Βουλευτές ή διαιτητές;
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
Τις τελευταίες ώρες χύθηκε πολύ μελάνι σχετικά με την περιβόητη εισήγηση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού για την ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Η «ορθότητα» ή μη της απόφασης είναι κάτι που εκφεύγει, φυσικά, του ενδιαφέροντος του ανά χείρας άρθρου.
Αυτό που ενδιαφέρει, όμως, είναι το πώς ένα αμιγώς αθλητικό ζήτημα μεταβλήθηκε αίφνης και σε κοινοβουλευτικό με την κατάθεση υπουργικής τροπολογίας. Έτσι, είδαμε χθες μια υπουργό Πολιτισμού (!), τη Λίνα Μενδώνη, να εισηγείται ρύθμιση που αφορά ζητήματα βαθμολογίας, πειθαρχικών ποινών και άλλων… αθλητικών δαιμονίων που δεν έχουν καμία σχέση με τον τομέα της. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι 300 βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου θα κληθούν σήμερα να αποφανθούν για το πώς θα πρέπει να τιμωρούνται ή όχι οι ποδοσφαιρικές ομάδες που παραβιάζουν την αθλητική νομοθεσία.
Είναι προφανές ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή, όμως, που η κυβέρνηση διατείνεται ότι επιθυμεί να καταστήσει τη χώρα «κανονική» θα όφειλε να προστατεύσει την αυτονομία του αθλητικού τομέα. Στις «κανονικές» χώρες τα Κοινοβούλια δεν ανεβοκατεβάζουν κατηγορία σε αθλητικές ομάδες, ούτε λαμβάνουν ad hoc αποφάσεις για τις πειθαρχικές κυρώσεις. Και φυσικά σε κανένα κανονικό Κοινοβούλιο δεν υπάρχει υπουργός Πολιτισμού που να εισηγείται αναδρομικές και εκπρόθεσμες τροπολογίες αθλητικού περιεχομένου «για να μην απειληθεί με διχασμό η ελληνική κοινωνία».
Αν θέλουμε να είμαστε, βέβαια, δίκαιοι, η παθογένεια αυτή δεν περιορίζεται στον χώρο του αθλητισμού. Το ελληνικό Κοινοβούλιο καλείται συχνά-πυκνά να νομιμοποιήσει δαπάνες νομικών προσώπων, να αποφανθεί για θέματα Μητροπόλεων ή άλλα εκκλησιαστικά ζητήματα τοπικού ενδιαφέροντος και να διευθετήσει υποθέσεις μικρών δήμων.
Σε μια ώριμη δημοκρατία οι πολίτες δεν στέλνουν τους βουλευτές στο Κοινοβούλιο για να αποφασίσουν για τέτοιου είδους υποθέσεις. Αντίθετα ένα πολιτικό σύστημα που χρησιμοποιεί τους βουλευτές ως διαιτητές (ή ως τοπάρχες) στέλνει ένα σαφές σήμα στο εκλογικό σώμα να τους επιλέγει με βάση την ομάδα που υποστηρίζουν. Ας αποφασίσουμε τελικά τι είδους βουλευτές θέλουμε.
Αυτό που ενδιαφέρει, όμως, είναι το πώς ένα αμιγώς αθλητικό ζήτημα μεταβλήθηκε αίφνης και σε κοινοβουλευτικό με την κατάθεση υπουργικής τροπολογίας. Έτσι, είδαμε χθες μια υπουργό Πολιτισμού (!), τη Λίνα Μενδώνη, να εισηγείται ρύθμιση που αφορά ζητήματα βαθμολογίας, πειθαρχικών ποινών και άλλων… αθλητικών δαιμονίων που δεν έχουν καμία σχέση με τον τομέα της. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι 300 βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου θα κληθούν σήμερα να αποφανθούν για το πώς θα πρέπει να τιμωρούνται ή όχι οι ποδοσφαιρικές ομάδες που παραβιάζουν την αθλητική νομοθεσία.
Είναι προφανές ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή, όμως, που η κυβέρνηση διατείνεται ότι επιθυμεί να καταστήσει τη χώρα «κανονική» θα όφειλε να προστατεύσει την αυτονομία του αθλητικού τομέα. Στις «κανονικές» χώρες τα Κοινοβούλια δεν ανεβοκατεβάζουν κατηγορία σε αθλητικές ομάδες, ούτε λαμβάνουν ad hoc αποφάσεις για τις πειθαρχικές κυρώσεις. Και φυσικά σε κανένα κανονικό Κοινοβούλιο δεν υπάρχει υπουργός Πολιτισμού που να εισηγείται αναδρομικές και εκπρόθεσμες τροπολογίες αθλητικού περιεχομένου «για να μην απειληθεί με διχασμό η ελληνική κοινωνία».
Αν θέλουμε να είμαστε, βέβαια, δίκαιοι, η παθογένεια αυτή δεν περιορίζεται στον χώρο του αθλητισμού. Το ελληνικό Κοινοβούλιο καλείται συχνά-πυκνά να νομιμοποιήσει δαπάνες νομικών προσώπων, να αποφανθεί για θέματα Μητροπόλεων ή άλλα εκκλησιαστικά ζητήματα τοπικού ενδιαφέροντος και να διευθετήσει υποθέσεις μικρών δήμων.
Σε μια ώριμη δημοκρατία οι πολίτες δεν στέλνουν τους βουλευτές στο Κοινοβούλιο για να αποφασίσουν για τέτοιου είδους υποθέσεις. Αντίθετα ένα πολιτικό σύστημα που χρησιμοποιεί τους βουλευτές ως διαιτητές (ή ως τοπάρχες) στέλνει ένα σαφές σήμα στο εκλογικό σώμα να τους επιλέγει με βάση την ομάδα που υποστηρίζουν. Ας αποφασίσουμε τελικά τι είδους βουλευτές θέλουμε.
https://www.naftemporiki.gr/
Σχόλια