ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

του Κώστα Γιαννακίδη To  Βήμα  αποκαλύπτει επιστολές του Πέτρου Δούκα προς τον Κώστα Καραμανλή. Οι επιστολές εστάλησαν το 2008 και προειδοποιούσαν τον πρωθυπουργό για τη διόγκωση των δανειακών αναγκών και τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζε η χώρα κατά την έξοδο της στις αγορές. Πιθανότατα ο κ. Δούκας εκδικείται, με τον τρόπο, του για την έκθεση που υπέστη στην υπόθεση του Βατοπεδίου. Είναι επίσης λογικό να επιθυμεί διαχωρισμό της θέσης του από τις ευθύνες που αποδίδονται και τα αναθέματα που πέφτουν όταν αποτιμούνται οι λόγοι που μας οδήγησαν εδώ. Λογικό και αυτό. Ας δούμε, λοιπόν, τι έλεγε στον πολιτικό του προϊστάμενο. Σε επιστολή του τον Οκτώβριο του 2008 σημείωνε ότι το Δημόσιο θα χρειαστεί να δανειστεί πάνω από 40 δισ. ευρώ για να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες, ποσό που τελικά ανήλθε στα 48 δισ. ευρώ για το 2009, επισημαίνοντας: «Αυτό απαιτεί την απόλυτη εμπιστοσύνη των αγορών». Στην επιστολή εκείνη ο κ. Δούκας πρότεινε μέτρα για την τόνωση της ανάπτυξης, όπως αποκρα...

του Στέλιου Κούλογλου «Τι θέλετε να κάνω; Μήπως να βάλω ενέχυρο τα νησιά ή να πουλήσω την Πελοπόννησο; », ρώτησε θυμωμένος ο κ. Παπανδρέου τους ομολόγους του στη πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ευρωζώνης, σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ του σημερινού «Βήματος», που εξαίρει την σκληρή διαπραγματευτική στάση του Έλληνα πρωθυπουργού. Όπως οι πηγές του ρεπορτάζ είναι κάποιοι «παρόντες στη Σύνοδο», μάλλον δηλαδή κάποιοι ξένοι ηγέτες, είναι δύσκολο να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες της εφημερίδας για το παρασκήνιο μιας συμφωνίας που είναι γνωστό ότι, σε μεγάλο βαθμό, είχε προαποφασιστεί από τους Μέρκελ και Σαρκοζί. Το βέβαιο είναι ότι μπορεί η Πελοπόννησος να παραμένει ελληνική, αλλά τα υπόλοιπα ασημικά έχουν βγει στο σφυρί. Και μάλιστα, όπως σημειώνουν ξένες εφημερίδες, σε τιμές ευκαιρίας. Ο ΟΠΑΠ, μήλο της έριδας  για κάθε λογής κοράκια , έφτασε να έχει τη τιμητική του μέχρι στους έγκριτους Financial Times. Σε ρόλο ατζέντη, η χθεσινή έκδοση της εφημερίδας κριτικάρει το σχετικό σχέδιο νό...

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ Καμιά φορά, χάρη στη φωτογραφία που κρεμάει η εφημερίδα δίπλα στον τίτλο του άρθρου, με αναγνωρίζει κάποιος στο δρόμο. Εννιά στις δέκα φορές η παρατήρησή του, σωστή και ξεκαθαρισμένη, είναι «γράφε τα πιο απλά, καρντάση!». Συνήθως απαντώ με ευγενική γενικότητα, διότι διαφορετικά έπρεπε να κεράσω καφεδάκι στον αναγνώστη και να του εξηγώ επί ένα ημίωρο. Ας δώσω, λοιπόν, τις εξηγήσεις μου. Γράφω ενίοτε μπερδεμένα και σκοτεινά για πέντε λόγους. Πρώτον, δεν ξέρω να τα γράψω απλά. Δεν κατέχω το είδος. Προσπαθώ, αλλά το μυαλό μου έχει ήδη διαστραφεί. Αμα δείτε πώς έγραφα πριν από σαράντα και πενήντα χρόνια, ακόμη κι εγώ δεν καταλαβαίνω πού το πήγαινα. Ετσι και μου φύγει καμιά στρωτή πρόταση, νομίζω πως αρρώστησα και ήρθε η παρακμή και ο θάνατος. Δεύτερον, υπήρξα κουλτουριάρης, και μάλιστα πολύ βαρύ πεπόνι. Ωσπου να συνέλθω, βαρώντας με κουζινικά την γκλάβα για να πάρει το σχήμα αεροδρομίου, έζησα παθιασμένα στο τοξικό περιβάλλον του σχολαστικού, που δεν του αρέσει τίποτε, ...

του Γιώργου Μαυρωτά Έγραφα  προχθές  ποια είναι τα μυστικά της επιτυχίας της ομάδας πόλο των γυναικών που έφτασε στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Σήμερα, δεν έχω να προσθέσω κάτι, ξέροντας πλέον ότι πήραν το χρυσό μετάλλιο. Κάποιος, πιο γλαφυρός μπορεί να έλεγε ότι «…σε ένα παιχνίδι για γερά νεύρα τα κορίτσια μας κράτησαν ψηλά τη σημαία μέσα στην λαοθάλασσα της Κίνας, δείχνοντας την ελληνική δύναμη και ψυχή!». Όχι εγώ πάντως. Τα κορίτσια έδειξαν τι μπορεί να κάνει μια καλοκουρδισμένη παρέα, με την δουλειά, την ομαδικότητα και το μεράκι της. Μέχρι την κορυφή του κόσμου μπορεί να φτάσει. Μας συγκίνησε και μας έκανε να χαρούμε γιατί είδαμε την προσπάθεια στα πρόσωπά τους, την αγωνία τους στον πάγκο, τον ενθουσιασμό τους στους πανηγυρισμούς. Κι ήταν σαν να ήμουν κι εγώ μαζί τους στην πισίνα. Η νίκη ή η ήττα σε έναν τελικό είναι για μένα ήσσονος σημασίας, το έλεγα και προχθές. Το ταξίδι προς τον τελικό είναι που μετράει, που μαρτυράει τις δυνατότητές σου κι εκεί πήραν άρι...

Αγαπητοί φίλοι, εκδώσατε της περασμένη βδομάδα ανακοίνωση που καταχωρήθηκε σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες. Σ’ αυτήν εξηγείτε τους λόγους για τους οποίους απείχατε από τη φετινή γιορτή της δημοκρατίας. Γνωρίζω τους περισσότερους από σας προσωπικά, από τη συμπόρευση σε κόμματα της Αριστεράς. Μερικούς τους εκτιμώ και γι’ αυτό παραξενεύομαι από το ύφος και το περιεχόμενο της επιστολής. Κατ’ αρχήν, εσείς που γνωρίζω είσθε σήμερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπογράφετε όμως με αυτή σας την ιδιότητα, όπως ταιριάζει στο πολιτικό αυτό κείμενο (ανάλογη ανακοίνωση για τη δική του αποχή εξέδωσε και ο πρόεδρος Τσίπρας), αλλά με την ιδιότητα του αντιστασιακού. Γιατί;  Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση παρά ότι θέλετε να υπαινιχθείτε πως εκφράζετε όλους τους αντιστασιακούς, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, ώστε να δώσετε στην ανακοίνωσή σας ένα κοινωνικό εύρος που δεν έχει.  Επιπλέον, κρεμάτε στο κείμενο τα παράσημα της αντιστασιακής σας δράσης (φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια), όπως δεν έχετε ξανακάνει ...

του  Dominique Moisi  Πολιτικός επιστήμων, καθηγητής και συγγραφέας   Οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στην οργή της φύσης, που έπληξε την Ιαπωνία το Μάρτιο του 2011 και την ανθρώπινη οργή, που βίωσε η Νορβηγία 4 μήνες αργότερα, μπορεί να ακούγεται άστοχη. Ωστόσο οι δύο χώρες, αντιμέτωπες με τις αντίστοιχες τραγωδίες τους, επέδειξαν έναν παρεμφερή συνδυασμό πλεονεκτημάτων και ελαττωμάτων. Και στις δύο περιπτώσεις, η αντίδραση των πολιτών υπήρξε αξιοσημείωτη. Δέχτηκαν τα γεγονότα με αξιοπρέπεια, επιβεβαιώνοντας έτσι την ύπαρξη εθνικής συνοχής. Παρ' όλο όμως που οι πολίτες ένιωσαν πιο σίγουροι από ποτέ για τις αξίες τους, οι επιδόσεις των αρχών ασφαλείας κρίνονται ως ανεπαρκείς. Σαν αποτέλεσμα, και προς τιμήn των δύο λαών, οι Ιάπωνες και Νορβηγοί χρειάστηκε να συμπληρώσουν με τη δική τους επινοητικότητα τις οργανωτικές αδυναμίες των υπεύθυνων ασφαλείας. Η σύγκριση όμως τελειώνει σταματάει εδώ. Η Φουκουσίμα θα μείνει παντοτινό παράδειγμα της μοναδικότητας της πυρηνικής ενέργ...

του Κώστα Καίσαρη «Η συντεχνία των ταξί έχει προκαλέσει την κοινή γνώμη». Ποιος μπορεί να το είπε αυτό; Ο αρμόδιος υπουργός Γιάννης Ραγκούσης; Η ξαδέλφη του Αννα Νταλάρα-Ραγκούση, βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, για να στηρίξει το κυβερνητικό έργο και να αποδείξει ότι δεν κρατάει κακία που την καθαρίσανε από υφυπουργό στον πρόσφατο ανασχηματισμό; Χάσατε, κύριοι. Ο Ραγκούσης, που καλεί την κίτρινη φυλή των ταξιτζήδων σε διάλογο, είναι προσεκτικός στις εκφράσεις του. Αναφέρεται μόνο στο κοινωνικό κόστος και στον τουρισμό. Οσο για την κ. Νταλάρα, ανάθεμα κι αν ξέρει αν κάνουνε απεργία οι ταξιτζήδες. Αυτός λοιπόν που είπε ότι «η συντεχνία των ταξί έχει προκαλέσει την κοινή γνώμη» δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Μανώλη Καψή. Ανευ περαιτέρω σχολίων. Η εικόνα του κάθε βράδυ στο δελτίο ειδήσεων να διαβάζει τα SMS που του έχουν στείλει στο κινητό είναι χίλιες λέξεις. Και προς Θεού, μην του δώσουνε άδεια και φύγει τον Αύγουστο. Σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές η ενημέρωση τον έχει ανάγκη. Οι ταξι...

του Γεώργιου Π. Μαλούχου Μία από τις επιπτώσεις της κρίσης, στην οποία, προφανώς, συμβάλλουν και οι θερινές θερμοκρασίες, είναι ότι έχουν χαθεί τα όρια της λογικής. Εχουν, κατά κάποιο τρόπο, κι αυτά διασταλεί: αλλιώς, πώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς γεγονότα που, υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν απλώς αδιανόητα και μάλιστα που δεν συνδέονται καν με την κρίση και τις συγκρούσεις που αυτή γεννά; Ένα τέτοιο και λίαν επικίνδυνο μάλιστα κρούσμα είναι το σχέδιο νόμου που φέρνει η κυβέρνηση για τα δημοψηφίσματα. Τι προβλέπει; Οτι το αποτέλεσμά τους μπορεί να είναι συμβουλευτικό κι όχι δεσμευτικό. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη αλλοίωση του πολιτεύματος μέσα από την πλήρη στρεύλωση της έννοιας του δημοψηφίσματος: αν είναι να μην δεσμεύσει, γιατί υπάρχει; Γιατί να γίνει; Ας γίνει στη θέση του μια δημοσκόπηση… Το δημοψήφισμα είναι, δίπλα στις κάλπες των εθνικών εκλογών, το δεύτερο σε σημασία όχημα για την έκφραση της θέλησης του εκλογικού σώματος. Από τη φύση του δεν μπορεί παρά να είναι απόλυτα δεσμ...

του Βαγγέλη Γεωργίου    Ρίχνοντας μια ματιά στη Σομαλία, στο Κέρας της Αφρικής, φαίνεται πόσο δύσκολο αλλά και πόσο εύκολο είναι να στηθεί μια τραγωδία. Εύκολο διότι υπάρχει διεθνής απροθυμία για βοήθεια και δύσκολο γιατί η εγχώρια ηγεσία προσπαθεί εδώ και 20 χρόνια να εξοντώσει τον πληθυσμό της χώρας. Στις αρχές δεκαετίας του 1990 όταν οι τοπικοί ηγέτες ανέτρεψαν το χασάπη στρατηγό Siyad φαίνεται ότι στην πορεία δεν τα «βρήκαν» στη μοιρασιά μεταξύ τους. Έτσι σε χρόνο ρεκόρ ξέσπασε σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των φυλών αφήνοντας πίσω της, κατεστραμμένες καλλιέργειες, χιλιάδες πεινασμένους και τη πρωτεύουσα Μογκαντίσου ρημαγμένη μετρώντας 14.000 νεκρούς και 30.000 τραυματίες.. Ύστερα από τόσα χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα, οι τοπικοί φύλαρχοι σφάζουν ανεξέλεγκτα ενώ οι «πυροσβέστες» Αμερικανοί έχουν πικρή εμπειρία από την απογοητευτική τους επέμβαση το 1993. Τότε ήταν που πέταγαν φυλλάδια στους Σομαλούς για ενημέρωση ξεχνώντας ότι οι Σομαλοί είναι αναλφάβητοι. Περασμένα ξεχασμένα...

Η «ΙΣΤΟΡΙΑ» που δημοσιεύει σήμερα η «Ε» θέτει καίρια ερωτήματα σχετικά με τη λειτουργία και την απονομή της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα, ιδιαίτερα όταν αυτή αφορά στους αδύναμους της κοινωνίας μας. Η «ΙΣΤΟΡΙΑ» εν συντομία: το 1999 ένας νεαρός τοξικομανής άρπαξε μια ζάντα αυτοκινήτου από ένα κατάστημα. Εφυγε παραπατώντας και συνελήφθη λίγα μέτρα πιο πέρα. Κατηγορήθηκε (όχι για κλοπή αλλά) για ληστεία. Δεν είχε όπλο ούτε έβαλε σε κίνδυνο κάποια ανθρώπινη ζωή. ΠΕΡΣΙ -κι ενώ είχε ολοκληρώσει το πρόγραμμα απεξάρτησης του «18 ΑΝΩ»- ήρθε η ώρα να δικαστεί. Πρώτη διαπίστωση: η δίκη του γίνεται με έντεκα ολόκληρα χρόνια καθυστέρηση. Δεν είναι εύκολο να πεις αν αυτό απέβη, τελικά, εις βάρος του ή υπέρ του. Ομως το γεγονός είναι ένα και αδιαμφισβήτητο, αφού αποτελεί πλέον γενικό κανόνα: οι καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης -σχεδόν σε όλες τις βαθμίδες πλέον και σε όλα τα δικαστήρια- είναι τόσο μεγάλες, που αγγίζουν τα όρια της αρνησιδικίας. Ο κατηγορούμενος πολίτης ζει σε πολύχρονη ομηρία....

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ Ναι,  ήταν εντυπωσιακή η πρωτόβαθμη τιμωρία των κυρίων Μπέου και Ψωμιάδη: οι ομάδες τους πέφτουν σε κατηγορία και οι ίδιοι μπορούν να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο εκτός των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Επειδή θα υπάρξει και ένσταση, επειδή στην Ελλάδα η τεχνική των πρώτων εντυπώσεων κυριαρχεί σε βαθμό που να μη φυσάει και να σου φεύγει η περούκα, δεν εμβαθύνω επί της τεχνικής των καθάρσεων της χώρας ιστορικώς. Απλώς αναρωτιέμαι: Τα μη  «εκσυγχρονιστικά στοιχεία» της άσκησης δικαιοσύνης στην Ελλάδα, δηλαδή από τον Αρμενόπουλο ώς την επανάσταση στο σύγχρονο αστικό και ποινικό δίκαιο, έχουν δημιουργήσει, μεταξύ άλλων, αίσθηση αναπτυγμένης χώρας και συντονισμού με τις άλλες «μορφωμένες» χώρες. Στα μείον, μπορεί να συσσωρευτεί ο συνδυασμός του Δικαίου με την ελληνική δικομανία, και οι εξ αυτής καθυστερήσεις απόδοσής της. Σε ένα πλαίσιο όπου δήθεν «στους δύο τρίτος δε χωρεί», αλλά ο διαιτητής είναι βασικός συντελεστής της ποδοσφαιρικής τρόικας, είναι μάταιο να περιμέν...

του Δημήτρη Δανίκα Ωστε  έτσι λοιπόν.  Του   προλεταριάτου  ο  ιδιοκτήτης  δύο,  τριών  οχημάτων. Που χαιδεύει την κοιλάρα  του,  καταπίνει την  φραπεδάρα του  και μέρα  νύχτα,   χιονίζει   βρέχει   κονομάει   από  κάθε οδηγό  καμιά σαρανταριά  έως και εξήντα    ευρώ. Ετσι   για  την οδοντογλυφίδα του.  Του προλεταριάτου και  ο μαντράς  των δέκα, δώδεκα  οχημάτων.  Το ίδιο  κι αυτός. Αποταμιεύει έτσι στην ψύχρα καμιά   εξακοσαριά  ημερησίως από τους  σκλάβους που έχει στην   δούλεψή του.  Προλετάριος ο  αραχτός.  Ξέρω περίπτωση όπου λαχανιασμένος, καταιδρωμένος και αλλοπαρμένος  από   την    αγωνία και   το άγχος,  οδηγός   παραδίδει  σε μεγαλομαντρά  εξήντα στο   χέρι. Και έτσι και...