Ζήτω η Μακεδονία, αλλά ζήτω και τα νησιά Κέιμαν.

του Κώστα Βαξεβάνη

Γιατί καλή και ελληνική η Μακεδονία, καλές οι σημαίες και οι στολές, ακόμη πιο καλές οι φωτογραφίσεις κάτω από τα αχαμνά του Βουκεφάλα, αλλά μην τα ισοπεδώσουμε όλα. Αλλο να σηκώνεις σημαία για τη Μακεδονία, να την αγαπάς, να στέκεσαι προσοχή όταν εμφανίζεται ο όποιος Φράγκος ή Φράνκο και άλλο να πρέπει αυτή η εθνική υπερηφάνεια να φύγει από την αόριστη σφαίρα των συγκινήσεων και να ακολουθήσει τον πραγματικό δρόμο τού χτίζω μια χώρα μαζί με άλλους. Στην πρώτη περίπτωση αρκούν μερικές κάμερες και να θυμηθείς αυτό που σου έλεγαν ή υπονοούσαν στο σχολείο, πως είμαστε ο καλύτερος λαός και ταυτόχρονα αδικημένος και καταπιεσμένος, αλλά πάλι με χρόνια με καιρούς θα βρούμε την άκρη. Στη δεύτερη θέλει αναμέτρηση με την πραγματικότητα.

Οι «πατριώτες» είναι παλιά εφεύρεση. Από τότε που ο Σάμιουελ Τζόνσον είχε αποφανθεί πως «patriotism is the last refuge of a scoundrel», ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο ενός καθάρματος, πέρασαν χρόνια αλλά και καθάρματα που κουνούσαν σημαίες κάτω από τις οποίες έκρυβαν και δικαιολογούσαν από βρομιά ως προδοσία. Μην πάτε μακριά. Οι Eλληνες δωσίλογοι πέρασαν την πολιτική πόρτα που τους μετονόμασε σε πατριώτες (έως και σύνταξη τους έδωσαν) και πολέμησαν με μίσος όσους τους είχαν πολεμήσει ως προδότες, βαφτίζοντάς τους ανθέλληνες.

Δεν φτάνει λοιπόν ούτε να κουνάς σημαίες ούτε να διπλώνεις τον χάρτη για να δεις αν η Κρήτη πέφτει πάνω στη Μακεδονία, για την οποία συγκινείσαι αβάσταχτα, ώστε να είσαι πατριώτης.

Πριν από χρόνια ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος σε μια ομιλία του είχε προσδιορίσει τον κατ’ αυτόν πατριώτη ως τον πολίτη που νοιάζεται για τη χώρα και τον συμπατριώτη του, πληρώνει φόρους για να λειτουργεί το κράτος και η πατρίδα, ενδιαφέρεται για το κοινό καλό. Οπως έλεγε, πραγματικός πατριώτης είναι όποιος ενεργεί καθημερινά και ευσυνείδητα στον τομέα που ετάχθη, υπέρ της πατρίδος, δηλαδή υπέρ του γενικού καλού και οφέλους. Παραδείγματος χάριν, ο καλός δάσκαλος, που ενδιαφέρεται για τη μετάδοση της γνώσης στους μαθητές του και αγωνιά για τη διαμόρφωση ηθικού χαρακτήρα που θα ανυψώσει την ψυχή τους, δικαιούται να λογίζεται πατριώτης. ∆εν είναι πατριώτης ο υπάλληλος του δημοσίου που δεν σέβεται και δεν υπηρετεί τους πολίτες, που δεν λογαριάζει το δημόσιο χρήμα το οποίο διαχειρίζεται, αυτός που τις ώρες της υπηρεσίας του δεν τις αφιερώνει στις υποχρεώσεις του αλλά στις προσωπικές του ενασχολήσεις και συμφέροντα. Ούτε ο κερδοσκόπος έμπορος και κάθε άλλος –και είναι πολλοί– που επιδιώκει τον αθέμιτο πλουτισμό.

Εχει ιδιαίτερη σημασία πως ένας άνθρωπος της Δεξιάς, της εργολάβου του πατριωτισμού, έβγαζε τον πατριωτισμό από το βολικό πλαίσιο στο οποίο το τοποθετούσε η Δεξιά, ως εθνικιστική μεγαλοστομία και πολέμους εκ του ασφαλούς, και έλεγε πως ο πατριώτης προσδιορίζεται από πιο ουσιαστικά πράγματα. Γιατί το θυμήθηκα; Γιατί βλέπω για μια ακόμη φορά την ελληνική Δεξιά να αγαπά τη Μακεδονία κουνώντας σημαίες, αλλά πιο πολύ τα νησιά Κέιμαν, τις offshore και τους συνεταίρους με το μαύρο χρήμα.

Τη Μακεδονία αγαπούν φαντάζομαι και όσοι έκλεισαν εργοστάσια για να τα μεταφέρουν στη Βουλγαρία με το χαμηλότερο κόστος, όσοι απέλυσαν Μακεδόνες για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη και όσοι μετά το συλλαλητήριο έσπευσαν να τζογάρουν στο καζίνο στη Γευγελή. Επίσης πολλοί από αυτούς που κλέβουν φόρους με τους οποίους γίνονται δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία, πολλοί από αυτούς που θέλουν να απολύσουν τους «υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους», οι άλλοι που όταν θέλουν να κρύψουν τις λαμογιές φοράνε έως και σώβρακο με τα χρώματα της γαλανόλευκης.

Δεν γίνεται να αγαπάς τη χώρα και τη Μακεδονία αλλά να έχεις αλισβερίσια με τα Κέιμαν για να μην πληρώνεις φόρους, να μη σε πειράζουν οι Παπασταύρου και οι Μαρέβες και να αποκαλείς λειτουργίες της αγοράς τη διακίνηση μαύρου χρήματος και την απόκρυψη πλούτου που οδηγεί στη χρεοκοπία της χώρας.

Δεν γίνεται να αγαπάς τις σημαίες περισσότερο από τους ανθρώπους και τα συνθήματα πιο πολύ από την ελευθερία των ανθρώπων να είναι ό,τι είναι. Επίσης δεν γίνεται να θεωρείς πως άνθρωποι που γεννήθηκαν πέντε ή δέκα χιλιόμετρα πιο μακριά από σένα είναι χειρότεροι λόγω αυτής τους της τυχαίας γεωγραφικής τοποθέτησης. Δεν γίνεται να μισείς και να είσαι πατριώτης, γιατί η πατρίδα χρειάζεται ανθρώπους και όχι βρικόλακες που θέλουν να κατασπαράξουν βαφτίζοντας τους απέναντι ανθέλληνες.

Οχι, όλοι αυτοί που μαζεύτηκαν στο συλλαλητήριο δεν ήταν ακροδεξιοί, αλλά όλοι οι ακροδεξιοί ήταν εκεί. Και αν αυτή η συνύπαρξη δεν προβληματίζει, υπάρχει πρόβλημα.

Μπορεί λοιπόν, θέλοντας να πείσει συγκινησιακά για τον πατριωτισμό του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης να είπε πως αν διπλώσει τον χάρτη της χώρας, η Κρήτη, απ’ όπου κατάγεται, πέφτει πάνω στη Μακεδονία, αλλά αν διπλώσει τον παγκόσμιο χάρτη, πολύ φοβάμαι πως το σπίτι του θα πέσει πάνω σ’ εκείνο του Βολταίρου στο Παρίσι και τα δύο μαζί πάνω στα νησιά Κέιμαν. 

http://www.documentonews.gr/