ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

του Σταύρου Θεοδωράκη Δεν το περίμενα να συμβεί έτσι. Είχα σχεδιάσει μάλιστα δύο εκπομπές. Ηθελα να πάω στα Κατεχόμενα και συζητούσαμε για μια εκπομπή για τα ψάρια του Αιγαίου. Οχι ταξιδιωτική, ούτε θα ψαρεύαμε για να φάμε - έχει άλλωστε τόσο πολύ κουτάλα η τηλεόραση που δεν έχω όρεξη ούτε πιρούνι να απλώσω. Θα πηγαίναμε όμως να πάρουμε από τους ψαράδες στους Φούρνους, στην Ικαρία, στη Σάμο, δείγματα από τις ψαριές τους. Είχαμε συνεννοηθεί με τα παιδιά του Αρχιπελάγους να τα εξετάσουν και να δούμε πόσο έχει προχωρήσει το κακό. Γιατί θα το έχετε μάθει, τα ψάρια του Αιγαίου έχουν πια πλαστικό. Απ' τις χωματερές μας δηλαδή που χύνονται στη θάλασσα. Θυμάμαι πριν 4-5 χρόνια ήμουν Πάσχα σε ένα όμορφο νησί. Κολύμπησα, ήμασταν μαζί με τον Αντώνη Σουρούνη, τον συγγραφέα, μεγάλο χειμερινό κολυμβητή, και όταν βγήκαμε διαπιστώσαμε ότι είχε κολλήσει πάνω μας μια γλίτσα. Με τα πολλά ανακαλύψαμε ότι η απομονωμένη μαγευτική παραλία ήταν πολύ κοντά στη χωματερή του νησιού και εκεί κατέλη...

του Θανάση Καρτερού Μπορείτε να έχει ο καθένας τη γνώμη του για τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Καλό όμως είναι να έχουμε όλοι υπόψη ένα πράγμα: Μας έχουν φλομώσει στη διαστρέβλωση, στην απόκρυψη, στην επιλεκτική προβολή και τελικώς στο ψέμα για όσα συμβαίνουν εκεί. Διεθνή πρακτορεία, αναλυτές, κομισάριοι, μεγάλα ΜΜΕ, έγκυρες εφημερίδες, παίζουν πάλι το ίδιο παιγνίδι - η απόλυτη προπαγάνδα στη θέση μιας έστω σχετικής ενημέρωσης. Η τεχνογνωσία της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, βρίσκει την εφαρμογή της στην Ουκρανία. Προπαγανδιστικός πόλεμος με τα όλα του. Με στρατηγείο, με γραμμή, με κέντρα επεξεργασίας, με σεναριογράφους, με σκηνοθέτες. Πρέπει να ψάξει κανείς σε "περιθωριακές" πηγές για να βρει θαμμένες αλήθειες. Ότι η Μέρκελ, για παράδειγμα, συναντήθηκε στις αρχές του μήνα με ηγέτες των κομμάτων της ουκρανικής αντιπολίτευσης και ακριβώς την επομένη οι συγκρούσεις κλιμακώθηκαν, με αποτέλεσμα πάνω από 20 νεκρούς σε μια μέρα. Ή ότι ο Κλίτσκο διατηρεί όλο αυτό ...

του Πέτρου Ζερβού Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου* Τι ώθησε τους κορυφαίους του τραγικού χορού της συγκυβέρνησης και αποφάσισαν, μόλις τρεις μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, να αλλάξουν ξαφνικά το σύστημα ανάδειξης των ευρωβουλευτών, θεσμοθετώντας τον σταυρό προτίμησης; Κι αυτό, τη στιγμή που όλες οι μελέτες για τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος συμφωνούν ότι ο σταυρός στις εθνικές εκλογές είναι η κύρια αιτία για τις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά που ενδημούν στο πολιτικό μας σύστημα… Ως κυρίαρχη αιτία της ξαφνικής, όσο όμως και οιωνεί οπισθοδρομικής, επιλογής των Σαμαρά – Βενιζέλου προβλήθηκε από τους πολιτικούς σχολιαστές η ιδιοτελής σκοπιμότητα κυρίως του δεύτερου να απαλλαγεί από την υποχρέωση να διαχειριστεί μόνος του τις… ευρωπαϊκές φιλοδοξίες των στελεχών του κόμματός του. Η εξήγηση αποκτά ιδιαίτερο χαρακτήρα, αν υπογραμμιστεί ότι οι συνωστιζόμενοι σήμερα για να κοσμήσουν τα μνημονιακά ευρωψηφοδέλτια έχουν πρωταγωνιστήσει ως πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής ...

του Παντελή Μπουκάλα Το αν θα χαρακτηρίσει κάποιος «καταπέλτη», «χαστούκι» ή «κατραπακιά» για την τρόικα την έκθεση των δύο ευρωβουλευτών, που υπερψηφίστηκε από την Επιτροπή Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής της Ευρωβουλής, έχει να κάνει με το ποια και πόσα ξύλινα γράμματα διαθέτει για να στοιχειοθετήσει τον τίτλο του. Από την άλλη, το αν, βάσει της έκθεσης, θα προσδιορίσει την εμπλοκή της τρόικας σαν «ευλογημένη κατάρα» ή «καταραμένη ευλογία» (κατά το σχήμα του μισοάδειου ή μισογεμάτου ποτηριού) σχετίζεται με την οπτική του· με το τι θέλει ή τι τον συμφέρει πολιτικά να προτάξει. Αλλά με τους χαρακτηρισμούς μόνο κάποιες εντυπώσεις μπορείς να αλλάξεις – και πρόσκαιρα. Οχι την πραγματικότητα, που παραμένει στενάχωρη, στα όρια της ασφυξίας, παρά τη βελτίωση κάποιων δεικτών, θρυλούμενη, υπερεκτιμημένη ή και γνήσια. Αλλωστε, όπως πάντα συμβαίνει στα ανθρώπινα, οι εκδοχές δεν είναι μόνο δύο. Για πολλούς στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Κύπρο, η τρόικα και όσα επιβάλλε...

του Νίκου Δήμου Τα πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία μου θύμισαν το βιβλίο του Samuel Huntington: «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης». Ξεκίνησε σαν άρθρο στο περιοδικό Foreign Affairs το 1993 και μετά επεκτάθηκε σε βιβλίο. Εκεί ο Χάντιγκτον, απαντώντας στο διάσημο βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα «Το Τέλος της Ιστορίας», ισχυριζόταν πως οι λόγοι σύγκρουσης και ρήξης δεν έχουν εκλείψει με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού (αυτή ήταν η θέση του Φουκουγιάμα που ονειρευόταν μία αιώνια ειρήνη). Αντίθετα, έλεγε ο Χαντινγκτον, οι αντιθέσεις τώρα έχουν εστιαστεί στις πολιτισμικές διαφορές. Κατά τον Χάντιγκτον υπάρχουν στην Γή εννέα πολιτισμοί με βασικές αντιθέσεις μεταξύ τους: Δυτικός, Ορθόδοξος, Ισλαμικός, Αφρικανικός, Λατινο-αμερικανικός, Σινικός, Ινδουιστικός, Βουδιστικός και Ιαπωνικός. Η συνύπαρξή τους είναι δύσκολη, αν όχι ασυμβίβαστη. Εμάς μας ενδιαφέρουν οι δύο πρώτοι: Δυτικός και ορθόδοξος. Δείτε τι έγραφε στο αρχικό του άρθρο (μεταφράζω ...

του Μιχάλη Ιγνατίου Ένα από τα προσφιλή μου θέματα ως ανταποκριτής στην Ουάσιγκτον  είναι η εκ του σύνεγγυς παρακολούθηση της πορείας των αμερικανο-τουρκικών σχέσεων, επειδή επηρεάζονται η Ελλάδα και η Κύπρος και, λόγω της έχθρας που αναπτύσσεται με το Ισραήλ, δημιουργούνται εντάσεις στην ανατολική Μεσόγειο. Περιέργως, οι απειλές της Τουρκίας και η συχνή-πυκνή εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ προβλημάτισε την Ουάσιγκτον, η οποία σε συνδυασμό με την επιβεβαίωση των ήδη έγκυρων πληροφοριών της CIA για την υποστήριξη που προσφέρει το καθεστώς του Τούρκου πρωθυπουργού στους ισλαμιστές αντάρτες που μέσω της Τουρκίας συνέρρευσαν στη Συρία, ανάγκασαν τον Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα να σηκώσει το τηλέφωνο και να επικοινωνήσει με τον πρώην στενό του φίλο. Οποιοσδήποτε διαβάσει την ενημέρωση που έγινε στους διαπιστευμένους δημοσιογράφους για το τηλεφώνημα, θα καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα με τα δικά μας:  ότι ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν θυμωμένος. Βεβαίως, μερικοί αναλυτές στην Ελλάδα και τ...

του Γιάννη Σιδέρη «Το ποτάμι» !  Με το που ακούστηκε το όνομα του νέου κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη ,  ένιωσαν ευτυχία τα σόσιαλ μήντια ,  και ειδικά το τουίτερ ,  που αντιμετωπίζει με φιλοπαίγμονα και σκωπτική διάθεση κάθε τι που δίνει δυνατότητα σχολιασμού και προσφέρεται για αστεϊσμό. Το ξέρουν και οι ίδιοι στο protagon, γι αυτό και έγραψαν τουίτ ότι «έστειλε ο Αμαζόνιος συγχαρητήριο τηλεγράφημα», ενώ κατά τη σύσκεψη όπου έγινε η ανακοίνωση ακούστηκαν «το παπάκι πάει στην ποταμιά» και άλλα χιουμοριστικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ονομασία ενός κόμματος τρέφει τους αστεϊσμούς, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει κάτι για την μελλοντική πορεία του. Ο γράφων έχει την ηλικία να θυμάται με πόση χιουμοριστική διάθεση ο κόσμος υποδέχτηκε αρχικά το ΠΑΣΟΚ, δεδομένου ότι η δεύτερη συλλαβή εμπεριείχε το «σοκ». Επίσης θυμάται τα ειρωνικά χαμόγελα που αντιμετώπισε η ανακοίνωση της Πολιτικής Ανοιξης, του Αντώνη Σαμαρά. Στις παρέες γινόταν αυθόρμητος διαγωνισμός εφευρετικό...

του Στάθη Σ. Ο κ.  Γεωργιάδης  και ο κ.  Κασιδιάρης . Δύο ραγιάδες (ή δύο γενίτσαροι) στην ίδια πόλη! Βεβαίως , στην « πόλη », στο κράτος, στην επικράτεια των Ελλήνων ενδημούν χιλιάδες ραγιάδες. Ραγιάδες που, από την εποχή των γραικύλων (ου μην και γραισκύλων) όχι μόνον υπήρξαν, αλλά ευδοκίμησαν στους κόλπους του έθνους, όπως κι αν αυτό αντιλαμβανόταν κάθε φορά τον εαυτόν του, όπως κι αν το αντιλαμβάνονταν οι αλλοεθνείς, είτε διέθετε κράτος είτε δεν διέθετε, με όποιο όνομα κι αν κυκλοφορούσε στην ιστορία, Γραικοί, Ελληνες, Ρωμαίοι, Ρωμιοί, Γένος, Ρουμ, Γκρηκς, Γκρτσκ, Γιουνάν, Σιλά, πάντα το  συμπαθές είδος  των υπομειόνων, των γραισκύλων και των ραγιάδων καραδοκούσε περιμένοντας τις στιγμές που το πάνω χέρι στα πράγματα έπαιρναν οι  γενίτσαροι  και οι  δωσίλογοι , ώστε να λαμβάνει και ο ανεόρταστος βίος αυτών των σκουπιδιών κάποια υπόσταση - δεν λέω νόημα, διότι κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για τον ανόητο, τον ανούσιο, τον ανίερο. ...

Του Νίκου Ράπτη Οι 58 εμφανίστηκαν στη δημόσια σφαίρα ως μια ομάδα ενεργών πολιτών που έθεταν επί τάπητος ένα καίριο ζήτημα: την επιβίωση του ενδιάμεσου χώρου  μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές.  Η μέθοδος που προτείναμε ήταν εκείνη της πολυκομματικής συνύπαρξης, που θα πυροδοτούσε παράλληλα μια διαδικασία «επανίδρυσης» του Κέντρου. Όπως είναι προφανές, ο πρώτος στόχος ήταν βραχυπρόθεσμος, ο δεύτερος μακροπρόθεσμος.  Πρώτα έπρεπε να μαζευτούμε, μετά να αλλάξουμε.  Πριν περάσουμε στην αντεπίθεση, έπρεπε να αντέξει η άμυνά μας. Ατυχώς, η μιντιακή επιτυχία του εγχειρήματος και η ψυχολογική πίεση που γεννάει η ύστερη μέση ηλικία, δημιούργησαν παρεξηγήσεις: ορισμένοι εκ των «58» άρχισαν να συμπεριφέρονται ως φυσικοί ηγέτες του χώρου.  Όταν έπεσαν τα φώτα πάνω μας, μπερδέψαμε την σκιά μας με το μπόι μας.  Πολύ γρήγορα, το κάρο μπήκε εμπρός από το άλογο:  οι 58 απαξίωσαν να ασχοληθούν  πολιτικά με τα εμπόδια που αντιμετώπιζε η έκκλησή ...

Του Δήμου Χλωπτσιούδη Ενώ η «ελιά» μαράθηκε μόλις τη φύτεψαν, ένα ρυάκι ευελπιστεί να γίνει το ποτάμι για να πλεύσει το πολιτικό σύστημα. Στο άνυδρο τοπίο, που κάποιοι αυτοπροσδιορίζουν ως κεντροαριστερά, η ελιά εκτός από τη λειψυδρία είχε να αντιμετωπίσει και το πετρώδες έδαφος της λιτότητας που υπηρετεί με ζήλο και το χέρσο της διαφθοράς που επί δεκαετίες συντηρούσε -αν όχι υπηρετούσε- ο ψευδότιτλος σοσιαλιστικός πολιτικός χώρος. Αυτό το τοπίο προσπαθεί να σμιλεύσει και το ποτάμι…  Το σύστημα αναζητά εδώ και πολύ καιρό τρόπους επιβίωσης κι ελέγχου της κυβερνητικής πολιτικής . Οι ελίτ αγωνιούν για το μέλλοντους κι επενδύουν συνεχώς -μα ανεπιτυχώς- στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Η ένταση όμως των μέτρων και η ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία έφεραν τους πολίτες στην σκηνή (έστω κι ως κομπάρσους). Οι πρώτες αντιδράσεις του 2010 και αργότερα του 2011 έδειξαν ότι οι πολίτες που αρνούνται να υποταχθούν δεν είναι λίγοι.   Η συγκυβέρνηση και οι τ...