ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Οι Πολίτες των Αμπελοκήπων σας εύχονται καλό καλοκαίρι!

Αν ο Γιάνης Βαρουφάκης νομίζει ότι με τα παρασκήνια του βιβλίου του συμβάλλει στην αυριανή συγγραφή της Ιστορίας, ας μάθει ότι η Ιστορία καταγράφει τα παραλειπόμενα αυτών που συνέβησαν, όχι των «σχεδίων» που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Γράφει ο  Νίκος Μωραΐτης Έχει κάνει λάθη ο Αλέξης Τσίπρας -ιδίως στην πρώτη του κυβέρνηση- σε επιλογές προσώπων. Κορωνίδες των λαθών του, δύο όχι εγωπαθείς αλλά εγωμανείς προσωπικότητες: Ο Γιάνης Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Κι αν η δεύτερη σιωπά αυτές τις μέρες, οφείλεται στο ότι γνωρίζει πως, ό,τι και να κάνει, ό,τι και να πει, το Όσκαρ Α’ ρόλου για τη διαπραγμάτευση του 2015 πηγαίνει στον Γιάννη Βαρουφάκη, και εκείνη θα έμενε με το Β’. Γιάνης Βαρουφάκης, ο μεγαλοπρεπής. Ο κοσμοπολίτης. Ο κάθε-χρόνο-θυμάμαι-και-κάτι-καινούργιο-από τη-διαπραγμάτευση. Συμπτωματικά, η μνήμη του λειτουργεί αποσπασματικά, μόνο Ιούλιο, λίγο πριν ή λίγο μετά την επέτειο του δημοψηφίσματος. Πέρυσι το αφήγημά του ήταν ο Τσίπρας σε κατάθλιψη, βαρύθυμος στο ...

του Κώστα Γιαννακίδη Ας βγάλουν όσες ανακοινώσεις θέλουν οι δικαστές. Η ατζέντα τίθεται πάντα από την κυβέρνηση. Και αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας πιστεύει με ένταση εκείνο που, ούτως ή άλλως, υποψιαζόταν: τα πάντα ελέγχονται και όλα χρωματίζονται Αφήστε στην άκρη του Πολάκηδες και τους μεγαλόσχημους της Πρώτης Φοράς. Πάρτε ένα μικρομεσαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που δραστηριοποιείται σε επίπεδο Νομαρχιακής. Εναν γραμματέα σε νομό της Δυτικής Μακεδονίας -το παράδειγμα είναι φανταστικό και εντελώς αυθαίρετο. Υποθέστε ότι αντιμετωπίζει μία νομική υπόθεση που θα μπορούσε να απασχολήσει τον καθένα. Ας πούμε, πολεοδομική ή τροχαία παράβαση ή, για να το κάνω και πιο πολιτικό, καταδίκη για εξύβριση -τόσα και τόσα γίνονται και ακούγονται κάθε μέρα στα καφενεία. Τι εμποδίζει τον μικρομεσαίο Συριζαίο μας να ισχυριστεί ότι υφίσταται πολιτική δίωξη; Απολύτως τίποτα. Αντιστοίχως, για κάθε υπόθεση που μπορεί να κερδίζει παράγοντας ή και δικηγόρος που τοποθετείται απέναντι από...

του Γεώργιου Π. Μαλούχου Μπορεί όλα τα μάτια να είναι σήμερα στραμμένα στα νέα ελληνικά ομόλογα, όμως τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών στην Κύπρο και στο Αιγαίο συνιστούν κάτι πιο σημαντικό από κάθε τι άλλο και επιβεβαιώνουν με τον πιο απόλυτο τρόπο τη διαχρονική αλήθεια ότι εκείνο που τελικά μετράει πάνω απ’ όλα και για την Κύπρο αλλά εξίσου και για την Ελλάδα είναι η σχέση τους με τη Δύση, ειδικά δε ως προς την ισορροπία τους με την Τουρκία. Μια σχέση που, δυστυχώς, ο ελληνισμός δεν την κατανόησε επαρκώς σε βάθος χρόνου, αλλά την έθεσε ο ίδιος πολλές φορές σε αμφισβήτηση προκαλώντας μόνος του, όποτε την αμφισβήτησε, τα μύρια όσα δεινά. Όταν όμως λέει κανείς «Δύση» πρέπει να έχει πρώτα απ’ όλα ξεκαθαρίσει την ουσία της έννοιας. Δύση ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε οι γεωπολιτικές ναυτικές δυνάμεις που έχουν ισχυρά ενδιαφέροντα στην ευρύτερη περιοχή μας. Δεν πρόκειται για τη «Μεσευρώπη», στην οποία τείνει να εξελιχθεί η Ε.Ε. υπό την έξαρση της γερμανικής επιρροής, αλλά, ουσια...

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου Ας ξαναδιαβαστεί, 35 χρόνια μετά, το περίφημο έργο του Theodore W. Schultz για τον άνθρωπο, την ποιότητα και την επένδυση σε αυτόν. Είναι ό,τι πιο επίκαιρο υπάρχει. Παντελώς άγνωστος στη χώρα μας, αν και νομπελίστας το 1979, είναι ο Theodore W. Schultz (1902-1998), ο οποίος είχε τιμηθεί με το Βραβείο Νόμπελ της Οικονομίας μαζί με τον Άρθουρ Λιούις, για τις εργασίες του στα θέματα της γεωργίας και του ρόλου του ανθρώπινου κεφαλαίου. Είχε δε ειδικότερα δοθεί έμφαση στις εργασίες του για «τα οικονομικά της ποιότητας των πληθυσμών». Ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος Στο πλαίσιο αυτό, ο Αμερικανός οικονομολόγος και καθηγητής στα Πανεπιστήμια της Αϊόβα και του Σικάγο, είχε αναπτύξει τη θεωρία των ποιοτικών επενδύσεων στους τομείς της παιδείας και της υγείας, τονίζοντας ότι η ποιότητα αυτών των δύο τομέων σε βάθος χρόνου έχει την ίδια, αν όχι μεγαλύτερη, σημασία στην παραγωγή πλούτου απ’ ό,τι οι παραδοσιακοί συντελεστές παραγωγής. Οι ανθρώπινες δεξιότητ...

Αντί να θέσουν το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων των πραγματικών συνταγματικών προβλημάτων επέλεξαν να κινηθούν ως... αξιωματική αντιπολίτευση, κινδυνεύοντας πλέον από τον εξοστρακισμό των πυρών τους Βαγγέλης Δεληπέτρος Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Και για να έχουμε καλούς λογαριασμούς, όταν ένας φορέας κάνει συνολικές τοποθετήσεις θα πρέπει να βλέπει και τα πράγματα σφαιρικά, να μην κρατάει μόνο ό,τι θεωρεί πως τον συμφέρει. Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων λόγου χάριν, όταν αποφασίζει να επιτεθεί στην κυβέρνηση και να την κατηγορήσει για προσπάθεια “υποταγής και χειραγώγησης”, αναφέροντας ότι κυβερνητικά στελέχη “εκτοξεύουν καθημερινά αστήρικτες κατηγορίες σε βάρος Δικαστών και Εισαγγελέων για μεροληπτικές αποφάσεις και ύπαρξη σκοπιμοτήτων” επιχειρώντας έτσι “να τρωθεί το κύρος της Δικαιοσύνης”, δεν μας τα λέει και πολύ καλά. Γιατί εάν οι κατηγορίες που εκτοξεύουν βουλευτές και υπουργοί είναι “αστήρικτες”, όπως διατείνεται η συντεχνιακή έν...

του Θανάση Καρτερού Σε πιάνει το στομάχι σου. Θέλετε για τα άβατα, που επί της βασιλείας τους γεννήθηκαν και πρόκοψαν; Θέλετε για τη διαφθορά που ζέσταναν στα χέρια τους και την έκαναν τέρας παμφάγο και θρασύ όσο δεν παίρνει; Θέλετε για τη διαπλοκή, που την ανέδειξαν σε άτυπη, αλλά πανίσχυρη εξουσία των εξουσιών. Είναι   να τη σιχαίνεσαι αυτή η Δεξιά όπως την κατάντησαν ο Κυριάκος και οι φίλοι του, πραγματικά. Όχι γιατί έχει τις ιδέες, τις ταξικές εμμονές και τα κολλήματα που έχει, για την ιδιωτική πρωτοβουλία, το κράτος, την ασφάλεια, τα κέρδη των λίγων και τις ζημιές των πολλών. Συντηρητικό κόμμα είναι, δεξιό κόμμα είναι, κόμμα απόγονος του Συναγερμού και της ΕΡΕ είναι, τέτοιες απόψεις αποτελούν την ψυχή του. Αλλά για την τεράστια υποκρισία που συνοδεύει κάθε λέξη, κάθε κίνηση, μικρή ή μεγάλη, ενός κόμματος, που, εν πάση περιπτώσει, ο ιδρυτής του, ειδικά στη δεύτερη περίοδό του, διακρίθηκε για πολύ περισσότερα από ό,τι για τις ανήθικες, εμπρηστικές και κυρίως υποκριτικές επ...

της Άντας Ψαρά Με συνεχείς ανακοινώσεις που αποκτούν σταδιακά έναν επικίνδυνο και πρωτοφανή λόγο που μοιάζει σαφώς πολιτικά οριοθετημένος, οι συνδικαλιστικές Ενώσεις των δικαστικών επιμένουν να αποδίδουν στη σημερινή κυβέρνηση «σχέδιο» κατάργησης της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, υιοθετώντας στην ουσία την αστήρικτη προπαγάνδα πολλών ΜΜΕ. Στον απόηχο της συστηματικής προσπάθειας της αντιπολίτευσης και των φίλιων ΜΜΕ να διογκώσουν με πολεμικούς όρους τις συνεχείς αρνητικές δικαστικές κρίσεις για νόμους αλλά και τις σκληρές δικαστικές αποφάσεις κυρίως σε ό,τι αφορά τα εργασιακά δικαιώματα, η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων επανήλθε με ευθεία επίθεση στην εκτελεστική εξουσία, στην τέως πρόεδρο του Αρείου Πάγου, χωρίς να την κατονομάζει, αλλά ακόμα και σε δημοσιογράφους. Ξέχασαν άραγε οι δικαστές και οι εισαγγελείς τα πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα των τελευταίων δεκαετιών που συκοφαντούσαν ακόμα και με προσωπικές, άθλιες επιθέσεις συναδέλφους τους, χωρίς τότε οι Ενώσεις να εκδίδουν ούτ...

του Χρήστου Γιανναρά Η ​​συναυλία, το βράδυ της Tετάρτης 12 Iουλίου, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με τον Διονύση Σαββόπουλο, άρεσε, επαινέθηκε, σχολιάστηκε ενθουσιαστικά. Eίχε καταξιωμένους τραγουδιστές, πολύ καλούς μουσικούς της ορχήστρας, εξαίρετα τεχνικά μέσα, θαυμαστή οργάνωση. H σύλληψη και η εκτέλεση του εγχειρήματος πρόδιδαν πείρα, ταλέντο, σοβαρότητα. Mοιάζει να υπήρχε, πέρα από όλα αυτά, ένα στοιχείο που μεταμόρφωνε την εκδήλωση σε γεγονός ξεχωριστό για την πόλη και τη χώρα: είχε στόχο. Στόχο «ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος», όπως θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης, και γι’ αυτό ακαταμάχητον. Σοφά και συνετά ο «στόχος» που επίσημα προβλήθηκε, έμοιαζε στους αντίποδες: απόλυτα χρηστικός – η «φιλαλληλία», που κολακεύει και τον πιο καμουφλαρισμένο ναρκισσισμό: Nα μαζευτούν χρήματα και τρόφιμα για τα τραγικά θύματα του εξανδραποδισμού και της στυγνής καταλήστευσης που υφίσταται η χώρα μας, με εξωραϊσμένα προσχήματα, από το «κατ’ ευφημισμόν» λεγόμενο Διεθνές Xρηματοπιστωτικό Σύστημα. ...

Να που ο Ταγίπ Ερντογάν ανακάλυψε και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Σύμφωνα με το τουρκικό ΥΠΕΞ, το αίτημα της Γερμανίας για απελευθέρωση του ακτιβιστή Peter Steudtner αποτελεί «διπλωματική αγένεια» και προσπάθεια παρέμβασης στην τουρκική δικαιοσύνη, η οποία είναι ανεξάρτητη! Την ίδια στιγμή, ο Τούρκος πρόεδρος απαιτεί από χώρες της Ε.Ε. όπως η Γερμανία και η Ελλάδα να χειριστούν τους αιτούντες πολιτικό άσυλο Τούρκους, με βάση τις υποδείξεις του, αγνοώντας τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Λίγο πριν η Τουρκία είχε προτείνει την ανταλλαγή, σύμφωνα με πληροφορίες, να ανταλλάξει τον Γερμανό δημοσιογράφο τουρκικής καταγωγής που κρατείται από την Άγκυρα με την κατηγορία της τρομοκρατίας, με δύο Τούρκους πρώην στρατηγούς που έχουν ζητήσει άσυλο από το Βερολίνο μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016. Ανταλλαγή που μάλλον ψυχρό πόλεμο θα θύμιζε και δεν έχει φυσικά καμία σχέση με τη Δικαιοσύνη. Ο Ερντογάν παίζει τον διεθνή νταή για εσωτερική κατανάλωση, αλλά η θέση του σ...

Γράφει ο Δρ. Γάιος Μπάλταρ « Γιατί φοβούνται να πουν το επώνυμο της Ηριάννας; «, « Τι μας κρύβουν; «, « Ποιοι είναι από πίσω; «, « Τι σχέση έχει με τον υπουργό; » … Αυτά και άλλα πολλά  ακούσαμε και διαβάσαμε τις τελευταίες ημέρες, από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, δημοσιογράφους-αυλικούς του Μητσοτάκη, έως και ανθρώπους που κινούνται στο αυτοαποκαλούμενο «προοδευτικό κέντρο»… που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από δεξιούς που ακόμα ντρέπονται για τον εαυτό τους. Ένας, επί της ουσίας απολιτίκ πολτός,  που το μόνο που καταλαβαίνει από   δικαιοσύνη   είναι το συμφέρον των αφεντικών τους και η «τιμή» των «συναγωνιστών»  τους. Όπως ο  Γεωργίου  της ΕΛΣΤΑΤ, ο  Γιώργος Παπακωνσταντίνου  με το στικάκι του, ο  Γιάννος Παπαντωνίου  με τα «πόθεν έσχες» και τις καταθέσεις του… και αυτά τα καλόπαιδα, τους επιχειρηματίες της  Energa  –  Hellas   Power , που κατέκλεψαν  τον ΕΝΦΙΑ (ύψους 250 εκάτ....

Συντάκτης:  Γιάννης Α. Μυλόπουλος* Το πραγματικό ερώτημα σήμερα για τις συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης δεν είναι αυτό που τεχνηέντως θέτει στον δημόσιο διάλογο η νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση, αν δηλαδή οι αστικές συγκοινωνίες πρέπει να παραμείνουν ιδιωτικές ή να περάσουν στον έλεγχο του Δημοσίου. Το πραγματικό ερώτημα είναι πόσο «ιδιωτικός» είναι ένας οργανισμός όταν διά νόμου λειτουργεί μονοπωλιακά και επιπλέον επιδοτείται αδρά από το κράτος. Κι αυτό, γιατί ούτε η έννοια τού επί δεκαετίες μονοπωλίου, που καταργεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό, ούτε όμως και η πρόβλεψη της συστηματικής κρατικής επιδότησης συνάδουν με τον ιδιωτικό χαρακτήρα ενός οργανισμού. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν ο οργανισμός έχει νομοτύπως προβλεφθεί να μοιράζει κέρδη, ακόμη κι όταν είναι ζημιογόνος, τα οποία μάλιστα κέρδη, επειδή και πάλι νομοτύπως χαρακτηρίζονται λειτουργικά έξοδα, καταβάλλονται κατά προτεραιότητα στους μετόχους, πριν καν πληρωθούν οι αμοιβές των εργαζομένων και καλυφθούν ο...

Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη skbllz@hol.gr Ποια σχέση μπορεί να υπάρχει μεταξύ της πολυταλαιπωρημένης «εξόδου στις αγορές» και των ερευνών που ξεκίνησαν από το οικείο πλέον σε όλους μας πλωτό γεωτρύπανο «West Capella» της Total στο οικόπεδο 11/κοίτασμα Ονησιφόρος στην ΑΟΖ της Κύπρου; Λογικά καμιά. Όμως… για προσέξτε λίγο περισσότερο! Μήπως και στις δύο περιπτώσεις δεν έχουμε το φαινόμενο όλοι να ασχολούνται με την περιβάλλουσα του θέματος -αφενός την περιπέτεια με την τουρκική επιθετικότητα γύρω από την Κυπριακή ΑΟΖ, ή τους παραπλέοντες στόλους των Δυνάμεων (όπως λέγαμε παλιά), αφετέρου τη διεξοδική συζήτηση για το αν η έξοδος στις αγορές θα έχει πολιτική χροιά, τι όροι θα συνοδεύσουν τα ομόλογα που θα «σηκωθούν», πώς θα συγκρίνονται τα επιτόκιά τους…- ενώ λιγότερη σημασία δίνεται στον πυρήνα του ενός και του άλλου θέματος; Ο Α. Δ. Παπαγιαννίδης. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι υπάρχει και τίθεται πειστικά το κεντρικό ερώτημα: η δοκιμαστική έξοδος στις αγορές, συν ό,τι μεσολ...

του Κώστα Μπλιάτκα Το θυμάμαι έντονα, σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια, εκείνο  το ξύπνημα της 20ης Ιουλίου 1974,το Σάββατο της επιστράτευσης στη Θεσσαλονίκη,  όπως και το πώς «πύκνωσαν» τα γεγονότα μέσα σε τρία εικοσιτετράωρα. Είναι συγκλονιστικό να ζεις «ιστορία» και να βλέπεις τα πράγματα μέσα από τα μάτια ενός μαθητή που ήταν δεν ήταν 17 χρονών. Η πρώτη μου ας την πω κίνηση προς την πολιτική ενηλικίωση ήταν μια συζήτηση  με δύο πρωτοετείς  φοιτητές, με τους οποίους είχαμε γίνει φίλοι εκεί στο υπαίθριο καφέ του «Λουκά»- απέναντι από τη ΧΑΝΘ στην κατηφόρα για τη θάλασσα- με αφορμή την κοινή μας αγάπη για τη ροκ μουσική. Αυτή τη φορά μιλούσαν ανήσυχοι για τις καυτές  εξελίξεις και την ένταση που υπήρχε. Ήταν πολιτικοποιημένοι. Πριν από πέντε  μέρες, στις 15 Ιουλίου 1974 είχε ανατραπεί  ο Μακάριος, ο  οποίος κατάφερε  να επιζήσει και να διαφύγει ενώ στη θέση του μπήκε ως «μαριονέτα», όπως έλεγαν,  ο Σαμψών. Η «Μακεδονία« καθησυχάζει...