ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

του  Joschka Fischer.  Πρώην υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Γερμανίας (1998-2005) καθώς και ιστορικό στέλεχος του κόμματος των Πρασίνων Την ώρα που η Ευρώπη ανησυχεί βλέποντας σε αργή κίνηση την δική της κρίση, και άλλες παγκόσμιες δυνάμεις εξακολουθούν να βλέπουν υπνωτισμένες το παράδοξο θέαμα των μυριάδων προσπαθειών που καταβάλλουν ευρωπαίοι αξιωματούχοι για να σώσουν το ευρώ (και έτσι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα), σύννεφα πολέμου μαζεύονται για άλλη μία φορά επάνω από το Ιράν. Επί χρόνια, το Ιράν επιδιώκει ένα πυρηνικό πρόγραμμα, και την ανάπτυξη πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, κάτι που οδηγεί σε ένα και μόνο συμπέρασμα: οι ηγέτες της χώρας είναι προσηλωμένοι στην κατασκευή πυρηνικών όπλων, ή τουλάχιστον στο να φτάσουν στο τεχνολογικό κατώφλι πέραν του οποίου θα απαιτείται μόνο μια πολιτική απόφαση για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η δεύτερη πορεία θα κρατούσε το Ιράν εντός του πλαισίου της Συνθήκης για την...

του Σήφη Πολυμίλη Ηταν φανερό από την αρχή ότι αυτό το συνονθύλευμα που αποδέχθηκε ως κυβέρνηση ο κ.Παπδήμος μάλλον θα του δυσκόλευε τη ζωή, παρά θα τον διευκόλυνε στο δύσκολο έργο που ανέλαβε .Θα περίμενε βέβαια κανείς ότι αφού εκόντες άκοντες συνεργάστηκαν για να φέρουν σε πέρας τη συμφωνία με τους δανειστές μας, από την οποία εξαρτάται η τύχη της χώρας και η παραμονή στο ευρώ ,ότι θα άφηναν στην άκρη έστω για λίγο τα προσωπικά και τα κομματικά παιγνιδάκια και δεν θα υπονόμευαν τουλάχιστον το έργο της κυβέρνησης. Αμ δε, οι άνθρωποι είναι αμετανόητοι...Οι μεν πασόκοι υπουργοί, είτε ασχολούνται με τη διαδοχή του κ. Παπανδρέου αν και όταν γίνει, είτε εν όψει αυτής βγάζουν τα εσώψυχα τους δημοσίως, λες και θα γλιτώσουν τη φθορά και την κατρακύλα αν ο ένας τα φορτώσει στον άλλο...Από την άλλη μεριά η ΝΔ του κ.Σαμαρά μόλις συνειδητοποίησε ότι θα πάρουμε τελικά την πολυπόθητη δόση άρχισε να παίζει πάλι το ίδιο έργο...Προκειμένου να εξευμενίσει τους σκληρούς αντιμνημονιακούς πελάτες σ...

Ωστε έτσι. «Επιχείρηση διάλυσης με 1ο στόχο την Ελλάδα» καταγγέλλουν στην «Ε» (24/11) «στελέχη του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών». Οπως είπαν «πηγές του ίδιου υπουργείου» στον ανταποκριτή της «Ε» στο Βερολίνο Παντελή Βαλασόπουλο: «Το 2010 έπρεπε να είχαμε κάνει περισσότερα για την Ελλάδα. Το πακέτο βοήθειας που δώσαμε τότε θα έπρεπε να είναι πιο διευρυμένο. Αυτό όμως το πακέτο το σχεδίασαν οι πιο έμπειροι οικονομολόγοι του κόσμου. Και όμως ήταν λάθος»! Σαν να λένε: Τώρα καταλαβαίνουμε ότι σας δώσαμε και πήρατε λάθος πακέτο, αλλά αφού το είχαν σχεδιάσει οι εμπειρότεροι οικονομολόγοι του κόσμου, εμείς, στο υπουργείο, τι να κάναμε! Οχι πως έχω περί πολλού, ιδίως τα τελευταία τρία χρόνια, τους οικονομολόγους, ακόμα και τους πιο έμπειρους... Αλλά τι μας λένε τώρα οι Γερμανοί του υπουργείου Οικονομικών; Οτι αυτό που έβλεπε, τότε, με το πρώτο Μνημόνιο, ο τελευταίος θαμώνας ελληνικού επαρχιακού καφενείου - ότι δηλαδή πίσω από την οικονομική βοήθεια και από τον τρόπο και με τους όρ...

του Κώστα Γιαννακίδη Το τέλος του κόσμου δεν έρχεται την ίδια στιγμή για όλους. Αν είσαι άνεργος το έχεις δει. Αν είσαι δημόσιος υπάλληλος σε εφεδρεία, το βιώνεις τώρα. Αν είσαι συνεπής φοροφυγάς το βλέπεις σε blockbuster. Aυτό συμβαίνει επειδή όσο και αν μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο, ο καθένας μας ζει και σε έναν δικό του. Διαλέξτε δέκα ανθρώπους στην τύχη. Και δώστε τους να διαβάσουν το άρθρο των  Financial Times  για κατάρρευση της ευρωζώνης το αμέσως προσεχές διάστημα. Μετά διαβάστε μαζί και το κομμάτι της  Wall Street Journal  για τα σενάρια και τα τεστ εμπορικών συναλλαγών με τη χρήση δραχμής. Δεν θα αντιδράσουν με τον ίδιο τρόπο. Θα εκδηλώσουν τόσο διαφορετικά αντανακλαστικά που θα νομίζετε ότι ζουν σε άλλη χώρα. Λάθος, συμβαίνει αυτό που σας είπα παραπάνω. Ζουν σε διαφορετικό κόσμο. Πώς αντιλαμβάνεται, λοιπόν, η Ελλάδα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη; Εξαρτάται με ποιον μιλάς. Ξέρω ανθρώπους που τώρα ανησυχούν και προσπαθούν να μάθουν μήπως αξίζει να γυρίσ...

του Νίκου Σαραντάκου Τι είναι ο μαϊτζέβελος, η κατσιφάρα και το ζεμπερέκι; Τι φτιάχνει ο κουγιουμτζής, πού δουλεύει ο καλιοντζής και με τι ασχολείται ο παϊτέρης;  Ποια είναι η μοναδική ελληνική λέξη που αρχίζει από  ζν ; Σε ποιο μέρος του ελληνόφωνου κόσμου θα καθίσετε στην τσαέρα και πού θα φάτε στην παδέλα; Ποιο φρούτο είναι το ζαρταλούδι και ποιο η πατίχα; Είναι κακό να βάζει κανείς μαναφούκια; Σε τι διαφέρει η μιντινέτα από τη μαντινούτα; Τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν πρόκειται να τις βρείτε σε κανένα από τα δύο μεγάλα σύγχρονα λεξικά της ελληνικής γλώσσας που είναι προσιτά στο ευρύ κοινό, δηλαδή το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής και το λεξικό Μπαμπινιώτη. Μερικές ίσως να μην τις βρείτε σε κανένα λεξικό γενικώς, θα τις βρείτε όμως στο βιβλίο που βλέπετε αριστερά στη φωτογραφία. Κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου το καινούργιο μου βιβλίο με τίτλο “Λέξεις που χάνονται” και υπότιτλο “Ένα ταξίδι σε 366 σπάνιες λέξεις”. Πρά...

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ Η  Θεσσαλονίκη του 1912 έχει μια επέτειο να θυμηθεί. Και είναι μεγάλος ο κίνδυνος να τη γιορτάσει μέσα σε περιβάλλον μουσειολατρείας, με οργανωτικό άξονα που ενισχύει τη νεανική επιχειρηματικότητα, κονδύλια ΕΣΠΑ που χρηματοδοτούν αυτιστικά συνέδρια, αλλά χωρίς τον πιο χαρακτηριστικό πυλώνα της μεταπολεμικής θεατρικής μας ζωής, την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» που δεν μπορεί να συνεχίσει επειδή γονάτισε από την αμνησία των αρμοδίων που αναγκασμένοι να κάνουν περικοπές διαλέγουν πάντα να κόβουν τη δημιουργία και να χρηματοδοτούν με πραγματική αναισθησία αυτάρεσκες καριέρες. Καταλαβαίνω,  αλλά δε συμμερίζομαι τη σοβαρή άποψη πως δε θα επιβληθούν νέοι φόροι, «εκτός κι αν πέσουμε έξω στις προβλέψεις». Διότι θα πέσουμε έξω. Διότι ο καθένας που δύναται να τσιμπολογήσει, τσιμπολογιέται και τσιμπολογάει. Ακούω συνεχώς ιστοριούλες για «πνεύμα υποστήριξης» των υπηρεσιών μεταξύ τους. Δεν ακούω, ενώ πάρα πολύ θα έπρεπε, αντί να επιχειρούνται οριζόντιες περικο...

του Γιώργου Δελαστίκ Ποτέ άλλοτε μετά την εποχή που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπήρχε τόσο έντονος αντιγερμανισμός στην Ευρώπη όσο σήμερα, ιδίως τους τελευταίους μήνες. Από τους Γάλλους και τους Ιταλούς ως τους Ελληνες, τους Ισπανούς ή τους Πορτογάλους, πολλοί ευρωπαϊκοί λαοί στρέφονται εσχάτως κατά της Γερμανίας με αφορμή την κρίση του δημόσιου χρέους και του ευρώ. Θεωρούν ότι η πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ επιδεινώνει δραματικά τις συνέπειες του προβλήματος και οδηγεί προς την κατάρρευση ακόμη και της Ευρωζώνης. Οι όροι του Βερολίνου εκλαμβάνονται ως απαίτηση "γερμανοποίησης" της Ευρώπης και υπαγωγής των χωρών της Ευρωζώνης και της ΕΕ σε καθεστώς γερμανικής επικυριαρχίας, μετατροπής τους σε "επαρχίες του Τέταρτου Ράιχ". "Ο φόβος της "γερμανικής Ευρώπης" επανεμφανίζεται μεταξύ των Γάλλων ηγετών" έγραφε στον τίτλο ολοσέλιδης ανάλυσής της η γαλλική εφημερίδα "Μοντ" την περασμένη εβδομάδα. "Πολλαπλασιάζονται...

του Δημήτρη Σαραντάκου Πριν από δέκα ακριβώς χρόνια, συγκεκριμένα στις 22 Νοεμβρίου 2001, δημοσιεύθηκε σ΄ αυτή τη στήλη σημείωμά μου με τον τίτλο «Κάντε παρέες – έρχονται δύσκολες μέρες», στο οποίο μεταξύ άλλων υποστήριζα πως οι παρέες μας βοηθούν να αντισταθούμε στην ισοπέδωση που μας απειλεί και να μη μετατραπούμε σε αποχαυνωμένους καταναλωτές. Το πρώτο βήμα σ΄αυτή την αντίσταση είναι να κρατήσουμε τις παρέες μας ή να κάνουμε καινούργιες. Όπως ξανάγραψα, οι εξουσιαστές μισούν την παρέα, γιατί παρέα σημαίνει συζήτηση και η συζήτηση προβληματίζει και ακονίζει το μυαλό κι αυτό δεν το θέλουν. Όπως γράφει ο Ασημάκης Πανσέληνος στο θαυμάσιο βιβλίο του “Tότε που ζούσαμε”, η  παρέα είναι η πιο ριζωμένη, η πιο μακρόβια και η πιο δημοκρατική μορφή άτυπης ένωσης ανθρώπων. Υφίσταται από τότε που οι άνθρωποι δημιούργησαν τις πρώτες πόλεις. Πολλές παρέες κρατάν ολόκληρη ζωή και τέλος στην παρέα μετέχεις αυτοβούλως, δε σε υποχρεώνει κανένας. Πας γιατί γουστάρεις τους φίλους σου, με του...

του Δημήτρη Δανίκα Ναι. Υπάρχουν ανήσυχοι, δημιουργικοί και προκομμένοι σ’ αυτόν τον τόπο. Παράδειγμα ο Ντίνος Κατσουρίδης . Που στα 84 χρόνια του, παλεύοντας μέχρι την ύστατη στιγμή με τον καρκίνο εγκατέλειψε αυτή την δύσμοιρη Γη. Αφού πρώτα γεννήθηκε και συνάντησε στην Κύπρο την αγγλική μπότα και την μπομπότα, ύστερα κατέφθασε στην Αθήνα για να σπουδάσει Ιατρική για να καταλήξει σε λίγο στον κινηματογράφο και την τεχνική. Κάνοντας τα πάντα. Από οπερατέρ, διευθυντής φωτογραφίας και μοντέρ μέχρι σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός. Σε ένα ατελείωτο αριθμό ταινιών. Ο άνθρωπος - ορχήστρα. Οποια πέτρα και να σηκώσεις, τον Ντίνο θα ανταμώσεις. Μάχιμος. Ασταμάτητος. Ανανεωτικός. Αρχισε κουβαλώντας πάνω στους μικρούς ώμους του τα βαριά μηχανήματα του Σινεμά και τελείωσε παίζοντας με την τεχνολογία σαν τα μικρά παιδιά. Αν σε κάθε γωνιά του Δημοσίου και της παραγωγής υπήρχε ως κυβερνήτης κάποιος Ντίνος ε, τότε η Ελλάδα θα ήταν ένας επίγειος παράδεισος μοναδικός. Υπάρχει λοιπόν ελπίδα. ...

της Μαρίας Καρχιλάκη O Wolfgang Mόnchau είναι από τους πιο ενδιαφέροντες αρθρογράφους των Financial Times. Καιρό τώρα προειδοποιεί ότι η ύπαρξη του ευρώ απειλείται. Όμως, στο τελευταίο του άρθρο, με ημερομηνία 27 Νοεμβρίου 2011, δεν προειδοποιεί απλώς, αλλά «μετρά» την απόσταση από την… απειλή και την βρίσκει ν’ απέχει το πολύ 10 μέρες! Όπως  λέει ο Mόnchau, η αγορά ομολόγων έχει πάψει να λειτουργεί, ο τραπεζικός τομέας έχει διαλυθεί, εμπιστοσύνη δεν υπάρχει, «αέρας» κι ο EFSF, καθώς αρχίζουν και χάνονται οι υψηλές αξιολογήσεις.  Όμως, το πρόβλημα ακόμη και τώρα λύνεται -υποστηρίζει, ΑΝ ενισχυθεί πραγματικά ο EFSF, εκδοθεί ευρωομόλογο, προχωρήσει η δημοσιονομική ένωση. Αν δηλαδή (κι εδώ μπαίνει το 10ήμερο) συμφωνήσουν στα 3ΑΝ οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής στις 9 Δεκέμβρη…  «Αν όχι, (η Σύνοδος) ρισκάρει βίαιη κατάρρευση (της Ευρωζώνης)»… Εννοείται πως  ο Mόnchau έχει… «εκλεκτή παρέα» σε όσα λέει.  Ο τελευταίος Economist μ’ ένα φλεγόμενο  ...

του Κώστα Μπούκα Είναι αλήθεια δύσκολο αλλά και συνάμα στενάχωρο όταν, αναφερόμενος σε έναν πολιτικό σχηματισμό της αριστεράς, προσπαθείς να αναδείξεις, έστω και στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου, σοβαρά πολιτικά λάθη, διασπαστικές λογικές, αναντιστοιχία και γύρισμα της πλάτης στα πολιτικά ζητούμενα των καιρών και εγκατάλειψη της πάγιας μαρξιστικής και λενινιστικής αρχής για ενότητα και κοινή δράση των εργαζομένων και καταπιεσμένων. Πολύ περισσότερο όταν αναφέρεσαι στο ΚΚΕ, το οποίο τα παλαιότερα χρόνια έχει να επιδείξει σελίδες δόξας και άφθαστου ηρωϊσμού, αλλά και σελίδες μαύρες από ενέργειες και αποφάσεις που οφείλονται στις κατώτερες των περιστάσεων κομματικές ηγεσίες, γεγονός που επαναλαμβάνεται και με τη σημερινή ηγεσία του, η οποία βαρύνεται με την τελευταία διάσπαση του 1991, αλλά και στο πώς προσλαμβάνει και μετουσιώνει σε καθημερινή δράση διαστρεβλώνοντας το απελευθερωτικό όραμα που συγκλόνισε και εξακολουθεί να συγκλονίζει και να πυρπολεί τη σκέψη και τις καρδιές ...

Tου Χρηστου Γιανναρα Η Τουρκία δεν θα γίνει ποτέ ευρωπαϊκή επαρχία, δεν θα μειονεκτήσει ποτέ ως «περιφέρεια» έναντι οποιουδήποτε αγλαϊσμένου «κέντρου». Μάλλον δεν ξιπάστηκε ποτέ από το ξένο, δεν το θεώρησε υπέρτερο από το δικό της εγχώριο επειδή ήταν ξένο. Δεν θα αυτοκαθοριστεί ως κοινωνία μεταπρατική, δεν θα πιθηκίσει τα όσα η Δύση λανσάρει σαν «πρωτοπορία». Κανένας «εθνάρχης» στην Τουρκία δεν θα διανοηθεί να καυχηθεί ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ο Κεμαλισμός ήταν το κίνημα που θέσπισε τις προϋποθέσεις για τον εκδυτικισμό του τουρκικού κράτους. Αλλά ο εκδυτικισμός δεν ήταν αυταξία και αυτοσκοπός, δεν ήταν εξ ορισμού τα «φώτα», ο «πολιτισμός» η «πρόοδος». Ηταν ένα μεγάλης τόλμης εγχείρημα κοινωνικού μετασχηματισμού: Εκοψαν οι Κεμαλικοί τον λώρο που κρατούσε την Τουρκία δέσμια σε ένα αναχρονιστικό παρελθόν – στο οθωμανικό καθεστώς που είχε φτάσει ολοφάνερα στο ιστορικό του τέλος. Και για να κοπεί ο λώρος, το αποτελεσματικό μαχαίρι ήταν η πρόσληψη (ή και επιβολή) του δυτικού «π...