Άντε Κωστάρα και μη μας ξεχνάς
του Δημήτρη Δανίκα
Σαββόπουλος το πραγματικό όνομά του. Κώστας Σαββόπουλος. Το Βουτσάς το κληρονόμησε από τον παππού του που έφτιαχνε βαρέλια και τα βαρέλια, τότε, τα λέγανε «βουτσιά»
Ο Κώστας ο πλήρης ορισμός του μόχθου, της προσφοράς, της ασταμάτητης δραστηριότητας. Μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο στρατιώτης, ο ακαταπόνητος, ο «εργάτης», ο καθημερινός, ο συνεπής, ο απλός, οδοστρωτήρας ζωντανός
Ασυμβίβαστος εχθρός κάθε νεοελληνικής συνηθισμένης παθογένειας. Όπως συνταξιούχος. Όπως απόμαχος της ζωής. Όπως αραχτός. Όπως χαβαλές. Ο Κώστας ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας
Πριν δέκα μήνες, στην τελευταία συνέντευξή του, τον είδα και τα χασα. Αν αυτός είναι κοντά στα ενενήντα τότε όλοι εμείς έχουμε «πεθάνει»
Εφαλτήριό του η καταγωγή του. Η προσφυγιά του. Η ταπεινή προέλευσή του. Από κούνια, τα κύτταρά του ευλογήθηκαν με την εργασία. Όχι την δουλειά που παραπέμπει στη δουλεία, αλλά με την προσφορά. Με τη γνώση πως χωρίς ακαταπόνητη, δημιουργική εργασία, χωρίς μόχθο και ιδρώτα κανείς δεν σε σώζει
Απ όσα μου είχε πει ένα ήταν που με εντυπωσίασε περισσότερο. Πως δηλαδή ούτε αλκοόλ, ούτε ναρκωτικά, ούτε τσιγάρο, ούτε τζόγος. Δύο πράγματα αυτοκόλλητα μαζί του. Το θέατρο και ο έρωτας. Ανευ αυτών θα ήταν ζωντανός-νεκρός
Όταν με ρωτάνε ποιες οι καλύτερες κινηματογραφικές του στιγμές, απαντάω με το όνομα του «Κώστας Βουτσάς». Η παρουσία του έκανε τη διαφορά. Η ερμηνεία του. Οι ρόλοι του. Ακόμα και η αναίρεση του κινηματογραφικού τύπου που τον είχε καθιερώσει. Όπως συνέβη στον «Ερωτα του Οδυσσέα» του Βασίλη Βαφέα, ένας ανάποδος, για εκείνον, ρόλος, με τον οποίο κέρδισε βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Όταν ακούω τη λέξη, μια συνηθισμένη, κλισαρισμένη λέξη «απώλεια», διαφωνώ και αντιλέγω. Ολοι πορευόμαστε σ αυτόν τον μονόδρομο από τη στιγμή της σύλληψής μας στη μήτρα της μητέρας μας. Σημασία έχει η διαδρομή. Σημασία έχει το ταξίδι. Σημασία δεν έχουν πόσα χρόνια, αλλά τι ακριβώς έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια
Ο Κώστας έκανε πολλά. Ο Κώστας συνεπής με το αόρατο συμβόλαιο που είχε υπογράψει από την ώρα που συνειδητοποίησε την κατάστασή του. Συνεπής με την ιδεολογία του. Συνεπής με το κόμμα του. Συνεπής σε όλα
Ο Κώστας ήταν η ζωντανή έκφραση ζωντάνιας, δίψας και καθημερινής προσφοράς. Όχι όπως λένε, για να ανεβάσει το πολιτιστικό επίπεδο του λαού. Τρίχες κατσαρές, Ο Κώστας το έκανε για τον εαυτό του. Να ηρεμεί την ανησυχία του. Να ικανοποιεί την ανάγκη του. Να επιβεβαιώνει, καθημερινά, την ύπαρξή του. Υπήρχε επειδή έκανε πράγματα. Υπήρχε επειδή ήταν ερωτευμένος με την τελευταία του σύντροφο. Υπήρχε επειδή κατάφερε να φέρει στον κόσμο έναν τέταρτο απόγονο. Επιτέλους ένα αγόρι. Στα γεράματα; Ρωτούν με χλεύη όλοι αυτοί οι άσχετοι, οι επιπόλαιοι, οι ζηλόφθονες και κακοπροαίρετοι
Ποια γεράματα; Αν υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι που κατάφεραν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αντιπαρατεθούν στην φθορά του χρόνου, ένας απ αυτούς ήταν ο Κώστας Βουτσάς
Κωστάρα άντε γεια. Να είσαι σίγουρος πως όλοι οι καλοί, σημερινοί, έχουν κλείσει ραντεβού μαζί σου εκεί ψηλά. Αντε Κωστάρα και μη μας ξεχνάς!
Ασυμβίβαστος εχθρός κάθε νεοελληνικής συνηθισμένης παθογένειας. Όπως συνταξιούχος. Όπως απόμαχος της ζωής. Όπως αραχτός. Όπως χαβαλές. Ο Κώστας ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας
Πριν δέκα μήνες, στην τελευταία συνέντευξή του, τον είδα και τα χασα. Αν αυτός είναι κοντά στα ενενήντα τότε όλοι εμείς έχουμε «πεθάνει»
Εφαλτήριό του η καταγωγή του. Η προσφυγιά του. Η ταπεινή προέλευσή του. Από κούνια, τα κύτταρά του ευλογήθηκαν με την εργασία. Όχι την δουλειά που παραπέμπει στη δουλεία, αλλά με την προσφορά. Με τη γνώση πως χωρίς ακαταπόνητη, δημιουργική εργασία, χωρίς μόχθο και ιδρώτα κανείς δεν σε σώζει
Απ όσα μου είχε πει ένα ήταν που με εντυπωσίασε περισσότερο. Πως δηλαδή ούτε αλκοόλ, ούτε ναρκωτικά, ούτε τσιγάρο, ούτε τζόγος. Δύο πράγματα αυτοκόλλητα μαζί του. Το θέατρο και ο έρωτας. Ανευ αυτών θα ήταν ζωντανός-νεκρός
Όταν με ρωτάνε ποιες οι καλύτερες κινηματογραφικές του στιγμές, απαντάω με το όνομα του «Κώστας Βουτσάς». Η παρουσία του έκανε τη διαφορά. Η ερμηνεία του. Οι ρόλοι του. Ακόμα και η αναίρεση του κινηματογραφικού τύπου που τον είχε καθιερώσει. Όπως συνέβη στον «Ερωτα του Οδυσσέα» του Βασίλη Βαφέα, ένας ανάποδος, για εκείνον, ρόλος, με τον οποίο κέρδισε βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Όταν ακούω τη λέξη, μια συνηθισμένη, κλισαρισμένη λέξη «απώλεια», διαφωνώ και αντιλέγω. Ολοι πορευόμαστε σ αυτόν τον μονόδρομο από τη στιγμή της σύλληψής μας στη μήτρα της μητέρας μας. Σημασία έχει η διαδρομή. Σημασία έχει το ταξίδι. Σημασία δεν έχουν πόσα χρόνια, αλλά τι ακριβώς έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια
Ο Κώστας έκανε πολλά. Ο Κώστας συνεπής με το αόρατο συμβόλαιο που είχε υπογράψει από την ώρα που συνειδητοποίησε την κατάστασή του. Συνεπής με την ιδεολογία του. Συνεπής με το κόμμα του. Συνεπής σε όλα
Ο Κώστας ήταν η ζωντανή έκφραση ζωντάνιας, δίψας και καθημερινής προσφοράς. Όχι όπως λένε, για να ανεβάσει το πολιτιστικό επίπεδο του λαού. Τρίχες κατσαρές, Ο Κώστας το έκανε για τον εαυτό του. Να ηρεμεί την ανησυχία του. Να ικανοποιεί την ανάγκη του. Να επιβεβαιώνει, καθημερινά, την ύπαρξή του. Υπήρχε επειδή έκανε πράγματα. Υπήρχε επειδή ήταν ερωτευμένος με την τελευταία του σύντροφο. Υπήρχε επειδή κατάφερε να φέρει στον κόσμο έναν τέταρτο απόγονο. Επιτέλους ένα αγόρι. Στα γεράματα; Ρωτούν με χλεύη όλοι αυτοί οι άσχετοι, οι επιπόλαιοι, οι ζηλόφθονες και κακοπροαίρετοι
Ποια γεράματα; Αν υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι που κατάφεραν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αντιπαρατεθούν στην φθορά του χρόνου, ένας απ αυτούς ήταν ο Κώστας Βουτσάς
Κωστάρα άντε γεια. Να είσαι σίγουρος πως όλοι οι καλοί, σημερινοί, έχουν κλείσει ραντεβού μαζί σου εκεί ψηλά. Αντε Κωστάρα και μη μας ξεχνάς!
https://www.protothema.gr/
Σχόλια