ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Η υπόθεση θα αρχίσει να θυμίζει συνέντευξη τύπου, όταν αυτός που δίνει τον λόγο αναγγέλλει και τον επόμενο: «Παπαγεωργόπουλος, και να ετοιμάζεται ο Άκης» . Ύστερα ο Ψωμιάδης και οι υπόλοιποι Γιάννοι, η λίστα είναι μεγάλη. Η χθεσινή καταδίκη σε ισόβια του πρώην υπουργού, δημάρχου και έχει συμβολική αξία: είναι η πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση που ένας ισχυρός πολιτικός παράγοντας καταλήγει στην φυλακή με τόσο βαριά ποινή, παρά την προηγούμενη αθώωση του από τον πρωθυπουργό. Αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο να καταρρεύσει σύσσωμο, το πολιτικό σύστημα αρχίζει, όπως ο Κρόνος, να τρώει τα παιδιά του. Δεν είναι τυχαίο ότι οι οι βαριές ποινές ξεκίνησαν από την Θεσσαλονίκη:  Iστορικά, η πόλη εφαρμόζει σε ακραία μορφή, την πολιτική που χαράσσει η Αθήνα. Στις δεκαετίες πριν την μεταπολίτευση ήταν το παρακράτος που δρούσε ανεξέλεγκτα στην “συμπρωτεύουσα”, για να καταλήξει στην δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, το 1963.  Σταδιακά μετά το 1974 δημιουργήθηκε το παρακράτος της κλεπτ...

του Γιάννη Παπαδημητρίου Είμαι ο Γιάννης Παπαδημητρίου, ο δημοσιογράφος από την Καθημερινή και το protagon.gr, που τον είχες διώξει άρον-άρον από το πολιτικό σου γραφείο. Τότε, η δικαιολογία που προφασίστηκες ήταν ότι οι ερωτήσεις μου δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αρνήθηκες να ασχοληθείς με τα ποταπά ερωτήματά μου. Εσύ, ένας δήμαρχος περιωπής, που ισχυριζόσουν ότι άλλαξες τη Θεσσαλονίκη, δεν καταδεχόσουν να απαντήσεις. Ούτε για τον ορθολογισμό, την εταιρεία που είχε εγκαταστήσει το διπλογραφικό σύστημα στο Δήμο, ούτε για τη γνωριμία σου με τον Παναγιώτη Σαξώνη, ούτε για τον τρόπο που διαχειριζόσουν το δημόσιο χρήμα. Η σιωπή σου, αν και ήταν αλαζονική, έζεχνε από ενοχή. Μάλιστα, όχι μόνο δεν μου είχες απαντήσει, αλλά έβαλες δικούς σου ανθρώπους να μας βομβαρδίζουν με σχόλια, υβριστικά και μη, φωνάζοντας για την αθωότητά σου. Να με συγχωρείς για τον ενικό, μη θεωρήσεις ότι δεν σε σέβομαι ή ότι δεν σε θαυμάζω. Απλώς, τρία χρόνια τώρα που ασχολούμαι με την υπόθεσή ...

ΠΗΓΗ: εφημερίδα Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

του Ηρακλή Δ. Λογοθέτη Σε «επανάσταση εναντίον της θρησκείας των αριθμών» καλούν οι σπουδαίοι νομπελίστες Τζότζεφ Στίγκλιτς και Αμάρτια Σεν, πλασάροντας ως τελευταία επινόηση τα λεγόμενα «οικονομικά της ευτυχίας». Η ευημερία, βεβαιώνουν, δεν μπορεί να μετρηθεί μόνο με το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα. Χρειάζονται, λέει, εναλλακτικοί δείκτες που θα καταγράφουν τα επίπεδα ικανοποίησης των πολιτών…   Καλώς τους κι ας αργήσανε, θα πείτε, αλλά είναι ν’ απορείς με τόσα κωθώνια, κι εδώ στην Ελλάδα, που ενθουσιάζονται μ’ αυτά τα νηπιώδη. Είναι τόσο αμόρφωτοι; Περίμεναν τη σοφία των οικονομολόγων για να αναβλέψουν στο αυτονόητο; Δεν έχουν ρίξει μια ματιά στους στωικούς, στον Επίκουρο, στον Μάρκο Αυρήλιο; Δεν έχουν ανοίξει ποτέ τα «Ηθικά Νικομάχεια» του Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τίποτα, χαμπάρι; Λένε εκατό φορές την ημέρα «Χαίρετε!» κι ακόμα να πάρουν είδηση ότι αυτός ο χαιρετισμός αποτελεί πολιτισμική επιλογή και υπερασπίζει τη χαρά ως ύψιστο αγαθό; Γιατί αν οι Έλληνες πίστευαν ότι μπ...

του Γεώργιου Π. Μαλούχου Λύσσαξαν κυριολεκτικά χθες τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης με την Ιταλία: χλευασμοί, οίκτος, τρομοκράτηση. Ότι μπορούσε να φανταστεί κανείς μπορούσε και να το βρει. Είτε πιο ευγενώς, είτε απροκάλυπτα, στην ουσία το κεντρικό μήνυμα ήταν ένα: ότι ο ιταλικός λαός δεν είναι άξιος της δημοκρατίας. Ότι οι Γερμανοί θα του λένε τι είναι καλό να ψηφίζει και τι όχι. Ποιοι; Οι Γερμανοί! Η γενικευμένη αυτή γερμανική αντίδραση έδειξε κατά βάθος ένα πολύ σκοτεινό πρόσωπο της νέας Ευρώπης που επιχειρεί να χτίσει το Βερολίνο. Και, μετά από όλα αυτά, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που απορούν γιατί  επιστρέφουν οι εθνικισμοί. Δεν βλέπουν γιατί; Επειδή στα πλαίσιά τους οι ευρωπαίοι πολίτες μπορούν να είναι ελεύθεροι, ενώ στα «ευρωπαικά» πλέον πλαίσια, η ελευθερία και η δημοκρατία τους προσδιορίζεται πλέον από αυτό που θέλουν, που κάνουν και που λένε οι Γερμανοί. Ο  Χέλμουτ Σμιτ , ο  Χέλμουτ Κολ  και ο  Γκέρχαρντ Σρέντερ , οι τρεις καγκελάριοι της Γερμανί...

του Γιώργου Δελαστίκ Πολιτικός σεισμός συγκλονίζει την Ευρώπη από χθες το βράδυ εξαιτίας των αποτελεσμάτων των ιταλικών εκλογών για τη Βουλή και τη Γερουσία. Παρόλο που τελικά αποτελέσματα δεν υπήρχαν την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το πολιτικό μήνυμα που έστειλαν οι Ιταλοί ψηφοφόροι σε όλους τους λαούς των χωρών της Ευρωζώνης και της ΕΕ ήταν σαφέστατο. Η Ιταλία σχίστηκε στα δύο και η πλειοψηφία των Ιταλών στράφηκαν με την ψήφο τους εναντίον της πολιτικής λιτότητας που ασκεί η ΕΕ κατ' απαίτηση του Βερολίνου. Ο ίδιος άλλωστε ο αντιπρόεδρος του γερμανόφιλου Δημοκρατικού Κόμματος Ενρίκο Λέτα δεν περίμενε τα τελικά αποτελέσματα για να βγει στο τρίτο κρατικό κανάλι της ιταλικής τηλεόρασης και να δηλώσει ευθέως: «Ενα αποτέλεσμα με τον Μπερλουσκόνι γύρω στο 30% και τον Γκρίλο γύρω στο 25% σημαίνει ότι το 55% των Ιταλών ψηφοφόρων ψήφισε με βίαιο τρόπο εναντίον της Ευρώπης, του ευρώ και της Γερμανίας». Ετσι είναι. Το κυρίαρχο στοιχείο των ιταλικών εκλογών είναι η αντιγερμαν...

Του Παντελή Μπουκάλα Υποχρεωμένος είναι ο κ. Βενιζέλος να χαρακτηρίζει «εφτάψυχο» το κόμμα του· σπίτι του είναι και το παινεύει. Υποχρεωμένος επίσης να διαβεβαιώνει εαυτόν (πρωτίστως) και αλλήλους ότι το κάποτε Κίνημα «βγήκε ριζικά ανανεωμένο» διά της εκλογής συνέδρων· αν ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή, ο διψασμένος που βασανίζεται στην έρημο παρηγοριέται και με τον αντικατοπτρισμό μιας όασης. Υποχρεωμένος ήταν τέλος να αδιαφορήσει για όσα καταμαρτύρησε η Αριστερή Πρωτοβουλία: «Αυτό που θα μπορούσε να είναι γιορτή της δημοκρατικής διαδικασίας εξελίχθηκε σε γιορτή της παραποίησης και του πολιτικού master chef». Και λοιπόν; Λησμονήθηκε το μυθικό 1.000.000 του κ. Γ. Παπανδρέου; Υποχρεωμένος είναι ωστόσο και ο μη πράσινος αποδέκτης των βενιζελικών ισχυρισμών (όπως και αν τον ονομάσουμε, λαό, πολίτη, κοινό περί μαύρου χιούμορ αίσθημα κ.λπ.) να αναρωτηθεί πόθεν αντλεί τη σιγουριά ο κ. Βενιζέλος ότι «το κόμμα του έχει ευθύνες αλλά όχι τόσο μεγάλες όσο του καταλόγισε ο λαός». Με πο...

του Κώστα Σπυρόπουλου «Η Αριστερά του γείτονα είναι, πάντοτε, η καλύτερη» - είχε πει, σε μια συντροφιά στην Αθήνα, το 1980, ο Μανουέλ Αθκαράτε, «υπουργός Εξωτερικών» του ισπανικού ΚΚ και του Σαντιάγο Καρίγιο. «Για τους Ιταλούς σοσιαλιστές (Κράξι), το Γαλλικό ΚΚ, με το κοινό πρόγραμμα Μιτεράν – Μαρσέ, είναι καλύτερο από τον Μπερλιγκουέρ, που προτείνει τον ιστορικό συμβιβασμό. Για το ιταλικό ΚΚ, ο Φελίπε Γκονζάλες είναι πολύ καλύτερος από τον Κράξι, ο Βίλι Μπράντ θαυμάζει τον Μπερλιγκουέρ, εκείνος βλέπει διαφορετικά τον Ανδρέα απ΄ ό,τι εσείς εδώ. Οι τοπικοί ανταγωνισμοί μας ωθούν να βρίσκουμε τον ιδεώδη σύμμαχο στη διπλανή χώρα και όχι στο διπλανό χώρο». Τα χρόνια πέρασαν. Όταν ο Κράξι κατέληξε στην Τύνιδα, για να γλιτώσει από τα «καθαρά χέρια» του Ντι Πιέτρο και τη φυλακή από τα σκάνδαλα, λύθηκαν οι απορίες γιατί δεν ήθελε τον ιστορικό συμβιβασμό. Κάτω από τις αντιδεξιές κορώνες έκρυβε το πάθος του για τις λιρέτες. Βουλιμικός με την εξουσία, έδωσε ένα διαχρονικό αντιπαράδειγμα...

   Η πολιτική διαχείριση της καταδρομικής επίθεσης κουκουλοφόρων στο εργοτάξιο της  Ελληνικός Χρυσός Α.Ε  στις Σκουριές Χαλκιδικής ήταν ουσιαστικά το κερασάκι στην τούρτα για να γίνει πλέον αντιληπτό ότι η Δεξιά παράταξη, με επικεφαλής τον Α. Σαμαρά και την αυλή του οδηγεί την χώρα σε ένα νέο Εθνικό Διχασμό . Η στόχοποίηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως ηθικού αυτουργού της επίθεσης, το κλίμα της τρομοκρατίας που έχει επιβληθεί στην περιοχή, οι προσαγωγές και η παράνομη λήψη γενετικό υλικού φανερώνουν μιά δεξιά κυβερνώσα παράταξη, που καμιά σχέση δεν έχει πλέον με την Νέα Δημοκρατία  του  Κωνσταντίνου Καραμανλή , εκείνη που νομιμοποίησε το ΚΚΕ και έθεσε τέρμα στις διώξεις λόγω πολιτικών φρονημάτων. Ο δισεγγονός της βενιζελικιάς  Πηνελόπης Δέλτα  δεν πρόφτασε φυσικά  να ακούσει από την προγιαγιά του τις διηγήσεις της για την περίοδο του  Εθνικού Διχασμού ( 1914-1917 ) που σφράγισε την μοί...

του Δ. Η. Χατζηδημητρίου Ασφαλώς το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία δεν άρεσε στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο κι όσες πρωτεύουσες ασπάζονται την οικονομική ορθοδοξία της δημοσιονομικής προσαρμογής και της σκληρής λιτότητας... Ισως, αυτό το αποτέλεσμα να δημιουργήσει στην Ιταλία και στον ιταλικό λαό περισσότερα προβλήματα απ’ όσα ήδη αντιμετωπίζει και επιχείρησε να λύσει μέσω της κάλπης... Ασφαλώς και οι επιλογές των Ιταλών, όπως αναδείχτηκαν από την κάλπη, υπόκεινται σε κριτική, αλλά επ' ουδενί νομιμοποιούν τη λοιδορία και τους απαξιωτικούς τόνους στην εναντίον τους ρητορική. Πολύ περισσότερο, οι οξυδωμένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, με τη δοτή -χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση- εξουσία, που δεν λογοδοτούν σε κανέναν, δεν δικαιούνται να κουνούν απειλητικά το δάκτυλο σε εκλεγμένες κυβερνήσεις και πολιτικούς ή να λοιδορούν λαούς που απορρίπτουν τη μονόδρομη σκέψη τους. Στην Ιταλία, μία από τις έξι ιδρυτικές χώρες της πάλαι ποτέ ΕΟΚ ο φιλοευρωπαϊσμός υπήρξε μια από τι...

..και θα «ξεχαστεί» σε λίγο; Σε «όλον» τον πλανήτη...   Της Ελένης Καρασαββίδου . ΑΠΑΝΤΗΣΗ Μπαλάντα για την Έγκριση του Κόσμου τους Μπέρτολτ Μπρεχτ (μτφρ. Μ. Πλωρίτης) Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός. Και να που, σήμερα. μου δείξανε τον κόσμο τους. Μόνο το ματωμένο δάχτυλό τους είδα ομπρός. Και είπα ευθύς: "Μ' αρέσει ο νόμος τους". Τον κόσμο αντίκρισα μεσ' απ' τα ρόπαλά τους. Στάθηκα κι είδα, ολημερίς, με προσοχή. Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους. Και σαν με ρώτησαν "Σε διασκεδάζει;", είπα:"Πολύ!" Κι από την ώρα εκείνη, λέω "Ναι" σε όλα. Κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω. Για να μη με τυλίξουνε σε καμιά κόλλα, ό,τι κανένας δεν εγκρίνει, το εγκρίνω. Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα. Μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια. Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα: "Καλά τους κάνουν- για του έθνους την ομόνοια!" Να φτάνουν είδα δ...

του Κώστα Καίσαρη Ο φίλος μου, ο Νίκος, έχει πει μια μεγάλη κουβέντα. Οταν μαζεύεται η παρέα δηλαδή και κάποιος αρχίζει μια σοβαρή συζήτηση. Αυτόματα αγριεύει και του βάζει χέρι: «Σταμάτα αμέσως. Οταν τρώμε και πίνουμε, μόνο μαλακίες πρέπει να λέμε». Κι έτσι είναι. Πας δηλαδή με την παρέα σου να ξεσκάσεις για δυο τρεις ώρες. Τι κουβέντα θα πιάσεις; Για την οικονομία; Για την ανεργία; Για τα επαγγελματικά του καθενός, που πάνε κατά διαόλου; Για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια; Κορόιδο θα πρέπει να είσαι. Στο τραπέζι στο φαΐ και στο ποτό μόνο μαλακίες πρέπει να λες. Κι όχι τώρα λόγο κρίσης, που όλα είναι στριμώκολα. Ανέκαθεν. Ιδού λοιπόν που αυτή η μεγάλη σοφία δεν συναντάται μόνο στους απλούς ανθρώπους. Τις προάλλες είχανε μαζευτεί στην Κηφισιά, στην ταβέρνα «ο Βασίλης», ο Σαμαράς με την παρέα του. Ο πρωθυπουργός της χώρας δηλαδή, μαζί με 21 βουλευτές, συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου της Βουλής. Δεν θα μπορούσε να λείψει άλλωστε το λεβεντόπαιδο ο Μεϊμαράκης. Οπότε κάποια στιγμ...

Ή εφαρμόστηκε λίγο, λιγότερο ή και καθόλου.Από την αρχή του προγράμματος δημοσιονομικής σταθερότητας (είναι ανθρωπίνως αδύνατον να κρατήσει κάποιος την ψυχραιμία του με την εφευρετικότητα πίσω από τους πομπώδεις ορισμούς), εν συντομία «μνημόνιο», η κοινή γνώμη χωρίστηκε σε δυο βασικές κατηγορίες. Τους μνημονιακούς της προόδου και τους αντιμνημονιακούς της οπισθοδρόμησης. Τρία χρόνια μετά την πρώτη εφαρμογή των μέτρων και ενώ είναι ολοφάνερο πως ολόκληρο το πρόγραμμα είναι μια καταστροφή χωρίς προηγούμενο για το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας, οι μνημονιακοί οι οποίοι ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ή  ποιούς ακριβώς υπερασπίζονται, εξακολουθούν να το θεωρούν ως το κατάλληλο φάρμακο βασίζοντας την επιχειρηματολογία τους επάνω στην μη εφαρμογή βασικών αξόνων του προγράμματος από την «ανίκανη-έλεος με τα κλισέ» πολιτική ηγεσία, όπως για παράδειγμα, η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, η πάταξη της φοροδιαφυγής και η πώληση υπηρεσιών και λοιπών περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. ...

του Σταύρου Χριστακόπουλου Η πληροφορία, που κυκλοφόρησε ευρέως χθες αργά το βράδυ, έλεγε πως ο Ιταλός κεντροαριστερός Πιερλουίτζι Μπερσάνι, όταν είδε τα ευνοϊκά γι’ αυτόν exit polls να ανατρέπονται θεαματικά, αναφώνησε: «Άντε πηδήξου εσύ κι ο Γκρίλο σου». Μαζί του, λένε, συμφώνησε ζοχαδιασμένος και ο Μάριο Μόντι. Εδώ που τα λέμε το αποτέλεσμα των χθεσινών ιταλικών εκλογών είναι από πολλές απόψεις συγκλονιστικό, καθώς όλες οι εκτιμήσεις συμπίπτουν στο ότι παράγει συνθήκες ακυβερνησίας και αποτελεί ένα χαστούκι προς το ιταλικό πολιτικό σύστημα και τη λιτότητα της Μέρκελ. Αν θελήσουμε να πάμε λίγο βαθύτερα από την πλάκα και την επιφάνεια, θα πρέπει να επιστρέψουμε σε μια διαπίστωση που ισχύει εδώ και αρκετό καιρό: η κρίση της ευρωζώνης είναι πλέον, σε μεγάλο βαθμό, εκτός από οικονομική, και πολιτική – και μάλιστα με πολλούς τρόπους: 1.  Η ευρωζώνη έχει σοβαρό ζήτημα διακυβέρνησης, ως αποτέλεσμα του γερμανικού μοντέλου διαχείρισης της κρίσης, το οποίο αποθεώνει τη λιτότητα ως υποτ...