Για τη δολοφονία ενός «πρεζάκια»*

του Βασίλη Ρόγγα

Τα παιδιά που σουτάρουν στη Λεωνίδου και την Κεραμεικού, έξω από τη Νομική ή το Πολυτεχνείο είναι επικίνδυνα, πολύ επικίνδυνα. Μπορεί να έχουν aids, ηπατίτιδα, χολέρα. Καμιά φορά μυρίζουν άσχημα, περπατάνε χωρίς να μπορούν να συντονίσουν τα χέρια και τα πόδια τους, ζητιανεύουν, κλέβουν, φωνάζουν και τσακώνονται μεταξύ τους και με άλλους. Κοιμούνται στο δρόμο, δεν πηγαίνουν για αποτοξίνωση ή όταν το κάνουν μπορεί και να τα παρατήσουν.

Δεν είναι κανονικά παιδιά.

Η λύτρωση ήρθε τελικά για έναν «πρεζάκια» που ήταν «πούστης», είχε και aids ήταν και ακτιβιστής. Ο Ζακ δολοφονήθηκε, χτυπήθηκε δηλαδή αρκετά έτσι ώστε να μην απειλεί την ιδιοκτησία και τον υγιή ψυχικά και σωματικά κόσμο. Τον εθνικό κορμό. Στην αρχή η αστυνομία και τα ΜΜΕ είπαν ψέμματα, όμως δε πειράζει γιατί αυτά μπορεί να τα κάνει η αστυνομία και τα ΜΜΕ.
Το παράδοξο ήταν πως από πολλές μεριές σηκώθηκε μια αντίσταση, ένα γαμώτο οργισμένο που περνάει πάνω, αφρίζει άνωθεν από την κλάψα για τάξη και ασφάλεια. Κι ας βομβαρδίζει ο ΣΚΑΙ και η Δεξιά από το πρωί μέχρι το βράδυ γι’ αυτά. Κι ας γανώνει τον εγκέφαλο το ερώτημα «τι θα έκανες εσύ αν έμπαιναν στο μαγαζί σου».

Δηλαδή, η τραγικότητα της ύπαρξης δεν επιτρέπει τη δικαιολόγηση της αφαίρεσής της από άλλους. Δηλαδή, η αυτοδικία είναι φθήνια και παλιανθρωπιά – πράξη ανεπίτρεπτη- και δεν την μεταχειριζόμαστε. Δηλαδή, ο κανιβαλισμός των αδύναμων είναι αδυναμία, παθογένεια των υποτιθέμενα κανονικών. Δηλαδή, η απόδοση της δικαιοσύνης εδώ είναι επιβεβλημένη, δε μπορεί να επιτραπεί να συμβεί ξανά κάτι τέτοιο.

Ωστόσο σημάδια για αυτή την αντίσταση είχαν φανεί πριν από την δολοφονία του Ζακ. Οι γιαγιάδες της Δυτικής Μακεδονίας (ενδεικτικά) που βοηθούσαν τους πρόσφυγες ή το χωρίς χαλινάρι άπλωμα της κοινωνικής αλληλεγγύης των πρώτων χρόνων της κρίσης ήταν διαδικασίες δηλωτικές μιας άλλης νοοτροπίας. Κάθε φορά που ο κοινωνικός και πολιτικός συντηρητισμός φαίνονταν να υπερισχύει τα τελευταία χρόνια, άνθρωποι μιας άλλης προοπτικής με το εύρος, τη διεισδυτικότητα και την πειθώ των απόψεών και των πράξεων τους συχνά άλλαζαν τα αρνητικά παγιωμένα ισοζύγια.

Έπειτα από 8 χρόνια οικονομικής κρίσης, συλλογικής και ατομικής ψυχικής αντάρας και αξιακής απροσδιοριστίας φαίνεται να υφίσταται ακόμα πιο πολύ, να είναι ορατή η στεντόρεια, υλική διατύπωση πως ,«η κάθε ύπαρξη είναι απαράμιλλα ξεχωριστή, έστω και επειδή υπάρχει στο εδώ και στο τώρα»**. Με άλλα λόγια, χρειάζεται να είναι τόσο υψηλή η αξία της ανθρώπινης ζωής, τόσο ακριβή, που η τιμολόγησή της να καθίσταται απαράδεκτη ως διαδικασία, να είναι εκτός συζήτησης.

Τι ηγεμονεύει κάθε φορά στις κοινωνικές νοοτροπίες, ας διατυπωθεί ξανά, δεν καθορίζεται μόνο από τους κυρίαρχους. Καμία τύχη προοδευτικής ή επαναστατικής αλλαγής των κοινωνιών δε θα είχαμε αν ίσχυε το αρτηριοσκληρωτικό αυτό σχήμα. Με αυτήν την έννοια, ο κανιβαλισμός των μαζανθρώπων δεν είναι το μόνο πιθανό μέλλον. Ωστόσο, το άνοιγμα σε μια άλλη ενδεχομενικότητα απαιτεί να πάρει κανείς θέση, να προβεί σε εμπρόθετη δράση, να τα βάλει με το θέαμα που παράγουν οι κυρίαρχοι.

* Δε γνωρίζουμε με σιγουριά αν ο Ζακ ήταν χρήστης ναρκωτικών ουσιών. Ο τίτλος χρησιμοποιεί τη λέξη «πρεζάκιας» εμπρηστικά

** Από το «Τώρα», Αόρατη Επιτροπή, Εκδόσεις Οποτρούνα

Πηγή: Commonality