Κλειστός ο δρόμος του κεντροαριστερού Παραδείσου
Η απόπειρα του Αλέξη Τσίπρα να ηγηθεί σε έναν χώρο που του είναι ξένος δεν εξελίσσεται όπως την είχε ονειρευτεί. Φαίνεται πως δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι δεν έχει το μονοπώλιο της έκπληξης
Ο Αλέξης Τσίπρας κάνει σχέδια. Στα χαρτιά. Τα συζητάει με κάτι δικούς του στο Μαξίμου και στις εκδρομές του εντός και εκτός Ελλάδας, ακούει και κάτι θεωρητικούς της πολιτικής που έχουν βγει (ή και παραμένουν…) στη ναφθαλίνη και νομίζει ότι τα σενάριά του θα επαληθεύονται αυτομάτως και διαρκώς.
Πίστεψε έτσι, για παράδειγμα, ότι κάνοντας εισβολή σε ένα πάρτι του Λιβάνη πριν από κάνα μήνα, θα έδινε το σύνθημα και θα σάλπιζε την μεγάλη συμμαχία της Κεντροαριστεράς, με επικεφαλής τον ίδιο.
Πίστεψε ότι όσο οι εφημερίδες και τα μέσα που τον λιβανίζουν θα διασπείρουν τη φημολογία ότι ετοιμάζεται για μεγάλες μεταγραφές, θα δώσει την χαριστική βολή στο ΠΑΣΟΚ και το ΚΙΝΑΛ και θα ηγεμονεύσει στον χώρο.
Πίστεψε ότι επειδή ψήφισε κάποια νομοσχέδια για διάφορες «δικαιωματικές» διευθετήσεις, έχει το παράσημο του προοδευτικού και ότι όλοι οι άλλοι είναι οπισθοδρομικοί, μονοδιάστατοι και αδαείς. Για τον Μητσοτάκη δεν το συζητάμε, είναι ακροδεξιός επειδή έτσι τον έχει βαφτίσει ο Τσίπρας και οι συνομιλητές του. Και ο Αντώναρος.
Πίστεψε επίσης ότι όσο θα περνά ο χρόνος, θα ξεχαστούν όλα τα θλιβερά που έχει διαπράξει και ο «λαός» θα τον ευγνωμονεί που ψήφισε μνημόνια, που τα εφάρμοσε, που τον τσάκισε στην φορολογία για να του δώσει τώρα κάτι χαρτζιλίκια και επιδόματα. Ότι θα ξεχαστεί το Μάτι και οι Πρέσπες και ότι ο Πολάκης θα είναι απλώς μια χαριτωμένη παραφωνία.
Πίστεψε ότι επειδή παραδοξολογεί και παραλογίζεται απροκάλυπτα και ανενόχλητος, έχει κερδίσει τον παντοτινό θαυμασμό των πάντων. Δεν διανοείται ότι μπορεί σιγά σιγά να μην του δίνουν και πολλή σημασία.
Νομίζει ότι η Ελλάδα είναι πλέον μία χώρα όπου όλα τα προβλήματα έχουν λυθεί και η μόνη εκκρεμότητα που μας έχει απομείνει είναι να επαναπροσδιορίσουμε την ταυτότητα της Αριστεράς και να συζητήσουμε ενδεχομένως και για το φύλο των Αγγέλων.
Με λίγα λόγια, ως επικεφαλής μίας κυβέρνησης που ζει στον κόσμο της, ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατορθώσει να πιστεύει ότι διατάσσει και κατευθύνει την Ιστορία κατά το δοκούν.
Ερχονται όμως κάτι δυσάρεστες εκπλήξεις. Εκεί που είχαν αρχίσει όλοι οι «προοδευτικοί» να πιστεύουν ότι η απάντηση στο δίλημμα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης» είναι χωρίς δεύτερη σκέψη «Τσίπρας», κάτι χάλασε και το όνειρο έμεινε να το συζητούν στο Μαξίμου, με τον Μπίστη, τον Μουζέλη, τον Ραγκούση και κάτι άλλους.
Αρχικά ο Λαλιώτης και εν συνεχεία ο Γ. Παπανδρέου, τους οποίους τα συριζαίικα μέσα περιέγραφαν περίπου ως έτοιμους να υπογράψουν δηλώσεις κοινωνικών φρονημάτων στην Κουμουνδούρου, έκοψαν την συζήτηση. Για δικούς τους λόγους ενδεχομένως ή και για προφανείς, αλλά πάντως την έκοψαν.
Και εν πάση περιπτώσει φάνηκε ότι η απάντηση στο «Τσίπρας ή Μητοστάκης» μπορεί να είναι και «ούτε ο ένας ούτε ο άλλος». Γίνονται αυτά καμιά φορά στην πολιτική…
Πηγή: Protagon.gr
Σχόλια