Οι καπεταναίοι, οι γύφτοι και τα νταούλια
Η απόσταση πατέρα με κόρη είναι όσο εκείνη που μας χωρίζει από το φεγγάρι.
Αν ρωτήσετε κάποιον που γνώρισε τον Μάνο Λοίζο θα σας κατέβαζε
έναν ποταμό λέξεων και τόσων υπερθετικών σε σημείο που να πιστέψετε πως
όλα αυτά είναι τόσο υπερβολικά όσο και ένα σενάριο επιστημονικής
φαντασίας. Ενα από τα παραμύθια της γιαγιάς
Δηλαδή «ψυχούλα», «πλάσμα ενός άλλου, ανώτερου κόσμου», «ο καλύτερος τραγουδοποιός από συστάσεως ελληνικής μουσικής», «λιτοδίαιτος, αλληλέγγυος, σεμνός», «μοναδικός»
Θυμηθείτε τους στίχους ενός από τα δεκάδες διαμάντια που δημιούργησε και που έχουν στοιχειώσει στις καρδιές μας: «Σ' ακολουθώ και ξέρω πως χωράω/ μες στο λακκάκι που 'χεις στο λαιμό /Σ' ακολουθώ και πάνω σου κολλάω/ σαν φανελάκι καλοκαιρινό»
Λόγια που τον αντιπροσωπεύουν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός του. Μελωδίες από τα βάθη της ψυχής του. Εικόνες ενός κόσμου που ονειρεύτηκε και που μαζί τους συνουσιάστηκε μέχρι ν αφήσει την τελευταία του πνοή. Η ρήση του Διονύση Σαββόπουλου «ήταν ο καλύτερός μας» είναι ολότελα χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική. Ολοι οι συνεργάτες του την υπογράφουν. Και ανάμεσά τους ο Λευτέρης Παπαδόπουλος
Και η Μυρσίνη Λοίζου; Η επιτομή του Ελληνάρα. Αριστερών προελεύσεων. Η μετάλλαξη της Αριστεράς. Η προσαρμογή της και η ενσωμάτωσή της στο σπορ της λαμογιάς. Ελα μωρέ πως κάνεις έτσι; Σάμπως και οι άλλοι τα ίδια δεν κάνουν;
Και γιατί να μην κοροιδεύω το Δημόσιο; Αυτοί κι αν είναι οι μεγαλοαπατεώνες. Αυτοί και αν είναι δολοπλόκοι, διεφθαρμένοι και πουλημένοι. Καλά τους έκανε ο Κουφοντίνας. Να πληρώσουν με το θάνατό τους.
Κόβω το σβέρκο μου. Κάπως έτσι αποενοχοποιεί τον εαυτό της, Κάπως έτσι πορεύεται και συμφιλιώνεται με τις ενοχές της. Οι άλλο φταίνε. Οι μεγάλοι. Οι σπουδαίοι. Οι καπιταλιστές. Οι κεφαλαιοκράτες. Τι να κάνουμε κι εμείς οι «μικροί», οι «κατώτεροι», οι «ασήμαντοι»;
Το μόνο που μέχρι στιγμής μπορούμε να κάνουμε είναι να τους κοροιδεύουμε. Να τσεπώνουμε τη σύνταξη της νεκρής μανούλας μας. Να μην πληρώνουμε τα χρέη μας. Να χειροκροτούμε τους τρομοκράτες-δολοφόνους. Και όταν μας κάτσει η καλή να εκμεταλλευτούμε το όνομα του πατέρα μας. Να αναγορευτούμε σε βουλευτές, να κατηγορούμε τους ταξικούς αντιπάλους μας και να εισπράττουμε τις παχουλή βουλευτική μας «αποζημίωση»
Το αποτέλεσμα; Διασυρμός του θρυλικού και ακηλίδωτου ονόματος του πατέρα της. Διασυρμός των αριστερών ιδεών. Διασυρμός της ίδιας της Μυρσίνης Λοίζου. Διασυρμός του κόμματος που υποστηρίζει. Διασυρμός και διαπόμπευση όλων εκείνων που τάχα μου πιστεύει
Ασε που η περίπτωσή της λειτούργησε και αξιοποιήθηκε από τους «ταξικούς» πολιτικούς αντιπάλους της. Ασε που το όνομα της θεωρείται και είναι ένα από τα καλύτερα προεκλογικά επιχειρήματα της Νέας Δημοκρατίας. Ασε που η ίδια έβγαλε τα μάτια της. Ασε που ο Τσίπρας δεν θέλει ν ακούει ούτε το όνομά της. Ασε που θα τρίζουν τα κόκκαλα του πατέρα της
Τι να πω! Εκεί που κάποτε οι καπεταναίοι κρεμούσαν τ' άρματα, τώρα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια!
Δηλαδή «ψυχούλα», «πλάσμα ενός άλλου, ανώτερου κόσμου», «ο καλύτερος τραγουδοποιός από συστάσεως ελληνικής μουσικής», «λιτοδίαιτος, αλληλέγγυος, σεμνός», «μοναδικός»
Θυμηθείτε τους στίχους ενός από τα δεκάδες διαμάντια που δημιούργησε και που έχουν στοιχειώσει στις καρδιές μας: «Σ' ακολουθώ και ξέρω πως χωράω/ μες στο λακκάκι που 'χεις στο λαιμό /Σ' ακολουθώ και πάνω σου κολλάω/ σαν φανελάκι καλοκαιρινό»
Λόγια που τον αντιπροσωπεύουν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός του. Μελωδίες από τα βάθη της ψυχής του. Εικόνες ενός κόσμου που ονειρεύτηκε και που μαζί τους συνουσιάστηκε μέχρι ν αφήσει την τελευταία του πνοή. Η ρήση του Διονύση Σαββόπουλου «ήταν ο καλύτερός μας» είναι ολότελα χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική. Ολοι οι συνεργάτες του την υπογράφουν. Και ανάμεσά τους ο Λευτέρης Παπαδόπουλος
Και η Μυρσίνη Λοίζου; Η επιτομή του Ελληνάρα. Αριστερών προελεύσεων. Η μετάλλαξη της Αριστεράς. Η προσαρμογή της και η ενσωμάτωσή της στο σπορ της λαμογιάς. Ελα μωρέ πως κάνεις έτσι; Σάμπως και οι άλλοι τα ίδια δεν κάνουν;
Και γιατί να μην κοροιδεύω το Δημόσιο; Αυτοί κι αν είναι οι μεγαλοαπατεώνες. Αυτοί και αν είναι δολοπλόκοι, διεφθαρμένοι και πουλημένοι. Καλά τους έκανε ο Κουφοντίνας. Να πληρώσουν με το θάνατό τους.
Κόβω το σβέρκο μου. Κάπως έτσι αποενοχοποιεί τον εαυτό της, Κάπως έτσι πορεύεται και συμφιλιώνεται με τις ενοχές της. Οι άλλο φταίνε. Οι μεγάλοι. Οι σπουδαίοι. Οι καπιταλιστές. Οι κεφαλαιοκράτες. Τι να κάνουμε κι εμείς οι «μικροί», οι «κατώτεροι», οι «ασήμαντοι»;
Το μόνο που μέχρι στιγμής μπορούμε να κάνουμε είναι να τους κοροιδεύουμε. Να τσεπώνουμε τη σύνταξη της νεκρής μανούλας μας. Να μην πληρώνουμε τα χρέη μας. Να χειροκροτούμε τους τρομοκράτες-δολοφόνους. Και όταν μας κάτσει η καλή να εκμεταλλευτούμε το όνομα του πατέρα μας. Να αναγορευτούμε σε βουλευτές, να κατηγορούμε τους ταξικούς αντιπάλους μας και να εισπράττουμε τις παχουλή βουλευτική μας «αποζημίωση»
Το αποτέλεσμα; Διασυρμός του θρυλικού και ακηλίδωτου ονόματος του πατέρα της. Διασυρμός των αριστερών ιδεών. Διασυρμός της ίδιας της Μυρσίνης Λοίζου. Διασυρμός του κόμματος που υποστηρίζει. Διασυρμός και διαπόμπευση όλων εκείνων που τάχα μου πιστεύει
Ασε που η περίπτωσή της λειτούργησε και αξιοποιήθηκε από τους «ταξικούς» πολιτικούς αντιπάλους της. Ασε που το όνομα της θεωρείται και είναι ένα από τα καλύτερα προεκλογικά επιχειρήματα της Νέας Δημοκρατίας. Ασε που η ίδια έβγαλε τα μάτια της. Ασε που ο Τσίπρας δεν θέλει ν ακούει ούτε το όνομά της. Ασε που θα τρίζουν τα κόκκαλα του πατέρα της
Τι να πω! Εκεί που κάποτε οι καπεταναίοι κρεμούσαν τ' άρματα, τώρα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια!
https://www.protothema.gr/
Σχόλια