Το παρελθόν πλησίασε επικίνδυνα
Ακούγοντας τον πρωθυπουργό να αναφέρεται ακροθιγώς στο ολιστικό σχέδιο ανάπτυξης, αυτό που θα επαναφέρει την κανονικότητα στο κράτος και θα τοποθετήσει την Ελλάδα στο μέλλον, ομολογώ ότι μπερδεύτηκα. Εν ολίγοις δεν κατάλαβα πώς θα επανέλθει ο πρωθυπουργός στον παρόντα χρόνο ώστε εν συνεχεία να μας οδηγήσει στο μέλλον.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να ζορίζεται. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που θέλει όλοι να πιστέψουν ότι η Αριστερά αποτελεί κινητήρια δύναμη της ιστορίας. Ωστόσο στην προσπάθεια του να γίνει αφηγητής του παρελθόντος, αντί να γίνει αυτό που έπρεπε να είναι, δηλαδή πρωθυπουργός, μοιάζει κάθε μέρα και πιο πολύ με κάποιον που πασχίζει να συνεχίσει να κυβερνά τους ζωντανούς με τις μνήμες των νεκρών.
Αντιλαμβάνομαι τους λόγους αυτής της βουτιάς στο παρελθόν, μια και από την μεταπολίτευση και μετά η Αριστερά έπαψε να συγκινεί στο βαθμό που συγκινούσε, αφ’ ότου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έπραξε το αυτονήτο σε μια δημοκρατία δυτικού τύπου. Την αναγνώρισε. Εν ολίγοις την απομυθοποίησε.
Ο Αλέξης Τσίπρας επικαλούμενους τους αγώνες της Αριστεράς, τις θυσίες της, αλλά και εμφανιζόμενος ως γνήσιος συνεχιστής της, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει τις τελευταίες μέρες. Να βουτάει στο παρελθόν και να μαζεύει από το βυθό της ιστορίας πρόσωπα και καταστάσεις.
Κατανοητό γιατί η «δική» του Αριστερά, η κοινοπραξία εν προκειμένω με τη δεξιά της Δεξιάς με την οποία πήραν... τη «δουλειά» το 2015, δεν έχει να δείξει θυσίες και αγώνες επί των ημερών του. Έχει θυσίες, αλλά αυτές αφορούν τους φορολογούμενους και όχι την Αριστερά. Προφανώς ο κ. Τσίπρας επικαλούμενος το παρελθόν θεωρεί ότι έτσι ανοίγει το δρόμο στο μέλλον.
Ο Ζαν Ανουίγ είχε πει ότι «όταν είσαι 40 χρονών, σχεδόν ο μισός ανήκεις στο παρελθόν. Και όταν είσαι 70, σχεδόν όλος». Είναι βέβαιο ότι ο Ανουίγ δεν το είπε για τον Αλέξη Τσίπρα, όχι γιατί ο πρωθυπουργός κλείνει σε λίγο τα 43, αλλά γιατί με όσα είπε χθες στη βουλή είναι μια κατηγορία μόνος του. Ξεχωριστός όπως πάντα, ή καλύτερα «περίπου» ως συνήθως.
Για την ανάπτυξη πήγε στη βουλή προκειμένου να λύσει τις απορίες της Φώφης Γεννηματά, αλλά το φερε η κουβέντα στον Γρηγόρη Λαμπράκη και κατέληξε μέχρι τον Ψωμιάδη μέσω Μπουτάρη. Για την επόμενη μέρα περίμεναν να ακούσουν (οι βουλευτές συνήθως δεν ακούνε) τα παιδιά και οι συνοδοί τους στα θεωρεία, αυτός ασχολήθηκε με την προηγούμενη μέρα και το παρελθόν.
Για όλα αυτά υπάρχει εξήγηση. Και αυτή δεν είναι «περίπου» όπως ο πρωθυπουργός. Δεν είναι δηλαδή ένας πρωθυπουργός 43άρης, που μιλάει ως 70άρης και σκέφτεται ως αριστερός που ενεργεί ως δεξιός. Είναι απλή και εξηγήσιμη πλέον η περίπτωσή του. Ο πρωθυπουργός πιέζεται να λύσει το ονοματολογικό της πΓΔΜ, πιέζεται να βγει «καθαρός» από το δικό του τρίτο μνημόνιο, πιέζεται να χρυσώσει το χάπι στους συνταξιούχους, γενικώς πιέζεται.
Γι αυτό και άρπαξε την ευκαιρία που του έδωσαν οι τραμπούκοι ώστε να κατηγορήσει τη Νέα Δημοκρατία ότι έχει σχέση με την ακροδεξιά. Γι αυτό και «αγάπησε» ξαφνικά τον Γιάννη Μπουτάρη. Λησμονώντας βέβαια ότι η ακροδεξιά επέστρεψε στα βουλευτικά έδρανα από την πίσω... πόρτα της Ζωής (δυό πόρτες έχει η ζωή) με σκοπό να πλήξει τη Νέα Δημοκρατία. Και παραλείποντας βεβαίως να καταδικάσει την... πολιτιστική δράση του Ρουβίκωνα.
Σε κάθε περίπτωση ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται γι αυτό που σχεδιάζει από καιρό. Να κάνει την «καθαρή έξοδο». Επειδή όμως γνωρίζει ότι δεν θα είναι όσο «καθαρή» υποσχέθηκε, βουτάει στο παρελθόν και ό,τι πιάσει. Επιλεκτικά όμως, γιατί ο βυθός δεν είναι καθαρός ή τόσο καθαρός ώστε να βοηθήσει τον ολοένα καταδυόμενο πλέον Αλέξη Τσίπρα.
http://www.news247.gr/
Σχόλια