Με αφορμή μια κουβέντα κι έναν θάνατο

του Δημήτρη Μπέγιογλου

Δεν γνώρισα ποτέ προσωπικά τον Θάνο Ανεστόπουλο των' 'Διάφανων Κρίνων'', όμως διαβάζοντας αυτά που ανάρτησε πριν φύγει απ'  τη ζωή ,ένιωσα ότι μας άφησε ένα μήνυμα ίσως πολύ σημαντικότερο κι από την ίδια την καλλιτεχνική του πορεία..΄' Θά ΄πρεπε να ζούμε ,είπε, αυτή τη ζωή σαν ένα δώρο που μας δόθηκε ,κάθε στιγμή σα νά ναι η τελευταία,  και να μην βασανιζόμαστε  καθόλου  για μικροπράγματα….''

Ο Θάνος δεν είναι ο πρώτος που βλέποντας τον θάνατο να έρχεται και τη ζωή να φεύγει μας προειδοποιεί για την ποιότητα της δικής μας ζωής. Πολλοί σοφοί άνθρωποι στο παρελθόν μέσα από το φως των ενοράσεων τους έχουν πει τις ίδιες κουβέντες αμέτρητες φορές….

Συνεχίζουμε όμως να ζούμε κάτω από το πέπλο της ''αθανασίας'' και συμπεραίνουμε ότι ο θάνατος και η αρρώστεια  αφορά πάντα στους άλλους και όχι σε εμάς. Αν είχαμε πραγματικά αίσθηση της θνητότητάς μας ,θα εξαφανιζόταν καταρχάς  αμέσως και η αίσθηση του διαχωρισμού ανάμεσα σε εμάς και στους άλλους.

Ο πολιτισμός μας από την στιγμή της γέννησής μας δεν παύει να χωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς,σε άξιους και ανάξιους,σε αγαπημένους και μισητούς,σε διάσημους και άσημους,σε δυτικούς και τριτοκοσμικούς,σε Ελληνα και Γερμανό και πάει λέγοντας..

Αν μπορούσαμε να νιώσουμε την κοινή μας αρχή και το κοινό μας τέλος , εκπληκτικές  μεταμορφώσεις θα συνέβαιναν στον  κόσμο. Μεταμορφώσεις που θα εξάλειφαν διαμιάς κάθε μορφή ασυνειδησίας, αδικίας ,εγκλημάτων ,απληστίας ή εκμετάλλευσης.

Δεν χρειαζόμαστε κανέναν πολιτικό και καμμία επανάσταση πολιτικού  τύπου για να νιώσουμε ενωμένοι .Ολες οι επαναστάσεις και οι πόλεμοι  ουσιαστκά δεν άλλαξαν τίποτα σε επίπεδο συνειδητότητας. Γύρω μας ο Μεσσαίωνας ακόμα κυριαρχεί,  είτε στη Δύση, είτε στην Ανατολή.

Ειδικά στη Δύση η ύπαρξή μας ταυτίστηκε σιγά σιγά με την κτήση υλικών αγαθών(υλισμός) ή και ανθρώπων (συνεξάρτηση).Ο μεγαλύτερος τρόμος είναι αυτός που έντεχνα σπέρνουν όλα τα ΜΜΕ. Είναι ο τρόμος της απώλειας αυτών που κατέχω ,το άγχος μή βρεθώ να τρώω από τα σκουπίδια, μόνος,που με κάνει να κλείνομαι σε ένα κόσμο ατομικιστικό ,διπλοασφαλισμένο με κλειδαριά  ασφαλείας, και να βλέπω τις επικείμενες καταστροφές στην TV  χωμένος στον καναπέ μου ..Αυτή ακριβώς η κτητικότητα αποτελεί ένα συμβόλαιο αθανασίας..Νιώθουμε

ζωντανοί και αθάνατοι όσο έχουμε και κατέχουμε και είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε κάθε αξία ελευθερίας ,συλλογικότητας και ενότητας προκειμένου να διατηρήσουμε αυτή την ασφάλεια. Οι πολιτικοί και τα φερέφωνά τους τα ΜΜΕ  γνωρίζουν πολύ καλά αυτό το παιχνίδι.

Η πληροφόρηση πλέον είναι συνυφασμένη με τον φόβο και την τρομοκρατία.Γνώση γι΄αυτούς ίσον φόβος και όχι ελευθερία επιλογής.Ελάχιστες πηγές ενημέρωσης μεταδίδουν κάποιο νέο που προάγει πχ την αξία της ενσυναίσθησης ,της συμπόνοιας ,της ανιδιοτελούς αγάπης.Αυτά δεν πουλάνε και φυσικά δεν  εμπεριέχουν φόβο και χειραγώγηση…

Για να επανέλθω στα λόγια του Θάνου,συμπληρώνω λέγοντας πώς για να κατανοήσουμε την ζωή σαν ένα θαύμα, σαν ένα δώρο, και  για να ζήσουμε την κάθε στιγμή της ολοκληρωτικά μακριά από φόβους, θα πρέπει να αποδεχτούμε τον θάνατο και να συμφιλιωθούμε μαζί του.

Η έννοια του κοινού μας τέλους θα έπρεπε να αποτελεί την βάση της παιδείας  σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και όχι να αποσιωπείται και να ταυτίζεται με τον τρόμο των απωλειών
και την χειραγώγηση.

Μπορούμε να αλλάξουμε αυτόν τον διαχωριστικό  κόσμο και να μετατρέψουμε τον φόβο του θανάτου σε πεδίο ενότητας  αδελφοσύνης και  αγάπης. Μπορούμε να ζήσουμε ολοκληρωμένα και όταν πλησιάζει η ώρα να φύγουμε να εκφράσουμε
ευγνωμοσύνη και χαρά  για τη ζωή που ζήσαμε.

http://tvxs.gr/