Τα βλήματα του κυνισμού
Δεν γνωρίζω πόσοι από αυτούς που δεν έχουν επαγγελματικό ενδιαφέρον παρακολουθούν τα εκατέρωθεν πυρά στη Βουλή. Υποθέτω ελάχιστοι. Οι υπόλοιποι κρατούν μια λέξη από εδώ, μια από εκεί, δυο από τα πρωτοσέλιδα στο περίπτερο και τρεις από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, διαβάζουν και πέντε τίτλους στο διαδίκτυο και μετά, λίγο από διαίσθηση, λίγο από προκαταβολικά εδραιωμένες πεποιθήσεις βγάζουν συμπέρασμα.
Το πρόβλημα είναι ότι όποιο συμπέρασμα και να βγάλουν, σε γενικές γραμμές θα έχουν πέσει μέσα. Γιατί έγινε σαφές ότι στο υπουργείο Άμυνας, στα κόμματα και γενικότερα στα πολιτικά γραφεία μπαίνουν και βγαίνουν μεσάζοντες και λομπίστες. Και -επειδή αυτή είναι η δουλειά που κάνουν οι λομπίστες και οι μεσάζοντες- οι μεν θέλουν να γίνει η δουλειά με τον “δικό τους τρόπο” και οι δε με τον “άλλο”. Και στη μια περίπτωση θα κερδίσουν οι μεν και στην άλλη οι δε, γιατί έτσι γίνεται στις αγοραπωλησίες όπλων που γενικώς δεν τέθηκαν υπό αμφισβήτηση.
Και αυτό είναι ένα ακόμα πρόβλημα, μεγαλύτερο. Ότι η μεγάλη πλειονότητα των κυβερνητικών και αντιπολιτευομένων βουλευτών δεν διανοήθηκε ούτε πριν από μερικούς μήνες ούτε αυτές τις ημέρες παρά τα όσα έρχονταν με καταιγιστικούς ρυθμούς στο φως, να αμφισβητήσει αυτή την ίδια την αγοραπωλησία.
Δηλαδή, το 90% και βάλε των βουλευτών, αλλά και γενικότερα των πολιτικών στελεχών, έχει ενστερνιστεί την αντίληψη ότι τα πάντα είναι μπίζνες και το χρήμα δεν μυρίζει και ότι δεν έχουν σημασία τα εγκλήματα πολέμου αλλά τα ταμεία που γεμίζουν.
Και η κραυγαλέα σιωπή ή οι απροκάλυπτα κυνικές παρεμβάσεις κυρίως των κυβερνητικών στελεχών έδειξαν ότι οι αναφορές στις αποφάσεις του ΟΗΕ και τις εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστείας είναι καλές για την διαμόρφωση “σύγχρονου” ευρύτερα αποδεκτού προφίλ αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις παίρνουμε στα σοβαρά και πολύ περισσότερο να τις λαμβάνουμε υπόψιν.
Κι όταν αντιμετωπίζονται με αυτόν τον “πραγματισμό” αυτά τα καθοριστικά για την ανθρωπιά μας και το Διεθνές Δίκαιο ζητήματα, εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε πως ό,τι κι αν λέγεται από τους “αρμοδίους” για τα προβλήματα που καίνε τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους είναι προσχηματικό και αποκαλυπτικό της ένδειας του πολιτικού προσωπικού.
Γιατί όταν αποδέχεσαι χωρίς συζήτηση το “νόμιμο και το ηθικό” μιας πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία και όταν, μετά, χωρίς προβληματισμό, την υπερασπίζεσαι, επειδή έτσι “πρέπει”, για το “καλό” της κυβέρνησης ή του κόμματος και επειδή έτσι προστάζει η κομματική πειθαρχία, δεν είναι δυνατόν να πείσεις ότι έχεις ικανότητες, σχέδιο και διάθεση για να βγει η χώρα από την επιτροπεία.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος.
http://news247.gr/
Σχόλια