Απαλλαγή από την κρατική ασφυξία
Ο περιορισμός της εμπλοκής του Δημοσίου στην οικονομική καθημερινότητα είναι το πρώτο βήμα που θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση προκειμένου να έρθει η ανάπτυξη.
Δυστυχώς, ούτε το κάνει, ούτε προτίθεται να το κάνει. Οταν μιλάμε για ανάπτυξη, αναφερόμαστε κυρίως στη διευκόλυνση των επενδύσεων, στη δημιουργία ενός φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, στη μείωση των φόρων και του κόστους των ασφαλιστικών εισφορών, στην ταχύτερη αδειοδότηση των επιχειρήσεων, στις αποκρατικοποιήσεις κ.λπ.
Ωστόσο, αυτό που πρέπει να γίνει προτού γίνουν όλα αυτά είναι να μειωθούν τα εμπόδια που βάζει το κράτος στην οικονομική δραστηριότητα. Και αυτή τη στιγμή τα εμπόδια είναι τόσο μεγάλα που κανείς δεν μπορεί να πραγματοποιήσει νόμιμα σχεδόν καμία συναλλαγή.
Για παράδειγμα, κανείς που χρωστάει στο Δημόσιο, ακόμη κι αν έχει ενταχθεί σε ρύθμιση, δεν μπορεί να μεταβιβάσει ακίνητο στα παιδιά του ή να το πουλήσει. Ακόμη κι αν έχει ενταχθεί στις 100 δόσεις και τις πληρώνει, δεν μπορεί να μεταβιβάσει το ακίνητο στα παιδιά του, ούτε να το πουλήσει, διότι δεν παίρνει ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα. Πώς, λοιπόν, θα κινηθεί η οικονομία όταν 100 δόσεις σημαίνουν περισσότερο από οκτώ χρόνια; Πρέπει να περιμένει κάποιος να εξοφλήσει την Εφορία του και να πουλήσει το σπίτι μετά από οκτώ χρόνια - αν δεν υπάρξουν νέες οφειλές στο ενδιάμεσο; Καθημερινά κατάσχονται όλο και περισσότερα σπίτια, ενώ ξεκινούν και οι πλειστηριασμοί που θα καταστρέψουν τελείως την αγορά.
Αλλο παράδειγμα: κανένας δεν μπορεί να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό. Ούτε καν τα νέα παιδιά. Ενα παιδί 18 ετών που τελειώνει το σχολείο δεν έχει δικαίωμα να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό, εκτός αν προσληφθεί και του ανοίξει η επιχείρηση λογαριασμό μισθοδοσίας. Οσοι δεν ξεκινήσουν επαγγελματική δραστηριότητα δεν μπορούν να έχουν τραπεζικό λογαριασμό. Και αυτό σε μια χώρα όπου η ανεργία των νέων φτάνει στο 65%.
Κι από πάνω έρχονται οι φόροι, οι οποίοι με τις παρακρατήσεις είναι τόσο υψηλοί που καταλήγει ο εργαζόμενος να πληρώνει στο κράτος περισσότερα από τα μισά του χρήματα. Αν προστεθούν δε σε αυτά ασφαλιστικές εισφορές και φόροι περιουσίας, το κράτος απορροφά ολόκληρο το εισόδημα που παράγει ένας εργαζόμενος.
Για τον λόγο αυτό όποιος μπορεί, φοροδιαφεύγει. Φοροδιαφεύγουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και τα μικρομάγαζα, φοροδιαφεύγουν ακόμη και οι μισθωτοί που δεν ζητάνε απόδειξη και προτιμάνε να πληρώνουν μαύρα για να πληρώσουν λιγότερα. Η αύξηση της φοροδιαφυγής απεικονίζεται και στα κρατικά έσοδα, όπου βεβαίως κυριαρχεί η εικόνα της αδυναμίας πληρωμής των φόρων και των άλλων οφειλών.
Υπό αυτές τις συνθήκες το να μιλάει κανείς για ανάπτυξη είναι αστείο.
Προϋπόθεση για να ελπίσουμε -και όχι μετά βεβαιότητας για να πετύχουμε- σε ανάπτυξη είναι η μείωση της παρέμβασης του κράτους στη ζωή μας. Η μείωση της γραφειοκρατίας, η απελευθέρωση των συναλλαγών, η απαλλαγή μας από τον βραχνά του Δημοσίου σε κάθε προσπάθεια όχι μόνο ανάπτυξης, αλλά και επιβίωσης.
Πώς μπορεί κανείς να φανταστεί ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα γίνουν επενδύσεις; Πώς μπορεί κανείς να φανταστεί ότι θα επενδύσει κάποιες χιλιάδες ευρώ σε μια οποιαδήποτε επιχείρηση και θα περιμένει να τα πάρει πίσω μαζί με κάποια απόδοση, όταν γνωρίζει εκ των προτέρων ότι το κράτος θα του παίρνει και το κέρδος και το κεφάλαιο με φόρους και δεν θα του μένει τίποτα; Κι αν του μείνει κάτι ως μέρισμα, θα του το πάρει κι αυτό το κράτος ως έκτακτο φόρο ή ως φόρο πολυτελείας με κάποια ξαφνική δικαιολογία. Καλύτερα, λοιπόν, να τα φυλάξει και να ζήσει με αυτά, αφού άλλα δεν πρόκειται να βγάλει υπό αυτές τις συνθήκες.
Και φυσικά, δεν μπορούμε να μιλάμε για επενδύσεις και ανάπτυξη χωρίς τραπεζική χρηματοδότηση. Και τραπεζική χρηματοδότηση ούτε υπάρχει σήμερα, ούτε θα υπάρξει στο ορατό μέλλον. Μιλάμε, συνεπώς, μόνο για ξένες επενδύσεις που μπορούν να βρουν χρηματοδότηση από το εξωτερικό και όμως δεν θα γίνουν επειδή το κράτος είναι υπερβολικό και η γραφειοκρατία ασφυκτική.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το μεγαλύτερο, αν όχι το μοναδικό, πρόβλημα που είχε και έχει ακόμη η ελληνική οικονομία είναι η κρατική παρέμβαση σε όλες τις δραστηριότητες. Αν αυτό είχε αντιμετωπιστεί από την αρχή της κρίσης, δεν θα υπήρχαν σήμερα ούτε ύφεση, ούτε μνημόνια και η χώρα θα ευημερούσε. Με τη διατήρηση όμως του υπερβολικού κράτους και της γραφειοκρατίας που δημιουργεί για να επιβιώσει, τελικά δεν θα επιβιώσει η χώρα.
ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ
Σχόλια