Η πολιτική των παρενθέσεων: Δεξιά παρένθεση, Αριστερή παρένθεση, φθάνουμε στην Εθνική παρένθεση

Του Γιώργου Πετράκη 

Τα τελευταία χρόνια ζούμε μια καταπληκτική περίοδο που εάν εξαιρεθεί η μεγάλη άπατη του ΣΥΡΙΖΑ του «σκίζω τα μνημόνια» και ανοίγω τις πύλες του παραδείσου και οι μικροαπάτες του Γεωργίου Α. Παπανδρέου ότι «λεφτά υπάρχουν» και του Αντ. Σαμαρά του «πάμε Ζάππειο», η πορεία της χώρας καθορίζεται από το Βερολίνο και το ΔΝΤ και η πολιτική ζωή εξαντλείται στις ασκήσεις των «παρενθέσεων». 

Το 2004 ο Γεώργιος Παπανδρέου θεώρησε ότι ο Κώστας Καραμανλής θα αποτελέσει μια μικρή «δεξιά παρένθεση» οπότε ο ίδιος θα είχε τον χρόνο να φτιάξει το ΠΑΣΟΚ στα μέτρα του και να επανέλθει δριμύτερος. Έπεσε έξω τέσσερα χρόνια αλλά τότε ηταν ο κ. Καραμανλης που δραπέτευσε θεωρώντας ότι η κατάσταση στην οποία παρέδιδε την χώρα στον ΓΑΠ θα δημιουργούσε μια νέα παρένθεση. 

Εξάλλου όσοι ήξεραν τον κ. Παπανδρέου, ηταν πεισμένοι ότι ο ΓΑΠ μόνο για παρένθεση θα τα κατάφερνε. Και οι συνεργάτες του ΓΑΠ (κάποιοι εξ αυτών σήμερα είναι στον προθάλαμο του Μαξίμου περιμένοντας ότι το καστινγκ θα τους δώσει ένα ρολάκι στην κυβέρνηση, κάποιοι άλλοι είναι βολεμένοι σε ακριβοπληρωμένα διεθνή πόστα) τον συμβούλευαν, αφού είχε φορτώσει στην χώρα τα Μνημόνια να πασάρει την χειροβομβίδα στον Παπαδήμο για μια τοσοδούλα παρένθεση και να επανέλθει μετα. 

Και ο Αντ. Σαμαρας από την πρώτη στιγμή που άρχισαν τα πράγματα να σκουραίνουν κόλλησε στο σενάριο της αριστερής παρένθεσης. Δικαιολογημένα, βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του και την ρητορική τους, ήταν σχεδόν σιγουρος ότι ακόμη κι αν κέρδιζαν τις εκλογές του Ιανουάριου του 2015 δεν θα έβγαζαν καλοκαίρι. 

Κι όμως έβγαλαν καλοκαίρι ξανακέρδισαν εκλογές έβγαλαν και χειμώνα και είμαστε στο επόμενο φθινόπωρο, με την παρένθεση ακόμη να μην έχει κάνει τον κύκλο της. Και ξαφνικά βρισκόμαστε σε ένα σημείο που η αντιπολίτευση περιμένει ελπίζοντας ότι δεν θα υπάρξει κάποιο απρόβλεπτο γεγονός να διακόψει την Αριστερή παρένθεση, που στο τέλος της το πιθανότερο θα πετάξει τον κ. Τσιπρα στο οικείο μονοψήφιο ποσοστό που πραγματικά μπορεί να εκφράσει. 

Και η κυβέρνηση να αρχίζει να κάνει δεύτερες σκέψεις και να σκέφτεται μήπως είναι προτιμότερο να αφήσει να εξελιχθεί το σενάριο της «παρένθεσης Κυριάκου»… Και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι φάγαμε μια δωδεκαετία σχεδόν με μοναδικό πλάνο και σχέδιο για την χώρα, την «παρένθεση» του αντιπάλου. Όταν άρχιζαν να καταρρέουν τα μεγαλόπνοα σχέδια,οι βαρύγδουπες υποσχέσεις, τα μεγάλα «ΘΑ», πολιτική γίνονταν η ώθηση του αντιπάλου στην εξουσία. Για να υποστεί τις συνεπειες της πολιτικής της καμένης γης των προκάτοχων του. Τώρα πια η παρέα που έχει καταλάβει το Μέγαρο Μαξίμου, και κάνει κουμάντο εν ονόματι του κ. Τσίπρα,ξερει ότι το χρονόμετρο στην βόμβα που ενεργοποίησε ήδη μέτράει αντίστροφα. 

Και ξέρει ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Μπορεί να βρίζουν τους δημοσκόπους, τους πιο αναξιόπιστους δημοσκόπους του κόσμου, όμως δεν χρειάζεται δημοσκόπηση. Αρκεί να βγουν από το Μέγαρο Μαξίμου και ας μην πάνε στις λαϊκές γειτονιές. Ας πάνε μια βόλτα στο Λονδίνο που τους έστελναν οι αριστεροί μπαμπάδες τους για να σπουδάσουν, ας πάνε στα Εξάρχεια, ας πάνε στο Παγκράτι, στου Ψυρρη. Στα δικά τους λημέρια. Και θα διαπιστώσουν πόσο άχρηστες είναι οι δημοσκοπήσεις… 

Αρχίζουν να συζητούν για το ενδεχόμενο της παρένθεσης Μητσοτάκη. Να δραπετεύσει ο Αλέξης και να σκάσει η βόμβα στα χέρια του Κυριάκου και μετα ο Αλέξης να έρθει θριαμβευτής, όπως πιστεύει ακόμη ο Αντώναρος ότι θα συμβεί με τον μικρό Βούδα… Με παρενθέσεις αποδειχθηκε ότι δεν σώζονται οι ίδιοι και κυρίως δεν σώζεται η χώρα. Παρένθεση, την παρένθεση, φτάσαμε εδώ. Τα σκατώνουν και το μόνο που τους νοιάζει είναι να φορτώσουν τον λογαριασμό στον επόμενο, να γίνουν «παρένθεση» οι διάδοχοι τους, για να επιβεβαιωθούν και επιπλεύσουν οι ίδιοι. Κάπως έτσι αντί για αριστερή ή δεξιά παρένθεση, κινδυνεύουμε να καταλήξουμε στην “Ελληνική, στην Εθνική Παρένθεση”… 

Πηγή: http://mignatiou.com/2016/