Δαβίδ και Γολιάθ

του Δημήτρη Δανίκα

Επειδή η επέτειος της 25ης Μαρτίου είναι συμβολική. Επειδή η φετινή είναι σημαδιακή. Επειδή ο εχθρός προ των πυλών. Επειδή το 1940 μια χούφτα ξυπόλητων Ελλήνων κατάφερε να πάρει παραμάσχαλα τις ιταλικές φασιστικές ορδές του Μουσολίνι. Αλλά και επειδή είναι γνωστές κα ιστορικά πιστοποιημένες οι αιτίες της πανωλεθρίας του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1821.

Δηλαδή διαιρέσεις, φατρίες, διχασμός, αχαλίνωτος τοπικισμός και αχόρταγη, ασίγαστη μανία να κατασπαράξουμε τις αγγλικές λίρες και να διαμοιράσουμε τα γρόσια τη στιγμή που ο Ιμπραήμ πασάς κατέκαιγε την Πελοπόννησο και καθετί που είχε μείνει όρθιο, ελληνικό, ανεξάρτητο, κάθε σπιθαμή αντίστασης και να εξολόθρευε κάθε αγωνιστή.

Το μέγεθος μετράει αλλά και δεν μετράει. Γιατί ακόμα και τριπλάσιος να ήταν ο ελληνικός πληθυσμός. Και διπλάσιος ο αμυντικός εξοπλισμός. Χωρίς φρόνημα υψηλό, ακλόνητο και ακατάβλητο, κάθε εχθρική δύναμη, ακόμα και η πιο μικρή αλλά συμπαγής, θα μπορούσε να συντρίψει και να μετατρέψει σε στάχτες και αποκαΐδια τη δική σου, μεγάλη πολεμική μηχανή.

Και το αμυντικό σύστημα του φρονήματος οικοδομείται με τα εξής υλικά και εργαλεία: με την εθνική συνείδηση χαλυβδωμένη από την πεποίθηση ότι αυτή η γη είναι δική μας, ότι αυτή η γη είναι των προγόνων μας και ότι αυτή η γη ούτε πωλείται ούτε αγοράζεται από κανέναν και με κανένα αντίτιμο, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό.
Για να χαλυβδωθεί μια τέτοια πατριωτική συνείδηση, απαραίτητη είναι μια βασική προϋπόθεση, από τα πάνω προς τα κάτω: τα πολιτικά κόμματα να δίνουν και να δείχνουν το παράδειγμα. Μόνο έτσι ακολουθούν οι πολίτες. Δηλαδή ομοιογένεια, αρραγές εσωτερικό μέτωπο και ενότητα. Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος. Η ισχύς εν τη ενώσει. Οσο ο ένας εναντίον του άλλου. Οσο το βλέμμα και η προσοχή είναι στραμμένες προς την επικοινωνία, το παράλληλο μιντιακό σύμπαν προς τις εντυπώσεις για την κατάκτηση και άλωση της εξουσίας, τόσο αφυδατώνεται, συρρικνώνεται και στο τέλος εξαερώνεται κάθε ίχνος πατριωτικού φρονήματος.

Για να χαλυβδωθεί ένα τόσο αρραγές και ομοιογενές εσωτερικό μέτωπο απαραίτητη είναι μια βασική προϋπόθεση, από τα πάνω προς τα κάτω: το πατριωτικό όραμα. 

Το όραμα της πολιτιστικής μνήμης των προγόνων. Το όραμα της υπεράσπισης με κάθε κόστος. Το όραμα των δημοκρατικών μας κατακτήσεων. Το όραμα ενός μέλλοντος για τη γενιά των παιδιών μας. Κάθε σελίδα Ιστορίας γράφεται με οράματα. Και τα οράματα δεν γράφονται με φανφάρες, εθνικές κορόνες και πατριωτικές κροτίδες. Τα οράματα γράφονται με την ακαταμάχητη πεποίθηση ότι ο Δαβίδ με συνειδητότητα, αποφασιστικότητα, στοχοπροσήλωση και ευφυΐα μπορεί να κατατροπώσει και να γκρεμίσει τον Γολιάθ.

Και για να χαλυβδωθεί αυτή η ακαταμάχητη πεποίθηση απαραίτητη είναι μια βασική προϋπόθεση, η οποία μέσα σε τέσσερις λέξεις αποτυπώνει αυτό που έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ: We shall never surrender! (Δεν θα παραδοθούμε ποτέ).

«Θα πολεμήσουμε στις θάλασσες και στους ωκεανούς, θα πολεμήσουμε με αυξανόμενη αυτοπεποίθηση και δύναμη στον αέρα, θα υπερασπιστούμε το νησί μας, όποιο κι αν είναι το κόστος, θα πολεμήσουμε στις ακτές, θα πολεμήσουμε στους διαδρόμους προσγείωσης, θα πολεμήσουμε στα χωράφια και στους δρόμους, θα πολεμήσουμε στους λόφους, δεν θα παραδοθούμε ποτέ!».

Και όταν ρωτούσε τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων αν πρέπει να διαπραγματευτούν, εκείνοι απαντούσαν με μια φωνή: «Never, never!».
Και, τέλος, για να χαλυβδωθεί ολοκληρωτικά αυτό το πατριωτικό ήθος και ύφος απαραίτητη προϋπόθεση είναι ένα πράγμα, βασικό και αδιαπραγμάτευτο, από τον καθένα, από όλους. Για να κατατροπώσει ο Δαβίδ τον Γολιάθ πρέπει τέσσερα πράγματα να καταθέσει για τη νικηφόρα έκβαση αυτής της μονομαχίας: Blood, Toil, Tears and Sweat. Χωρίς μόχθο και θυσίες τίποτα και από κανέναν δεν έχει κερδηθεί σε ολόκληρη τη διαδρομή της ανθρώπινης περιπέτειας!