ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Λίγο πριν την αλλαγή της χρονιάς, έξι πολιτικοί αρχηγοί γράφουν στο «Έθνος» για τη δύσκολη χρονιά που πέρασε, τις προοπτικές της χώρας, την έξοδο από την οικονομική κρίση, προτείνουν στρατηγικές και ασκούν κριτική σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές. Αισιόδοξος για την επιτυχία των κυβερνητικών επιλογών για έξοδο από την οικονομική κρίση εμφανίζεται ο πρωθυπουργός  Γιώργος Παπανδρέου.  «Αν συνεχίσουμε την προσπάθεια που κάναμε το 2010, επιμένοντας στις μεγάλες αλλαγές, το 2011 θα είναι η τελευταία χρονιά της ύφεσης και το 2012 η πατρίδα μας θα επανέλθει στην ανάπτυξη», σημειώνει. Στόχος είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, «το 2013 να έχουμε αφήσει πίσω μας τις παθογένειες, συνήθειες, νοοτροπίες και πρακτικές που μας οδήγησαν στην κρίση», καθώς «μπορούμε πλέον να ονειρευτούμε την Ελλάδα που θέλουμε και να κάνουμε τους στόχους μας πραγματικότητα». Αντίθετη άποψη εκφέρει στο άρθρο του ο πρόεδρος της ΝΔ  Αντώνης Σαμαράς . «Η πολιτική του μνημονίου, η πολιτικής διεξόδου δια της...ασφ...

O Αϊνστάιν είχε πει «ο εθνικισμός είναι μια παιδική ασθένεια, είναι η ιλαρά της ανθρωπότητας». Θα τολμούσα να προσθέσω σήμερα ότι «ο λαϊκισμός είναι η γάγγραινα της Ευρώπης». Δεν περνά μέρα ή εβδομάδα που να μη βρεθεί κάποιος πολιτικός ή οικονομολόγος που να επιτίθεται στο ευρώ αναζητώντας τη δημοσιότητα. Το ευρωπαϊκό νόμισμα κατηγορείται ως υπαίτιο της κρίσης, της ανεργίας και εν ολίγοις όλων των κακών. Θα ήθελα απλώς να θυμίσω- κάτι που προφανώς φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει- ότι οι υπεύθυνοι της χρηματοοικονομικής κρίσης είναι επενδυτές με ελάχιστες αναστολές που έπαιξαν τόσο επικίνδυνα στο καζίνο που τίναξαν την μπάνκα στον αέρα. Αν δεν είχαν παρέμβει τα κράτη, τότε ολόκληρο το σύστημα θα είχε καταρρεύσει. Κάποιοι τώρα εισηγούνται την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Τι ανοησία! Εχουν μάλλον τόσο κοντή μνήμη που δεν θυμούνται τη δεινή εποχή όταν οι κυβερνήσεις επιδίδονταν σε νομισματικούς πολέμους. Το μενού είναι γνωστό: ανταγωνιστικές υποτιμήσεις ώστε να μεταφερθεί η κρίση έξω απ...

Tου Νικου Γ. Ξυδακη Η χρονιά που φεύγει μάς αφήνει πιο αδύναμους, ζαρωμένους, τρομαγμένους. Αλλά και πιο πλούσιους. Η ανατροπή των στερεότυπων είναι κέρδος, η αφύπνιση είναι πλούτος, η ανανοηματοδότηση κέρδος κι αυτή. Εφόσον ασφαλώς μπορέσουμε να αντιληφθούμε την κρίση ως ρήγμα στο παλαιό σώμα και ως τρόπο νέας συνέχισης, εφόσον αντιληφθούμε το ρήγμα ως ευκαιρία αναγέννησης. Και εφόσον νιώσουμε βαθιά μέσα μας την ανάγκη για ανανεωμένη επαναφορά σε βασικές αξίες: αλληλεγγύη, συλλογικότητα, προάσπιση του κοινού καλού. Μια επανεκκίνηση της κοινωνίας, λοιπόν. Που θα είναι οδυνηρή όμως: η επανεκκίνηση θα τελεσθεί επί των ερειπίων του παλαιού. Ακριβώς αυτά τα ερείπια πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα: πώς θα είναι λιγότερα, αφενός, πώς θα τα αξιοποιήσουμε, αφετέρου. Πώς θα πάρουμε στα χέρια μας προσεκτικά τα όστρακα, τα θραύσματα, για να τα συντηρήσουμε, να τα συγκολλήσουμε, να ανατάξουμε ό,τι αξίζει να σωθεί: το σχήμα των προσώπων. Σαν αρχαιολόγοι του μέλλοντός μας, σαν ιστορικοί άνθρωποι, σα...

του Γιάννη Πανούση  Το 'χουμε ξαναγράψει. Ο φτωχός δεν είναι ένας «πλούσιος» με λιγότερα λεφτά. Σιγά σιγά  και σταθερά γίνεται ένας άλλος άνθρωπος με χαμηλή αυτοεκτίμηση, με τσακισμένη αξιοπρέπεια (αφού ζει «χωρίς», δηλαδή χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς υγεία, χωρίς ασφάλιση κ.ο.κ.) και με χαλαρούς πλέον δεσμούς όχι μόνο με την υπόλοιπη κοινωνία αλλά και με τους άλλους φτωχούς. Οι έχοντες και κατέχοντες  ή (κάνουν πως) δεν τα βλέπουν αυτά ή τα βλέπουν αλλά αδιαφορούν γιατί δεν τους αφορούν. Κι αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατόν μια χώρα να πάει μπροστά όταν οι μεν πάσχουν και οι δε καταγγέλλουν την αλληλεγγύη ως αντιπαραγωγική; Πώς είναι δυνατόν οι κυβερνώντες να εξαγγέλλουν ανάπτυξη (και ευημερία;) παραβλέποντας τις μη αναστρέψιμες ανισότητες και την έλλειψη κοινών προσδοκιών και προοπτικής; ΣΕ τελική ανάλυση:  Ποιον έχουν εχθρό ή αντίπαλο οι Ελληνες; Το ΔΝΤ, τους ξένους οίκους, τις τράπεζες ή τους βολεμένους συν-Ελληνες; Κι αν αυτοί οι βολεμένοι συν-Ελληνες, με τη...

του Θεόδωρου Πάγκαλου Προ ολίγων μηνών, και αφού η χώρα μας είχε καταφέρει με τη συνδρομή του μηχανισμού οικονομικής υποστήριξης να ξεπεράσει την εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, ο Πρωθυπουργός διακήρυξε προς όλες τις κατευθύνσεις την επανάσταση του αυτονόητου. Αυτής της έννοιας που τόσο δεδομένη και ευνόητη θεωρείται σε άλλες κοινωνίες, αλλά που εδώ, δυστυχώς, πρέπει να προηγηθεί μεγάλος αγώνας για να επικρατήσει. Αγώνας, λοιπόν, για το αυτονόητο, για όλα όσα θα έπρεπε από χρόνια να είχαν γίνει, αλλά είτε επειδή το πολιτικό σύστημα υπήρξε ανεπαρκές είτε επειδή η κοινωνία ήταν απρόθυμη, έμειναν στα λόγια και δεν υλοποιήθηκαν. Ύστερα από ένα πρώτο διάστημα διακυβέρνησης, γεμάτο από διαχείριση κρίσεων, που έφτασαν έως το σημείο να απειλούν την ίδια την υπόσταση της χώρας, έφτασε πλέον το πλήρωμα του χρόνου για να προχωρήσουμε με βήμα δυναμικό προς την υλοποίηση όλων εκείνων των πολιτικών, για τις οποίες ο ελληνικός λαός, προ μόλις ενός έτους, μας εξέλεξε πανηγυρικά. Η αλήθεια είναι ότι ...

Γράφει ο Χρήστος Χατζηεμμανουήλ* Αν για την πλειοψηφία των υποστηρικτών του το Μνημόνιο υπήρξε λύση ύστατης ανάγκης, προκειμένου «να εξακολουθήσει το κράτος μας να πληρώνει μισθούς και συντάξεις», για κάποιους άλλους μοιάζει με από μηχανής θεό, που καθιστά δυνατό να ληφθούν αποφάσεις δύσκολες αλλά αναγκαίες, και που θα οδηγήσει στην εξυγείανση της χώρας. Ελέχθησαν και λέγονται πολλά για την κρίση ως μία καλή ευκαιρία, που δεν πρέπει να πάει χαμένη. Ακούμε ξανά και ξανά ότι το Μνημόνιο αποτελεί την αποτύπωση ενός γενναίου μεταρρυθμιστικού προγράμματος, που η χώρα θα έπρεπε να έχει υλοποιήσει εδώ και χρόνια. Για τους αισιόδοξους, οι μεταρρυθμίσεις θα οδηγήσουν σχεδόν αυτόματα σε αποτελεσματικότερη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας, μεγαλύτερη διεθνή ανταγωνιστικότητα, κι από εκεί σε ταχύτερη και βιώσιμη ανάπτυξη. Επί πλέον, χάρις στο Μνημόνιο, η χώρα θα απαλλαγεί από τα δεσμά του συντεχνιασμού, της προσοδοθηρίας, της διαφθοράς, της υποκατάστασης της οικον...

του κοριτσιού του διπλανού portal Παίδες ξέρω ότι η επαγγελματική και αισθηματική μου κακοδαιμονία (για τους φίλους χλαπάτσα) με έχει απορροφήσει. Όσο καμένο ατομιστικό ατομάκι και να είμαι όμως (καταραμένη κληρονομικότης!) ποτέ δεν ξεχνώ την κοινωνικοπολιτική διάσταση της ύπαρξης, του εαυτού και του γίγνεσθαι (αμάν, γιατί ακούγομαι σαν τον σεξολόγο/ηδυπαθιολόγο/βουλευτή/ αντιπρόεδρο της Βουλής και πάνω απ΄όλα Κύριο Βαϊτσο Αποστολάτο;) Δεδομένου δε πως λόγω αιφνιδίου καψούρας δεν πήγα στο Καμερούν να χτίσω κανα δυο σχολεία για το νέο έτος (αλλά άραξα με το ξανθό γκομενάκι στην Αράχωβα με δραματικές επιπτώσεις πάνω στον παγκόσμιο αναλφαβητισμό αλλά και στο δεσμό μας όπως θα σας αναλύσω την επόμενη εβδομάδα), θα πράξω το κοινωνικό μου καθήκον ζητώντας από τον Άγιο Βασίλη (όχι γνήσια μποτάκια UGG κι ας εκτίθεμαι ανεπανόρθωτα στους καινούριους μου γκομενοκύκλους με τα γιαλατζί δικά μου) αλλά τα παρακάτω: 1. Καλέ μου Σάντα τώρα που απολύθηκαν όλοι οι δημοσιογράφοι από όλα τα ραδιόφωνα κάνε...

του Δημήτρη Δανίκα Oσα γίνονται και όσα έρχονται θα δημιουργήσουν αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις οι οποίες με τη σειρά τους θα προκαλέσουν μια καθίζηση της τάξεως του σαράντα με πενήντα τοις εκατό. Τουτέστιν όλοι και όλα πρέπει να πέσουν στο μισό. Το κόστος εργασίας, η τιμή των επιχειρήσεων, η αξία της γης και των ακινήτων. Τότε το μαγαζί θα είναι φτηνό, δηλαδή ελκυστικό. Και τότε θα καταφθάσουν οι επενδυτές να μας αγοράσουν και έτσι η μηχανή της λεγόμενης ανάπτυξης θ΄ αρχίσει πάλι να λειτουργεί. Πώς συμβαίνει μετά τη λήξη κάθε μεγάλου πολέμου; Ετσι ακριβώς. Παντού ερείπια και νεκροζώντανοι οργανισμοί. Εκεί λοιπόν θα καταφθάσει ο Τζον Γουέιν με το Ιππικό να σώσει τους Νεοέλληνες από μεγάλο κακό. Μόνο που αυτός ο καουμπόης θα φοράει κοστούμι Αrmani και θα ανταλλάσσει τις χάντρες με τα φιλέτα των ιθαγενών. Θα μου πείτε, αφού αυτός ο τελικός προορισμός, τότε γιατί από την πρώτη μέρα δεν πήραν όλα τα μέτρα, ακόμα και τα χειρότερα, ώστε μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει; Για έναν λόγο πρ...

Του  Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη Ύπάρχουν δυο τρόποι να κάνεις πολιτική. Ο ένας είναι να έχεις στέρεες ιδέες κι απόψεις και να τις προβάλλεις κι υπερασπίζεσαι ευθέως, επωνύμως και δημοσίως. Να έχεις σχέσεις διαφανείς και τίμιες με τους συντρόφους σου. Μπροστά τους να τους κάνεις κριτική και μπροστά τους να τους επαινείς. Ν’ αναγνωρίζεις όταν κάποιος ξέρει, ή κάνει κάτι καλύτερα από σένα, να συνεργάζεσαι πρόθυμα μαζί του και να ακούς προσεκτικά κι όχι να περιμένεις να τελειώσει ο άλλος για να πεις μόνο τα δικά σου. Σημαντικό επίσης να έχεις δουλέψει και να δουλεύεις στην ζωή σου, να τρως ψωμί που βγάζουν τα χέρια σου και το μυαλό σου, για να μπορείς να στέκεσαι όρθιος και να κοιτάς κατάματα τους ανθρώπους όταν μιλάς για τα προβλήματα τους, να εκπροσωπείς επάξια τις ιδέες σου. Το άλφα και το ωμέγα είναι η προσωπική ακεραιότητα. Εκτός από ιδεολογική συγκρότηση να έχεις λόγο, μπέσα, τιμή. Υπάρχει όμως κι η άλλη σχολή, που κάνει «πολιτική» χωρίς ιδέες, χωρίς ακεραιότητα, με διαρροές, παραπολι...

γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ Ξαφνικά, άρχισαν να σημειώνονται καταιγιστικές εξελίξεις γύρω από Βαλκάνιους πολιτικούς ηγέτες. Εξελίξεις επώδυνες, που τείνουν να ανατρέψουν εκ βάθρων την πολιτική σκηνή ορισμένων χωρών της περιοχής μας. Δεν χρειάστηκαν ούτε καν δύο εβδομάδες για να αρχίσουν να περιδινίζονται σε πολιτικές κρίσεις διαφορετικής έντασης η Κροατία, το Κόσοβο, το Μαυροβούνιο, η Αλβανία. Η αρχή έγινε την Πέμπτη, 9 Δεκεμβρίου 2010, στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί από την Κροατία στη Σλοβενία, στον μεθοριακό σταθμό Μπρεγκάνα. Εκπληκτοι οι συνοριακοί φρουροί είδαν να περνάει με το αυτοκίνητό του ο επί πεντέμισι χρόνια τέως πρωθυπουργός Ιβο Σάναντερ. Λίγες ώρες αργότερα ο γενικός εισαγγελέας υπέβαλε αίτημα στη Βουλή για άρση της βουλευτικής ασυλίας του Σάναντερ, το οποίο ικανοποιήθηκε ακαριαία και μάλιστα με ομόφωνη (!) απόφαση του κοινοβουλίου. «Υποψίες για διαφθορά» ανέφερε ο εισαγγελέας. Την Παρασκευή, 10 Δεκεμβρίου, ο Σάναντερ συνελήφθη σε αυτοκινητόδρομο της Αυστρίας, ενώ οδηγο...

του Αλέξανδρου Υδάτη Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, συνηθίζεται η αποτύπωση γεγονότων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του εκπνέοντος χρόνου. Για το 2010 θα βρείτε μια μεγάλη ποικιλία αφιερωμάτων, πολιτικών, κοινωνικών, αθλητικών όπου το δράμα συνυπάρχει με την κωμωδία. Άλλωστε ολόκληρη η ζωή μας δεν διέπεται απο αντιφάσεις; Οι πρωταγωνιστές είναι απλοί άνθρωποι, όπως όλοι μας. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο απο αφιερώματα κι εμείς αλιεύσαμε δυο video που είναι αφιερωμένα στο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης των ανθρώπων. Γκάφες, χαρά, λύπη, απογοήτευση και θρίαμβος εναλλάσσονται με τρελλό ρυθμό. Γνωστοί και άγνωστοι πρωταγωνιστές, έλληνες και ξένοι συνθέτουν εικόνες απο τη ζωή μας, με μουσική υπόκρουση θαυμάσιων τραγουδιών. Απολαύστε τα!

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ Γενικά,  καταλαβαίνω πως από όλες τις υποτιθέμενες επιστήμες οι οικονομικές είναι αυτές που προέρχονται κατευθείαν από τα καζάνια της εμπειρίας, όπως εξάλλου η αρχιτεκτονική, η λογοτεχνία, η ιατρική και ένα σωρό άλλες που δύσκολα επιβιώνουν στο χώρο των επιστημών. Κάτι να πάει στραβά, κάτι να δουλέψει απρόβλεπτα, σαν ελάχιστο χαλικάκι μεταξύ κάλτσας και παπουτσιού, και αρχίζει ο κουτσαβλισμός ακατάσχετα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, πρόσεξα πως μεγάλο κομμάτι των ιδιοτυπιών της αγοράς οφείλεται στην ιδιότυπη σχέση του συνέλληνα με τα ακίνητα που διαθέτει ή νομίζει πως διαθέτει. Επειδή το κύριο καύσιμο στην ελληνική οικονομία επί αμέτρητες δεκαετίες ήταν η περιστροφή του οικονομημένου με τα «αμπέλια στη Βλαχιά, σπίτια στο Βουκουρέστι», που λέει και το φαναριώτικο τραγούδι, είναι τελείως φυσικό να ξηλώνονται καταστήματα από μεγάλους δρόμους, μόνον και μόνον επειδή οι μαγαζάτορες τα νοικιάζουν και δεν αντέχουν αέρηδες και αλλά παράνομα και υπερβολικά. Από την άλλη,...

του Μάριου Μπέγζου Η   Εκκλησία δεν πρέπει να πολιτικολογεί, επειδή πολιτεύεται. Δεν κομματίζεται ούτε ακολουθεί παραταξιακή τοποθέτηση υποστηρίζοντας μια μερίδα. Η Εκκλησία δεν επιτρέπεται να πολιτικολογεί ασύστολα και απερίσκεπτα παίρνοντας θέση σε οποιοδήποτε θέμα της πολιτικής καθημερινότητας. Η Εκκλησία δεν είναι κρατική ούτε κυβερνητική οντότητα, γι΄ αυτό είναι αδιανόητο να αντιπολιτεύεται ή να συμπολιτεύεται σαν τα κόμματα. Ούτε παίρνει ούτε δίνει «γραμμή» στα μέλη της, αφού η Εκκλησία δεν είναι θρησκευτική συντεχνία, ούτε «χριστιανικό» σωματείο, μήτε θρησκόληπτη σέκτα. Οι δύο ακρότητες του πολιτικού λόγου της Εκκλησίας είναι ο απολιτικός φαρισαϊσμός της αστικής θρησκευτικότητας και ο υπερπολιτικός ζηλωτισμός θρησκόληπτων λαϊκών μαζών. 1. Η απολιτική θεώρηση της Εκκλησίας είναι φαρισαϊκή και υποκριτική. Δεν μπορεί να νίπτει τας χείρας ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, όταν το καίριο διακύβευμα της πολιτικής ζωής είναι η ελευθερία και η ανθρωπιά του ανθρώπου. Δημοκρατία είναι το...