήποτε δεν θα τον ξαναψήφιζε.
Ο λαϊκισμός είναι μία ύπουλη αλλά πανίσχυρη μέθοδος στις εποχές της ανέχειας. Αυτός είναι που εκκόλαψε το αυγό του φιδιού στη Γερμανία της δεκαετίας του ’30 και αιματοκύλισε τον κόσμο. Αυτός είναι που βγάζει στον αφρό ανερμάτιστες κυβερνήσεις οι οποίες -καλή ώρα- τάζουν τυφλά τον ουρανό με τ’άστρα.
Ο Τραμπ υπόσχεται να διώξει τους μετανάστες που «μας τρώνε τις δουλειές», θέλει να φτιάξει τείχος στο Μεξικό και να στείλει στους Μεξικανούς τον λογαριασμό, βαφτίζει το φαινόμενο του θερμοκηπίου «κόλπο των Κινέζων», θεωρεί τον Ομπάμα αλλοδαπό και, γενικώς, απευθύνεται στο ταπεινότερο ένστικτο ψηφοφόρων που δεν καταλαβαίνουν πού πάνε τα τέσσερα.
Των ίδιων, για να μη ξεχνιόμαστε, που μαγεύτηκαν από τον θεάρεστο και εμπνευσμένο λόγο της Σάρα Πέιλιν.
«Θα ξανακάνουμε την Αμερική μεγάλη», εξαγγέλλει μέσα σε πυροτεχνήματα. Αλλά η Αμερική είναι ήδη μεγάλη και έγινε ακόμα μεγαλύτερη στα 8 χρόνια της ειρηνικής, σύγχρονης, απαλλαγμένης από ψυχροπολεμικές συγκρούσεις, διακυβέρνησης του Ομπάμα.
Ο Τραμπ θέλει να φτιάξει μία Αμερική που να σπέρνει τον τρόμο. Οι αρματωμένοι σαν αστακοί πιστολέρο του Τέξας και του Νιου Μέξικο τον ακούνε και παθαίνουν απανωτούς οργασμούς. Το παντοδύναμο λόμπι των όπλων τον έχει κάνει εικόνισμα.
Ο Τραμπ ποντάρει στον άκρατο λαϊκισμό για να αλώσει τον Λευκό Οίκο. Δεν είναι ο πρώτος που ακολουθεί αυτό το μονοπάτι. Υπάρχει, όμως, μία ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τους υπόλοιπους ανά τον κόσμο ποπουλιστές. Αυτός εδώ δεν είναι «παιδί του λαού» και δεν μπορεί να φορέσει άλλον μανδύα.
Πρόκειται για έναν στυγνό δισεκατομμυριούχο, που αρνείται να δώσει στη δημοσιότητα τα φορολογικά του αρχεία, για να μη μετρήσει κανείς τα «πτώματα» πάνω στα οποία έχτισε την περιουσία του. Η στιχομυθία που μου προκάλεσε αναγούλα και μ’έκανε να πρασινίσω στο χθεσινό debate ήταν η εξής:
Χ.ΚΛΙΝΤΟΝ: «Ο κύριος Τραμπ ήταν υπέρμαχος της στεγαστικής κρίσης πριν από 8 χρόνια, αφού την είδε ως ευκαιρία για να θησαυρίσει».
ΝΤ. ΤΡΑΜΠ: «Αυτό, κυρία μου, λέγεται μπίζνες».
Τουλάχιστον, θα πείτε, είναι ειλικρινής…
Οι ίδιοι οι ρεπουμπλικάνοι είδαν να φεύγει το τρένο μίας ενδεχομένως εύκολης νίκης και προσπάθησαν νωρίς να βάλουν τρικλοποδιές στον Τραμπ, ώστε να πάρει το χρίσμα ένας ισχυρός αντίπαλος απέναντι στην ευάλωτη Χίλαρι.
Η προσπάθειά τους έπεσε στο κενό. Εάν είχαν στελέχη της προκοπής, θα τα είχαν βγάλει στο προσκήνιο εδώ και χρόνια.
Ο Τραμπ άνοιξε την πόρτα του συνεδρίου και βρήκε να τον περιμένει ένα κραυγαλέο, μνημειωδώς διαστάσεων κενό. Δεν είναι εύκολο να αναδείξει έναν δικό του Ομπάμα το κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου.
Ελπίζω ότι η κυρία Κλίντον θα κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων και στα επόμενα debates. Θα φτιάξω δυνατό καφέ και θα τα παρακολουθήσω προσεκτικά, για να σας μεταφέρω τα καθέκαστα.
Ευτυχώς για όλους μας, το σενάριο εκλογής του Τραμπ συγκεντρώνει λιγοστές πιθανότητες, ακόμα και αν το ποσοστό του ξεπεράσει το 50%. Οι πολυάνθρωπες πολιτείες που ψηφίζουν δημοκρατικούς, στις δύο ακτές, μάλλον θα στείλουν τη Χίλαρι στον Λευκό Οίκο.
Προεδρίνα της πλάκας; Ισως, αλλά «ΑΒΤ». Το μη χείρον, βέλτιστον.
Έστω και έτσι, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Οι μισοί Αμερικανοί είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν έναν πρόεδρο που μας στέλνει μεμιάς στους σκοτεινούς μεσαίωνες της δεκαετίας του ’50 και του ‘60.
Κι αν γίνει η στραβή και εκλεγεί; Σταματήστε τον πλανήτη να κατέβω…
http://www.gazzetta.gr/plus
Σχόλια