«Εγραφεν εις την γην»...
Το επεισόδιο με τη μοιχαλίδα, όπως εξιστορείται
στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, είναι από τα πιο συναρπαστικά – και για όσα
μας λέει καθαρά και ξάστερα και για όσα δεν μας λέει ευθέως, αλλά τα
αφήνει στην ερμηνευτική δικαιοδοσία του αναγνώστη. Οι γραμματείς και οι
φαρισαίοι, το θυμόμαστε, θέλουν να παγιδέψουν τον Ιησού, που διδάσκει
στον ναό. Οδηγούν λοιπόν μπροστά του μια γυναίκα, που συνελήφθη «επ’
αυτοφώρω μοιχευομένη», και τον ρωτούν αν συμφωνεί να τη λιθοβολήσουν,
όπως επέβαλλε ο μωσαϊκός νόμος. Αντί άλλης απαντήσεως, ο Ιησούς «κάτω
κύψας τω δακτύλω έγραφεν εις την γην». Και επειδή οι πονηροί υποκριτές
επιμένουν, τους λέει το περίφημο έκτοτε: «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος
βαλέτω λίθον επ’ αυτήν». Αμέσως έπειτα, «πάλιν κάτω κύψας έγραφεν εις
την γην». Οι δε φοβεροί και τρομεροί φύλακες του νόμου άρχισαν να
φεύγουν ένας ένας, με πρώτους τους γεροντότερους. Ισως λόγω ηλικίας
είχαν προλάβει να απολαύσουν περισσότερες αμαρτίες.
Αυθαίρετα, εικάζω ότι η ουσιώδης απάντηση του Χριστού δεν ήταν η εμβληματική φράση του, καταδικαστική εις τους αιώνας των αιώνων για τον φαρισαϊσμό, αλλά αυτά που έγραφε επίμονα πάνω στο χώμα. Τι ακριβώς έγραφε, δεν το λέει ο Ιωάννης και δεν θα το μάθουμε ποτέ – ίσως απλώς σκάλιζε ή ζωγράφιζε κάποια σχέδια. Αλλά η ουσία πιστεύω ότι δεν έγκειται στο τι έγραφε αλλά στο πού διάλεξε να το γράψει: στο χώμα, που σαν υποδοχέας της γραφής δεν έχει μεγαλύτερη ισχύ από την άμμο ή το νερό. Φυσάει ένα αεράκι κι όλα σβήνονται. Περνάνε δυο-τρεις, πατάνε τη γραφή –που δεν τη βλέπουν καν– με τα σαντάλια, τα μοκασίνια, τα αθλητικά, τα άρβυλά τους, τίποτε δεν μένει.
Μήπως αυτό ακριβώς ήθελε να πει ο Χριστός, γι’ αυτό και έκλεισε την ομιλία του ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη γραφή του; Μήπως υπονοούσε πως ό,τι κι αν πει, όποια εντολή κι αν δώσει, θα τη σβήσει ο άνεμος ή τα πόδια των ανθρώπων; Την επομένη, τη μεθεπομένη, οι αμαρτωλοί φαρισαίοι θα ξανάνιωσαν αναμάρτητοι και, αλαζονικότατοι, θα τη λιθοβόλησαν τη μοιχαλίδα. Και σαν χρηστοί άνθρωποι, για τη «χαριστική βολή» θα χρησιμοποίησαν τις πέτρινες πλάκες του Μωυσή. Γεμάτος φαρισαίους ο κόσμος. Δεν έχουν εθνικότητα, δεν είναι μόνο Ιουδαίοι δηλαδή. Δεν έχουν ιδεολογία, δεξιά, αριστερή, κεντροδεξιοαριστερή, κι ας υψώνουν λάβαρα με προσποιητό φανατισμό· αγνό φιλοτομαρισμό έχουν. Ούτε και μνήμη διαθέτουν. Το τμήμα του εγκεφάλου τους που θα ’πρεπε να υπηρετεί τη μνήμη είναι από άμμο. Ή από χώμα.
http://www.kathimerini.gr/
Αυθαίρετα, εικάζω ότι η ουσιώδης απάντηση του Χριστού δεν ήταν η εμβληματική φράση του, καταδικαστική εις τους αιώνας των αιώνων για τον φαρισαϊσμό, αλλά αυτά που έγραφε επίμονα πάνω στο χώμα. Τι ακριβώς έγραφε, δεν το λέει ο Ιωάννης και δεν θα το μάθουμε ποτέ – ίσως απλώς σκάλιζε ή ζωγράφιζε κάποια σχέδια. Αλλά η ουσία πιστεύω ότι δεν έγκειται στο τι έγραφε αλλά στο πού διάλεξε να το γράψει: στο χώμα, που σαν υποδοχέας της γραφής δεν έχει μεγαλύτερη ισχύ από την άμμο ή το νερό. Φυσάει ένα αεράκι κι όλα σβήνονται. Περνάνε δυο-τρεις, πατάνε τη γραφή –που δεν τη βλέπουν καν– με τα σαντάλια, τα μοκασίνια, τα αθλητικά, τα άρβυλά τους, τίποτε δεν μένει.
Μήπως αυτό ακριβώς ήθελε να πει ο Χριστός, γι’ αυτό και έκλεισε την ομιλία του ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη γραφή του; Μήπως υπονοούσε πως ό,τι κι αν πει, όποια εντολή κι αν δώσει, θα τη σβήσει ο άνεμος ή τα πόδια των ανθρώπων; Την επομένη, τη μεθεπομένη, οι αμαρτωλοί φαρισαίοι θα ξανάνιωσαν αναμάρτητοι και, αλαζονικότατοι, θα τη λιθοβόλησαν τη μοιχαλίδα. Και σαν χρηστοί άνθρωποι, για τη «χαριστική βολή» θα χρησιμοποίησαν τις πέτρινες πλάκες του Μωυσή. Γεμάτος φαρισαίους ο κόσμος. Δεν έχουν εθνικότητα, δεν είναι μόνο Ιουδαίοι δηλαδή. Δεν έχουν ιδεολογία, δεξιά, αριστερή, κεντροδεξιοαριστερή, κι ας υψώνουν λάβαρα με προσποιητό φανατισμό· αγνό φιλοτομαρισμό έχουν. Ούτε και μνήμη διαθέτουν. Το τμήμα του εγκεφάλου τους που θα ’πρεπε να υπηρετεί τη μνήμη είναι από άμμο. Ή από χώμα.
http://www.kathimerini.gr/
Σχόλια