Left is Good
Επιστρέφω στο Red Carpet και τον «θείο» Οσκαρ. Εχει σημασία. Οικονομική, πολιτική, κοινωνική και καλλιτεχνική.
Γιατί λοιπόν η τελετή να εξελιχθεί σε στρατευμένη και μεγαλοπρεπή «τούρτα» εναντίον Ντόναλντ Τραμπ;
Πρώτο επειδή η Τέχνη ενώνει, συμφιλιώνει, συνδιαλέγεται, ευαισθητοποιεί και μας ταξιδεύει. Υπάρχου εξαιρέσεις. Πολλές εξαιρέσεις. Πολιτικής προπαγάνδας. Ρατσισμού. Κυρίως εναντίον Μουσουλμάνων. Ιδιαιτέρως μετά την τρομοκρατική επίθεση και το γκρέμισμα των δίδυμων πύργων. Οπως και εναντίον κάθε τι που προέρχεται από Ρωσία
Ομως η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών γκρεμίζει τα τείχη. Κάθε είδους και κάθε προελεύσεως. Από οπουδήποτε και να προέρχονται. Γιατί η πηγή έμπνευσης, κάθε καλλιτεχνικού έργου, ακόμα και των «εμπορικών» συνταγών του Χόλιγουντ, στοχεύουν στη συμφιλίωση, την ανάδειξη της διαφορετικότητας και την ανοχή
Δεύτερο επειδή το οποιοδήποτε κινηματογραφικό «προιόν» απευθύνεται σε ευρύτερες μάζες θεατών. Στον κόσμο των λαικών. Στα «χαμηλότερα» στρώματα. Εκεί τα εισιτήρια. Από εκεί γεμίζουν τα ταμεία του Χόλιγουντ. Μη γελιόμαστε. Αν περίμεναν από την πλουτοκρατία και τους προνομιούχους, οι «ακαδημαικοί» της αμερικανικής βιομηχανίας του θεάματος θα βαράγανε μύγες και θα είχαν κλείσει το μαγαζί
Τρίτο. Επομένως, αφού το target Group είναι ο λαικός θεατής, λογικό είναι οι ιστορίες να εκπέμπουν αισθήματα. Οι ήρωες να είναι φορείς προόδου και γενναιότητας. Και το επιμύθιο να καταλήγει «οι έσχατοι έσονται πρώτοι». Εχετε δει εσείς ταινίες, αμερικανικές εννοώ, με καλούς πλούσιους και κακούς φτωχούς; Σπανίως. Θα μου πείτε ο «Νονός». Θα σας πω αυτό ακριβώς. Γιατί ο «Νονός» είναι η επιτομή κάθε δόλιας εξουσίας. Νονός δηλαδή μαφία. Η εξουσία που από τη μια σταυροκοπιέται. Που στηρίζει οικογένεια, παραδόσεις, ήθη και πατρίδα. Και από την άλλη σκοτώνει με άπειρο κυνισμό. Που γεμίζει τάφους με πτώματα και που από το αίμα κερδίζει χρήμα
Τέσσερα λοιπόν. Το οξύμορο λοιπόν είναι το γεγονός πως πλούσιοι, πάμπλουτοι παραγωγοί επενδύουν σε ιστορίες υπέρ αδυνάτων, φτωχών, μεταναστών, Αφροαμερικανών και ανυπεράσπιστων πλασμάτων. Κάτι σαν Ρομπέν των δασών. Με άφθονο χρήμα, με πισίνες, με κουρσάρες, ελικόπτερα και διακοπές στα πιο ειδυλιακά σημεία της υδρογείου. Για παράδειγμα οι ιδιοκτήτες του Netfilx που χρηματοδότησαν τον Μεξικάνο Αλφόνσο Κουαρόν να γυρίσει ταινία μια ιστορία με ηρωίδα Ινδιάνα, εναντίον δικτατορίας, φασισμού και «Χρυσής Αυγής»
Πέντε λοιπόν. Επειδή η κινηματογραφική βιομηχανία θεάματος είναι η δεύτερη στις ΗΠΑ. Μετά τα όπλα. Επειδή ο μισός πληθυσμών των συνεργατών, των τεχνικών αλλά και των άλλων συντελεστών προέρχεται από ξένες χώρες. Οπως Αγγλία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Καναδάς, Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία και πάει λέγοντας. Και επειδή το χρήμα προέρχεται, κυρίως, από άλλες χώρες. Για όλους αυτούς τους λόγους το Χόλιγουντ δεν γουστάρει καθόλου τείχη, ρατσιστικές κορώνες, δασμούς και άλλες τέτοιες μακακίες που αμολάει ο Ντόναλντ Τραμπ
Εξι και τελευταίο. Για παράδειγμα η περίπτωση τη Κίνας. Με την οποία το Χόλιγουντ έχει συνάψει εξαιρετικές σχέσεις. Και από την οποία μπορεί, στο μέλλον, να λαμβάνει το αντίτιμο πολλών εκατομμυρίων εισιτηρίων. Επομένως πως είναι δυνατόν να συμφωνήσουν με τον Τραμπ; Να κόψουν τις γέφυρες με την κότα που γεννάει χρυσά αβγά;
Με απλά λόγια. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Γκρεμίζουμε τα τείχη, γιατί έτσι περισσότεροι θεατές, από όλα τα γεωγραφικά σημεία της Υδρογείου. Και ταυτοχρόνως γεμίζουμε τα ταμεία. Στην προκειμένη περίπτωση Left is Good!
Πρώτο επειδή η Τέχνη ενώνει, συμφιλιώνει, συνδιαλέγεται, ευαισθητοποιεί και μας ταξιδεύει. Υπάρχου εξαιρέσεις. Πολλές εξαιρέσεις. Πολιτικής προπαγάνδας. Ρατσισμού. Κυρίως εναντίον Μουσουλμάνων. Ιδιαιτέρως μετά την τρομοκρατική επίθεση και το γκρέμισμα των δίδυμων πύργων. Οπως και εναντίον κάθε τι που προέρχεται από Ρωσία
Ομως η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών γκρεμίζει τα τείχη. Κάθε είδους και κάθε προελεύσεως. Από οπουδήποτε και να προέρχονται. Γιατί η πηγή έμπνευσης, κάθε καλλιτεχνικού έργου, ακόμα και των «εμπορικών» συνταγών του Χόλιγουντ, στοχεύουν στη συμφιλίωση, την ανάδειξη της διαφορετικότητας και την ανοχή
Δεύτερο επειδή το οποιοδήποτε κινηματογραφικό «προιόν» απευθύνεται σε ευρύτερες μάζες θεατών. Στον κόσμο των λαικών. Στα «χαμηλότερα» στρώματα. Εκεί τα εισιτήρια. Από εκεί γεμίζουν τα ταμεία του Χόλιγουντ. Μη γελιόμαστε. Αν περίμεναν από την πλουτοκρατία και τους προνομιούχους, οι «ακαδημαικοί» της αμερικανικής βιομηχανίας του θεάματος θα βαράγανε μύγες και θα είχαν κλείσει το μαγαζί
Τρίτο. Επομένως, αφού το target Group είναι ο λαικός θεατής, λογικό είναι οι ιστορίες να εκπέμπουν αισθήματα. Οι ήρωες να είναι φορείς προόδου και γενναιότητας. Και το επιμύθιο να καταλήγει «οι έσχατοι έσονται πρώτοι». Εχετε δει εσείς ταινίες, αμερικανικές εννοώ, με καλούς πλούσιους και κακούς φτωχούς; Σπανίως. Θα μου πείτε ο «Νονός». Θα σας πω αυτό ακριβώς. Γιατί ο «Νονός» είναι η επιτομή κάθε δόλιας εξουσίας. Νονός δηλαδή μαφία. Η εξουσία που από τη μια σταυροκοπιέται. Που στηρίζει οικογένεια, παραδόσεις, ήθη και πατρίδα. Και από την άλλη σκοτώνει με άπειρο κυνισμό. Που γεμίζει τάφους με πτώματα και που από το αίμα κερδίζει χρήμα
Τέσσερα λοιπόν. Το οξύμορο λοιπόν είναι το γεγονός πως πλούσιοι, πάμπλουτοι παραγωγοί επενδύουν σε ιστορίες υπέρ αδυνάτων, φτωχών, μεταναστών, Αφροαμερικανών και ανυπεράσπιστων πλασμάτων. Κάτι σαν Ρομπέν των δασών. Με άφθονο χρήμα, με πισίνες, με κουρσάρες, ελικόπτερα και διακοπές στα πιο ειδυλιακά σημεία της υδρογείου. Για παράδειγμα οι ιδιοκτήτες του Netfilx που χρηματοδότησαν τον Μεξικάνο Αλφόνσο Κουαρόν να γυρίσει ταινία μια ιστορία με ηρωίδα Ινδιάνα, εναντίον δικτατορίας, φασισμού και «Χρυσής Αυγής»
Πέντε λοιπόν. Επειδή η κινηματογραφική βιομηχανία θεάματος είναι η δεύτερη στις ΗΠΑ. Μετά τα όπλα. Επειδή ο μισός πληθυσμών των συνεργατών, των τεχνικών αλλά και των άλλων συντελεστών προέρχεται από ξένες χώρες. Οπως Αγγλία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Καναδάς, Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία και πάει λέγοντας. Και επειδή το χρήμα προέρχεται, κυρίως, από άλλες χώρες. Για όλους αυτούς τους λόγους το Χόλιγουντ δεν γουστάρει καθόλου τείχη, ρατσιστικές κορώνες, δασμούς και άλλες τέτοιες μακακίες που αμολάει ο Ντόναλντ Τραμπ
Εξι και τελευταίο. Για παράδειγμα η περίπτωση τη Κίνας. Με την οποία το Χόλιγουντ έχει συνάψει εξαιρετικές σχέσεις. Και από την οποία μπορεί, στο μέλλον, να λαμβάνει το αντίτιμο πολλών εκατομμυρίων εισιτηρίων. Επομένως πως είναι δυνατόν να συμφωνήσουν με τον Τραμπ; Να κόψουν τις γέφυρες με την κότα που γεννάει χρυσά αβγά;
Με απλά λόγια. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Γκρεμίζουμε τα τείχη, γιατί έτσι περισσότεροι θεατές, από όλα τα γεωγραφικά σημεία της Υδρογείου. Και ταυτοχρόνως γεμίζουμε τα ταμεία. Στην προκειμένη περίπτωση Left is Good!
https://www.protothema.gr/
Σχόλια